n Indo in Canada - 3

n Indo in Canada, Aflevering 3
5 okt 2008, 22:59

Als ik aan de tijd daar in Cabbagetown terug denk, was t echt wel leuk. Dat leven downtown. We liepen overal naartoe. Doodgewoon om geld te besparen maar op deze manier, raakten we ook bekend met onze omgeving. En verder was het echte Hollandse ook nog in ons. Lopen, lopen en nog ns lopen. Overal in Wormerveer en Amsterdam, liepen we ook erheen toch? OF? op de fiets, maar jaaa, die spullen waren nog niet uit NL aangekomen toendertijd. Dus het was lopen en nog ns lopen!

Helemaal naar downtown wandelen. Via Allen's Gardens. Daar ontdekte ik tot mijn grootste vreugde. Bloemen en planten die ik als kind in Indie, in NL niet meer terug had gezien. Lantana bv. en Canna Lelies. De rubberboom. Kembang Sepatu. Jasmijn. die we anders noemden toen in Indie, kan zo gauw niet op de naam komen. Maar nou jaa, ik dacht bij mezelf. Waneer mijn moeder ooit overkomt, dan moet ik haar hier naartoe mee nemen. Iets dat dus ook n aantal jaren erna gebeurde. Wat was ze verbaasd, dat die planten hier in Canada, in de zomer buiten konden groeien en bloeien. Zo kwam ze ook de klimmende struik: Bruidstranen tegen. Ze bleef er lang bij stilstaan. Zwijgend en in gedachten ver van waar ze stond met mij.

We liepen naar het nieuwe City Hall, Dat Nathan Phillips Square heet. Toen we daar aankwamen. was ik helemaal vol van t feit dat ik daar n Royal Canadian Mounted Policeman te paard aantrof. Ik ging natuurlijk wel direct naar de bibliotheek om de geschiedenis van deze politieforce te lezen en te leren.

We gingen met de lift, die hier n elevator wordt genoemd, helemaaal naar boven toe met de kinderen en maakten toen zo op n hele fijne en heerlijke manier kennis met de stad waar we de rest van ons leven zouden leven. IK? Wist toen nog niet, wat t leven voor mij in stock had...

Wat ons bijzonder goed beviel en opviel. Was t feit dat er zoveel groen in de stad bezichtbaar was. Niet alleen maar dat er veel bomen waren in de straten, maar ook dat de mensen zoveel bomen in de tuinen hadden.

Men houdt van hele hele lange groene grasvelden. Wat niet gemakkelijk is in deze provincie met het landklimaat dat we hier hebben. Al gauw in de zomermaanden, gaat al dat gras dor. Men beweert hier dat t n soort zomerslaap gaat houden.. IK? zeg? omdat men t gras veeeels te kort knipt en niet genoeg water geeft? dat t gras gewoon verbrandt. Maar ja, verbrandt gras komt wel niet weer op. Terwijl het gras hier dat wel doet, na de meest vreselijkste hittes voorbij zijn en er meer regen komt. LOH! and behold! het groen komt weer boven water. Dus ze moeten wel gelijk hebben he?

We ontdekten door al dat wandelen ook de arme buurt waarin we woonden en de manier waarop de mens zich hier gedroeg was vaak, n verschrikking voor me. Helemaal geen respect voor ouderen en hoe die in die buurt vaak werden aangevallen door jongelui en dat die dan met de gevallen boodschappen van die oudjes ervandoor gingen. HOE vaak ik die oudjes niet hielp en tegen dat tuig, te keer ging of mee ging vechten, om die weerbare oudjes te verdedigen. Op t laatst? kende men mij dus hierdoor heel goed. Ik trok dan zelfs al hun groceries in hun bundlebuggies waarin die groceries dan naar huis getrokken werden. voor hun.

Wij kochten ook zo'n bundlebuggie. De laatste die ik had, is aan n buurjongen hier in de Coop gegeven, om er zijn kranten mee rond te dragen en zo zijn zakcentje te verdienen. Ook mijn jongste zoon heeft die bundlebuggies die ik bezat, gebruikt voor zijn krantengangetjes.

We ontdekten, zoals ik al zij. die hele binnenstad. Man we kwamen op n dag n movie theater tegen. We stonden er met open mond voor. Stel je voor, dat je voor 50c voor 2 personen en de kinderen kwamen er gratis in, als ze vergezeld waren door hun ouders...niet naar EEN film kon kijken? maar naar TWEE! Wel, de eerst volgende zaterdagmiddag. gingen mijn man en ik dus samen met de kinderen er heen. En WAT n spectakel t daar was! Men gooide met van alles en nog wat. en t was behoorlijk n rampage. Men gooide met popcorn. met die papieren bekers van de limonade en ga zo maar door. En de reclames die er van te voren gegeven werden? Nou die waren n ware oogopener, kan ik wel zeggen. Maar WAT n aantal leuke middagen we daar niet hebben gezeten met de kinderen. Er waren movies voor volwassenen en kinderen en er bestond helemaaaal geen leeftijds grens. Ouders en teeners en kinderen gingen allemaal derin, vergezeld of niet.

Toen kreeg ik n baan. Nou dat baantjes zoeken was op zich ook alweer n heel avontuur. hihi, terug denkende aan DIE tijd... het is eigenlijk wel leuk nu en t was verschrikkelijk spannend voor mij toen vroeher!

Het eerste debacle kwam al gelijk met al die getallen die men hier toch zooo raar schreef. Daar wist ik niets van. In NL. schrijft men n punt voor n duizend aan te geven en n komma om n cent aan te geven. Maar jaaaa, DAT wist ik niet. Dus toen ik die testen moest doen? om te zien of je wel de scholing had gehad, die je beweerde? kwam ik natuurlijk goed vast te zitten. Enfin, die baan ging niet door. Ik weet nog dat t voor de Canadian Bank of Commerce was.

Toen kwam ik bij n uitzendbureau terecht. eigenlijk was t meer n vooruit sortering dat men deed voor maatschappijen. En als je dan werd aangenomen en je bleef er n jaar? dan kreeg dat bureau, n 10de procent van jouw salaris. Alhoewel dat percentage werd dus niet van jouw salaris afgehouden. DAT? betaalde het bedrijf zelf aan zo'n bureau. En zooooo kwam ik Meneer Tom Brown tegen!

Ten eerste was er n heleboel trammelant met t aankomen bij hem op zijn zaakje. Men bedoelt met n block hier heel wat anders dan met n block huizen in NL. Een block in Canada, of in ieder geval in Toronto, gaat van t ene trafficlight naar t eerstvolgende, in rechte lijn. Wist ik veel. Dus ik kijken op de map van Toronto toch? ooooh, tis niet ver.....

hihi, ook DAT moest ik dus leren. Dat je hier? NIET alles op de maatstaven van meten van NL moest doen. Want dan kon je wel eens uren en uren gaan lopen. Zo dus mijn aankomst bij Mr. Tom Brown, was n ramp. Gelukkig was ik zooo snugger geweest om me van zooooveel mogelijke informaties te voorzien en ik had dus ook alles bij de hand.

Ik lopen en lopen en lopen en lopen. t Andere beroerdste was, dat niet alle gebouwen en huizen en zaken, zichtbare huisnummers voor hebben. Dus je blijft je groen en geel kijken...

Enfin, het duurde niet lang en WAT n geduld DIE man niet had. Die had al gauw door dat ik helemaaaal in de verwarring was over die punten en die kommas. Die vroeg me toen heel doodgewoon. Schrijf me maar eens op, HOE jij duizend gulden 48 cent opschrijf in t Nederlands.. Dus ik. FL. 1.000,48 aaah, HIJ zag t meteen. Je moet t hier omdraaien zei die.. Dus Fl 1,000.48.. Nou jaaa, toen ik dat door had, kwam ik zoooo door de test examens heen.

Weet je wat af, over stocks and shares, vroeg die man aan me. Stocks and shares? hmhm.. dat is toch met de beurs vroeg ik aan hem? Stock exchange? Do I say this correct? YES! GOOD. En zo werd ik gestuurd naar n gedeelte van Toronto, waar ik later, in mijn lunchpauzes, met romantische en dromerige ogen zou staan!

Het was n paar stappen van wat NU bekend staat als The Princess of Wales Theater. Ernaast ons was t hoofdkantoor van wat nu niet meer bestaat. Het was n craft winkel hoofdkantoor, maar je kon er ook toch nog wel, je materiaal halen.

Het was The National Trust Company, waar ik te werk werd gezet. Er was n oudere dame, die n Hollandse schoondochter had en die woonde met haar zoon in Halifax, Nova Scotia. Want haar zoon zat in de Canadese Marine. Zo we klikten hierdoor. Ze vond me bijzonder goed gemanierd maar de jongere dames van mijn leeftijd? die moesten niets van me hebben. Als je in de ochtend, wanneer je binnenkwam, Goede morgen zei, dan kreeg je geen antwoord. Ik vond dat raar, maar ik dacht; andere land, andere zeden en gewoonten. IK? hield me echter hier niet aan! Wat mij uiteindelijke ten goede kwam! Ik heb dat ook mijn hele leven, waar ik ook maar kwam te wonen of te werken. doorgezet. En uiteindelijk leerde ik, dat hierdoor het spreekwoord: met de hoed in de hand, kom je door t ganze land? Echt van waarheid berustte.

Enfin. Hier leerde ik na 3 weken werken ook weer iets.. Eerst was t paniek. Want ik had dat inkomen nodig om mijn babysitter te betalen en mijn reiskosten. Dus ik naar de eerste de beste, dichts bijzijnde bank. Wel, ik weet NOG niet WAT me ertoe dreef, om te vragen, of ik dus n gedeelte van mijn salaris in contant geld kon krijgen. Nee dat ging niet zo. Het salaris moest eerst wel n 3 weken in het bankaccount van me zitten en dan pas kon ik t eraf halen. Dus neee, dat ging niet door. Ik de ene bank in na de andere daar in de buurt en allemaal en overal kreeg ik tzelfde liedje te horen. Dus ik terug naar de manager van mijn afdeling en vragen HOE ik dat kon of moest doen.

Hier weer, kwam die Canadese dame me te hulp. Houd je cheque maar vast tot morgen en dan gaan we samen naar mijn bank toe. Die was op de hoek van Bay Street and King Street. The Bank of Nova Scotia!

wordt vervolgd!