Pak Lurah

geweldig, die prent van J.P.

makasih ya Pak B., voor de mooie plaatjes van die oude gebouwen.. sommige helaas vervallen, eeuwig zonde! Bij het gebouw van de JavaHout Mij zie ik bij sommige bogen van de ramen een metalen skelet.. vroeg me af waarvoor het was, maar waarschijnlijk was het voor zonwering, markiezen. Rechtsboven zijn ze al verwijderd, je ziet de boorgaten nog...

En wat hadden ze toch een fantastische namen bedacht voor hun schepen.. en thuis wachtten de gezinnen op de mannen..

Met een knipoog naar DK en zijn mangga;
En ter ere van een speciale manggaboom ergens te Surabaya die ouder is dan 50 jaren, geboren uit een weggeworpen afgekloven mangga gadung pit en anno 2011 nog steeds leeft en bloeit.
Ik denk dat weinigen kunnen zeggen: Op zulke takken heb ik heel wat uren mezelf vermaakt, al wachtend onder het schaduwrijke bladerdak op mijn toenmalige vrienden.

______________________________________________


Pak Lurah werd door Bu Lurah op het matje gefloten.
"Wat moet ze nou weer? Waar krijg ik nu weer voor op mijn kloten?"
En Bu Lurah troonde hem mee naar haar warung gelegen naast en aan het huis.
"Verdorie." riep Pak Lurah. "Die warung van jou wordt me echt een kruis."

"Kom nu 's even goed kijken naar de lekkages en doe er wat aan."
"Alles lekt door die manggabomen. Repareren die hap, anders is het met jou gedaan."
Pak Lurah sjokte de tuin in en bekeek zijn bomen en welke de boosdoener was.
Die had ie gauw gevonden en dook het dak op gewapend met zaag, bijl en waterpas.
(Waarvoor de waterpas nodig is, weet ik niet, maar het rijmt).



Via smalle richels en afdakjes kwam Pak Lurah op het dak om de boom te vellen,
kreeg de schrik van zijn leven en dacht: "Dat heeft die Ali me geflikt. Die ga ik even bellen."
Bedacht echter, dat ie Ali al in tijden niet meer had gesproken en waarschijnlijk nu een ander nummer bezat.
De mangga bomen waren niet de ooorzaak van de lekkages, doch Ali's knutselarijen toen ie nog 2 linkerhanden had.

Pak Lurah mijmerde over zijn arme jaren in die grote smerige warme stad,
toen het leven voor hem hard was en hij soms geen korrel rijst te eten had,
toen ie 's nachts wel 's moest knokken voor een plaatsje op het gras langs de kalikant
in plaats van te kunnen slapen, zoals anderen, in een comfortabel ledikant.

Hij riep het neefje van één van zijn vrinden bij zich, die toen de derde plaats van die racerij won
en noodde hem uit om samen even weer naar de Kali Brantas te gaan en daar liepen ze samen in de late avondzon.
"Kijk knul. Jullie hollen vliegen en draven elke keer maar weer met je ogen gesloten langs die water overlaat,
maar echt gezien hebben jullie het nooit. Open je ogen nu. Het is nog niet te laat".

En pak Lurah toverde een oude zwart wit foto tevoorschijn uit zijn dompet
en toonde de foto aan het neefje en zei: "Kijk hoe mooi dat ding is en bovenin woont zelfs een kampret." (=kleine vleermuis.)





En na een wijl togen Pak Lurah en het neefje weer richting bengkel,
zag daar het zooitje lekker lui slapen, vloekte en riep: "Van jullie word ik nu echt jengkel."

Pak Lurah vond dat ie elke dag meer en meer ongemakkelijk sliep op die rotmatras
en op een goede dag sloopte hij het bed, vond alom zakken vol met kleingeld, dat echter niet van hem was.
Bu Lurah er als de kippen bij en zei: "Afblijven met je tengels van die hap. Heb ik alles zelf opgspaard."
"Meid, breng het naar de bank en deponeer het. Doe niet zo dom. Wie heeft er nu geld onder een matras bewaard."



"Zal ik je helpen met het brengen van je geld naar de bank?"
"Neen, kan ik zelf wel. Hou jij je maar bezig met die gore benzine tank."
En zo toog Bu Lurah op weg met haar zware lading gepropt in een Jumbo tas
naar een bank om haar schat te bewaren, waarvan ze dacht dat het voortaan daar veilig was.
Ze stapte in de grote hal en snapte er geen biet van wat daar allemaal stond geschreven:
"Die taal ben ik niet machtig. Wat nu?" Ze werd helemaal bingung en begon te beven.
Dus ging ze maar weer richting huis..... en zeulde de vracht mee als een loodzwaar kruis.



Pak Lurah hoorde het verhaal zo aan en gaf haar een weldoordachte raad:
"Ga naar deze bank en stort daar je geld." grijnslachte smerig de snoodaard.
"Dat is een speciale bank voor mensen met geheime spaarcenten."
"Allerlei klanten nemen ze daar aan, zelfs gierige krenten."

Dat idee van Pak Lurah was zo gek nog niet en het leek haar wel wat
en ten tweede male toog zij op pad met haar heilige spaarcenten schat.
Arriveerde op de plaats van bestemming heel diep gelegen in een achteraf gelegen boerengat,
keek en keek nog 's goed en vloekte Pak Lurah stijf, want die snoodaard had haar goed gepakt.
De bank was opgeheven en voorgoed dicht.... en zeulde huiswaarts met een rood en kwaad gezicht.

Pak Lurah was bingung, zat heel de dag te ijsberen en wist niet wat ie moest doen.
Hij had namelijk een aangetekend stuk gekregen van een notaris en een advocaat uit Madioen.
Men was na diverse omwegen ter ore gekomen dat Pak Lurah afstamde van vreemde volkeren die handelden in allerlei barang
en die helemaal uit dat verre Holland en Julpha Isphahan waren gevaren en zich hadden gezeteld in dat havenstadje Semarang.
Of Pak Lurah zo vriendelijk wilde zijn om zich maar te melden bij deze eerbare notabelen
om één en ander te bevestigen zodat men verder kon gaan met de boedel eventueel te verdelen.

Maar Pak Lurah zag het niet zo zitten en wilde maar eerst Semarang gaan bezien met eigen ogen,
wat nu precies die boedel inhield en hij straks eventueel op de erfenis kon bogen.

En zo trok Pak Lurah erop uit, bepakt met zijn rugzak gevuld met een portie nasi en een flesje thee,
stapte in de trein, nam plaats en had geluk: hij zat precies tegenover een hollandse toeriste genaamd Desiree;
die hem honderduit vroeg over dat mooie land Indonesia waar zij de komende 3 maanden doorheen zou trekken
en Pak Lurah nam een slok thee en startte alras alle goeds en moois over Indonesia eruit te kwekken.

En ter ondersteuning van zijn verhalen toonde Pak Lurah zijn fotoboek over Semarang
en nieuwsgierig als ie was vroeg ie meteen of ze al sate had gegeten gebakar op arang.

Vol bewondering bekeek Desiree het fotoboek van Pak Lurah en met name de foto's van de havenstad zonder haven maar wel met de rede;
wat een enorme en levendige drukte speelde zich daar toen af getuigend van een welvarend koloniaal leven vol van vrede.


Het huis Berg en Dal te Oengaran Semarang.(Bij de schrijver dezes is bekend aan wie dit destijds toebehoorde.)


De voormalige Heerenstraat.


De voormalige Hoogendorp stroom straat.


Station Semarang Tawang.



Het paradeplein met het gebouw van de Nillmij en de koepelkerk.



Voormalige Westerwalstraat met de Koloniale Bank.




Wordt vervolgd.

Pak Lurah en de trein en natuurlijk ook Desiree erin, arriveerden op hun bestemming
en Pak Lurah nam afscheid van Desireetje: Doe voorzichtig meid, want je bent een lekker ding.
Aju paraplu was het over en weer en Pak Lurah ging nog even langs een paar gebouwen,
maakte een noodsprong opzij aangezien er een cikar hem van de weg probeerde te douwen.


Het kerkklooster waar vele kolonialen hun nazaten lieten dopen.
Hm, dacht Pak Lurah, leuk stekkie voor Bu Lurah. Kan ze heel wat koekjes verkopen.



De Koloniale bank waar vele kolonialen hun spaarcentjes en effecten deponeerden
en tot groot ongenoegen van het inbrekersgilde niets te roven viel, hoe ze het ook probeerden.



Nu nog even langs dat grote gebouw van de voormalige Indische Kereta Api
en dan was het even tijd om langs de warung te gaan voor een lekker middag happie.



Na het middagmaaltje pakte Pak Lurah zijn kaart en zette de pas erin naar Joanna.
Hij had vernomen, dat ooit lang geleden daar een rijke dame woonde en die heette Anna.
Daarvoor gebruikte hij de route van de oude Postweg naar Surabaya in de buurt van Oenarang;
dat was straks aan de beurt om te bezichtigen; eerst even gedag zeggen tegen nichtje Mientje Bawang.
Ze was vissersvrouw omdat Joanna tegenwoordig van de visvangst leeft,
ze verkopen er bandeng en bij tijd en wijle ook kreeft.





De Kawedanan van Joanna, tegenwoordig geheten Juana of soms ook wel Juwana.
Ja, daar hebben ze ook nog steeds een wedana.



Wordt vervolgd.

Pak Lurah vond het genoeg en toog verder naar Oenarang,
heel bekend uit oude tijden; daar woonden toen mensen met veel oeang.
Zijn doel was echter het bezichtigen van de oude resten van de benteng,
want - zo wist hij - daar woonden lang geleden familieleden die later vertrokken naar Menteng.







Voordat er moord en brand héél luid gejoeld wordt en alle alarmklokken van Amsterdam tot Jakarta op tilt gaan staan:

JA ! De foto's zijn gejiplak van het internet.
Maar NIET van een site die gespecialiseerd is in oude forten, want daar staat met sapi letters Copyright op. Dus daar houdt Pak Lurah zich aan. !!!
Er zijn immers MEERDERE wegen die naar Rome leiden
Want ook rasechte Indonesische mensen hebben interesse voor de koloniale historie van Indonesia.
Amien.


Wordt vervolgd.

Pak Lurah kon geen genoeg krijgen van al dat oude mooie historisch gedoe
en zei tegen zichzelf: Kom , ik ga ook toch nog even naar Ambarawa toe.
Het schijnt dat Ambarawa's historie ook niet zomaar uit de sawahklei getrokken en ietwat gewoontjes is;
een oud station, een fort, een spoorwegmusuem en een burgerkamp vervolmaken Ambarawa's geschiedenis.
En zo toog Pak Lurah er verder op uit al knabbelend aan een lekkere loempia Semarang,
die hij voor het laatst als snoeperij had bewaard in zijn rugzak en weggestopt in een rantang.

Hij kwam bij het station en voelde de kalme vrede die op hem daalde,
zag twee mensjes rustend en slapend op een stationsbankje en niemand die er om maalde.



Hij doolde verder en bekeek de oude muren van het fort met uitzicht op de verre bergen en heuvelen,
en kreeg een visioen toen hij de vlakte overzag, een visioen van rustende soldaten gezellig aan het keuvelen.




En laat in de avond toog Pak Lurah huiswaarts en kwam langs de dierentuin en zag een glimp van een casuaris ;
morgen was er weer een nieuwe dag en op de agenda stond gepland een bezoek aan de Notaris.
Thuis gekomen vertelde hij Bu Lurah over deze voor hem leerzame dag en zijn belevenissen,
maar die luisterde met een half oor: ze stond te jingkat jingkat en bijna kebelet, want ze moest nodig pi....n.

Maakt niet uit, dacht Pak Lurah; laat 'r maar en ze heeft toch ook nog meer te doen in haar warung,
dook in de rommelkast om wat te zoeken en vond de bescheiden voor morgen, netjes opgeborgen in een karung.

Pakte zijn boek met aantekeningen en enkele oude foto's van het stadje Surat,
het stadje gelegen in noordwest India en destijds voor de VOC ook al zo'n koloniale schat.
Blijkens de brief van de notaris kwam een deel van zijn voorouders ook uit die contreien,
verkasten naar het voormalig Nederlandsch Indië om daar de arme bevolking met hun hebzucht te "verblijen."

Een schematische kaart van europese koloniën in Azie.



Het aanzicht van Surat in 1834



Het aanzicht van Surat door Pieter Boudewijn van der Aa in 1720



Het aanzicht van Surat door Bellin in 1750.




De tombe van Adriaan van Reede te Surat.






Wordt vervolgd.

Pak Lurah stond vroeg op en bestelde een dokar om te gaan naar Madioen.
Bu Lurah wenste hem veel succes toe met zijn zaakjes en gaf hem een vette terasi zoen.
En zo trokken de Pak Dokar en Pak Lurah op naar de bestemming advocaat en notaris
en bekeek Pak Lurah het voorbijglijdende landschap al genietend van een shaggie Brandaris.
Her en der stopten beiden om van het panorama en wat versnaperingen te genieten
en Pak Lurah kon het niet laten om een perkutut met zijn katapult uit een boom te schieten.



Uiteindelijk was Pak Lurah tegenover de advocaat en de notaris op hun kantoor gezeten
en luisterde naar het relaas van de beide notabelen en krabde zich rot, want hij was door een kutu gebeten.
"Nou Pak Lurah, gefeliciteerd met je erfenis.", opende één der dure jongens het gesprek
en toonde Pak Lurah enkele foto's van de erfenis en Pak Lurah viel van verbazing bijna op zijn bek.

"Wat moet ik in hemelsnaam met 3 oude VOC-kogels?" vroeg de aanstaande erfgenaam.
"Eh, misschien als aandenken om te bewaren voor het nageslacht?" antwoorde advocaat Yassan Bin Siklaam.



"We hebben ook nog een stukje grond voor u." vervolgde nu notaris Mas Besi.
"Echter, het weggetje en de brug zijn vergaan en het ligt in de binnenlanden van Menado Sulawesi."
En Pak Lurah bromde: "Je kan me wat, steek dat stuk land maar in je g....t."


En advocaat Siklaam vervolgde: "Tja, dan hebben we hier ook nog een oud dubbelzijdig VOC zwaard."
Waarop Pak Lurah antwoordde: "Neem jij het maar. Kan je gebruiken voor het afscheren van je lelijke baard."



De beide notabelen overhandigde Pak Lurah nog enkele oude geschriften en wat portretten,
welke in een doosje werden verpakt, aangezien Pak Lurah's vingers niet bepaald vrij waren van etens smetten.
Aansluitend overhandigden de heren hun rekening aan Pak Lurah met het verzoek om het binnen 30 dagen te betalen;
hierop ontstak Pak Lurah in toornige woede en en begon met het zwaard naar beide heren uit te halen.

"Al goed, al goed.", mompelden beide notabelen angstig en geruststellend naar Pak Lurah.
"Laat het maar zitten en beschouw onze diensten als service voor zo'n voornaam iemand als u uit Surabaya."


Laat in de avond na het sluiten van haar warung vroeg Bu Lurah meesmuilend naar zijn belevenissen
en Pak Lurah mompelde kortaf wat binnensmonds: "Goed. Welterusten en morgen ga ik vissen."
Want hij wilde niet gestoord worden bij het bestuderen van de oude meegekregen geschriften,
welke getuigden van VOC, KNIL en andere duistere koloniale driften.




Wordt vervolgd.

Pak Lurah had de oude geschriften doorgekeken en een idee was geboren.
Op een morgen toeterde hij de vrinden bij elkaar en dat was nog vóór het ochtendgloren.

Ergens achterin de bengkel stonden een paar oude oliedrums waaronder één hele speciale.
"Kom op stelletje landlopers, die achterste drum naar buiten, want ik moet iets tevoorschijn hale(n)."



Pak Lurah dacht stiekem aan de zakken met kleingeld van Bu Lurah onder de kasur (=matras)
en dacht: "Meid, wat jij kan, kan ik beter." en stuurde de bende om boodschappen bij Pak Mandur.(=Opzichter).

Keek heel stiekem links en rechts om zich heen en graaide in de ton met oude olie
naar 2 plastik zakjes met kostbare inhoud en helemaal verpakt in driedubbel dik folie.
Oh oh oh, wat een boef was Pak Lurah, een oude vos die nog vol met streken zat,
want tijdens zijn bezoek aan de notaris had ie snel uit hun vitrine een zak met oude VOC munten gejat.
En daarbij had hij ook nog stiekem zelf wat opzij gelegd voor zijn pretjes en lolletjes.
Neen, neen, het was een rupiah voorraad en beslist geen voorraad "bolletjes."


Snel stapte Pak Lurah daarna op zijn fietsje met zijn gespaarde buit en bezocht een oude bootwerf,
sprak op een ietwat geheimzinnige toon met de eigenaar en dronken samen nog een bakje koffie op het achtererf.
Pak Lurah had een oude boot gekocht om een reis over de oceaan te maken
en kocht op weg naar huis bij de bakker alvast een doos zeemanskaken.




Wordt vervolgd.

"Voorlopig" de laatste avonturen van Pak Lurah.

Ik leef in het niet veranderde moderne heden,
maar vergeet nooit mijn oeroude verleden.

Voor Anna.



Pak Lurah en zijn gade zaten 's vonds aan tafel zijn a.s. reis te bepraten
en Pak Lurah toonde allerlei prenten uit het VOC verleden en VOC's nazaten.
"Ik ga varen helemaal naar Noord West India Suratte en Ahmedabad en ook naar Julpha bij Isphahan.
Weest niet bevreesd Bu, want ik heb mijn plannen nu goed opgezet en niet in de stijl van slabrakan. (=rommel maar wat aan.)
Ik heb een echte goede scheepsbemanning aangetroffen
op de pasar rombengan; dat was echt boffen."

En Pak Lurah toonde de foto's van oude VOC graven in Ahmedabad,
gerestaureerd door klik hier en gasten kunnen heel wat.
(Ik krijg geen sokong centjes van ze voor het reclame maken)



"Kijk." zei Pak Lurah. "Er is zelfs een graf bij van een dame genaamd Anna".
het zou mooi zijn als haar graf voorzien was van een mooie tropenplant genaamd Canna.
Nou meid, wanneer ik terugkom is een vraagteken en pas jij daarom goed op jezelf, de warung en de bengkel."
En Bu Lurah knikte en dacht: "Opgehoepeld jij, want elke keer maak je me toch maar jengkel."

En zo toonde Pak Lurah nog andere foto's van oorden, waar hij van onder de indruk was.
Begraafplaatsen van een gemeenschap die deels de Ned.Ind. regering in tijden van nood voorzag van de slappe was.
Want er vergingen wel eens schepen met soldij en andere koloniale behoeften aan boord
en desondanks moesten ambtenarensalarissen toch betaald worden; dat beloofde de regering op haar woord.




En zo brak de dag aan dat Pak Lurah het havengat uitvoer,
de bemanning aan de zeilen en Pak Lurah zelve aan het roer.
Verwoed uitgezwaaid door de bende raddraaiers en zijn gade
verdween het oude zeilschip op weg naar de steden handelend in o.a. mirre en jade.
Als laatste hoorde men op de kade duidelijk nog Pak Lurah's luide vloek;
"Verdorie, één van die geiten heeft wat gedaan op mijn historisch boek."
"Overboord ermee en plonk dat beest in zee."
"Neen."riep de bemanning. "Dat beest is een ingredient voor onze sate."

Dit waren dan Pak Lurah's avonturen vanaf de tijden, dat ie in armoe sliep langs de kali, zijn plaatsje vond in de maatschappij en er wat van probeerde te maken en erin slaagde tot aan zijn odyssee naar het verleden.

En voor trouwe lezers en lezeressen heb ik nog dit geschreven:


Dit is een lied voor alle uitheemde tropenkinderen,
Het is gisteren gemaakt toen ik als kind nog, mijn mama zat te hinderen.

Ik speelde ooit in het tropenland; dat was toen nog een grote speeltuin
bestaand uit sawahs, bergen, bossen en zelfs een enkele duin.

Nu ben ik groot, bleek en winters en europees geworden
en eet geen rujak meer uit een pincuk maar gebruik diverse soorten borden.


Eens zeilde ik met mijn jerukschillenbootjes op straat in een regenplasgoot.
En deden mijn voorouders ver daarvoorheen hetzelfde maar dan met een echte zeilboot,
om te wonen, werken en lief te hebben in dat verre ouderlijke tropenland;
zij gaven me alles door wat zij beleefden en schepten zo hun familieband.


Maar tijden veranderen en zeilen is er niet meer bij;
nu is het snel een heen-en-weervlucht geboekt bij een grote vliegmij.


Vaarwel of misschien tot ziens, ik ga er vandoor
Met de zon en bergen in mijn ogen en de zee in mijn oor.

Met mijn gedachten ver weg en gode zij dank: ik ben nog steeds vrij.
Ja, ik had en heb de tropenhemel immers altijd in mij.

Bob, ik heb genoten van de verhalen van Pak Lurah.
Hopelijk krijg je weer een aanval van inspiratie........
Dank
Dank
Dank


DK

Niet meer dagelijks gluren
naar Pak Lurah's avonturen

Ik heb heel erg genoten
van de verhalen, uit jouw hoofd ontsproten

Dankjewel Bob

Nou nou. Amper had ik de benen genomen voor een langdurige rondreis door desa's op het platteland,
of mijn tweelingbroer Bobby heeft de kans waargenomen en schrijft wat nonsens zomaar uit zijn pennehand.

Doet net of ie een literair figuur heeft geschapen geheten Pak Lurah vergezeld van louche vrinden
en nu ik thuis ben gekomen, laat hij plotsklaps Pak Lurah er vandoor gaan om ruines en voorouderlijke graven te vinden.
Ja, dat snap ik allemaal wel waarom, omdat meneertje Bob stiekem in mijn geschriften heeft zitten koekeloeren
en er dus nu niet meer bij kan nu ik weer thuis ben; daar ga ik binnenkort eens met hem over ouwehoeren.

Want broerlief heeft ook nog mijn voorraad drank koud gemaakt
en de voorraad etenswaren héél goed geraakt.
Jaja, hij zou op mijn huis passen.
Forget it, gevuld heeft ie al die grote Jumbo tassen.

Maar voorlopig ga ik eerst mijn koffers uitpakken
en daarna laat ik me even op mijn bale bale zakken.

De groeten van Henri.

Bro Henri R. Cingoor,

Als jij je broertje Bob weer eens tegenkomt (of durft hij nu niet meer?), vraag maar of hij nog wat inspiratie over heeft over Pak Lurah.

Natuurlijk moet je hem eerst een vergoeding vragen voor al je makanan dan minuman die hij zomaar opgemaakt heeft in plaats van zelf te koken.
Of kan hij niet zo goed koken als jij?

Pak Kesas schreef een keer dat Bob Angsat veel rommel maakt in de keuken, nou als dat waar is, dan zal je wel blij zijn met zo'n broer.
Kon je zeker eerst je dapur schoonmaken?
Sterkte!

Groetjes,

DK

Ha-ha bro Knijn, ja, mas Henri kooks, en zijn broertje-lief eets, en als 't tot afwassen komt gaat ie pleite (op z'n Mokums dan) maaruh we hebben nog steeds onze vriend Anti(l)-Indo die nog naar een baantje aan 't kijken is, hij houd zich mischien aangeboden om mas Henri te assisteren in zijn kombuis! Vrije kost en inwonen zal hem wel aan staan denk je niet? groetjes siK.

Bobby stuurde me een mms(=sms met foto) door die hij ontving van onze varende VOC gravenvinder in Ahmedabad Gujarat.
Mijn lief broertje dorst niet zelf langs te komen; zijn smoes was: Enkele smiechten hebben de wielen van mijn gerobak gejat.
Het verzoek luidde om namens onze varensgasten nog enkele nieuwe foto's te plaatsen op dit forum
en de boys hadden lol voor tien en sommigen hadden teveel Indiase arak op en waren in de lorum.
Men had onderweg ook nog pech gehad met de grote masten, maar dat euvel was gemaakt,
maar ergens aan de kust hadden ze wat stutten van Indiase dorpshuisjes met ietwat geweld gekraakt.

Hieronder dan de nieuwe foto's van oude VOC tombes en in vrij redelijke staat.
Ja ja , de heren van toen hadden daar hun centjes goed bij elkaar vergaard.




Het toenmalige VOC volk verkeerde in goede doen en had het destijds aardig naar de zin,
want vlakbij lag ook een andere tombe, namelijk die van de Maharani oftewel de koningin.



Volgens overlevering hadden de VOC'ers echter niet zoveel oog voor verfijnde cultuur
en was hun devies: hoe groter en lomper, hoe beter en bovenal niet al te duur.
Ter vergelijking waren daar vlakbij in de buurt sporen te vinden van vroege moskeeën
voorzien van gedetailleerde ornamenten en daterend uit 1075 en 1400 en andere eeuwen.




Volgende keer misschien wat meer als er tenminste vanuit de verre landen berichten binnen druppelen
en broertje Bob niet vergeet zijn foontje na te kijken in plaats van met jonge sarungs rond te huppelen.

Bro Henri,

Heeft je broer Bob ook ge sms't of de laatste fotootjes van VOC mensen waren of van mensen van India, ze "lijken" wat op de foto's waar ANNA opstond.

Zijn het wel gebouwen uit de VOC tijd of eerder?
Misschien kan je hem een sms sturen om toelichting te geven (als hij tenminste nog durft, heeft misschien geen tijd: moet eerst zijn gerobak repareren? Of de mooie sarongs bewonderen?).

Ik herken niets in Hollandse stijl, maar meer "Moorse" stijl zoals dat heet.

Ach, die Bob, hij is misschien wel een lekkerbek als een ander voor hem kookt, maar hij kan wel fotograferen.

Bro Henri, ik lees het hier wel als je weer contact gehad hebt met Bob.

Groetjes,
Dk

@DK,

heb vandaag die dronkenlap van een Bob zijn nest uit gejaagd met behulp van een emmer water
en hem je vragen voorgelegd, die hij weer doorstuurde naar die zeevaarder en zijn piraten.

De bovenste 3 foto's zijn graven van VOC lieden, die in Ahmedabad destijds verbleven en daar begraven werden.(17de eeuw = tussen 1600 en 1699)
De onderste twee foto's dateren uit circa 1075 en 1400.(Moskeeën)
De middelste foto (die van de tombe van de koningin Ka Hazira) dateert van circa 1450.

Bij opgravingen en restauratie van de VOC graven door www.3dblueprint.nl had men in eerste instantie ook niet meteen door dat het Hollandse graven waren, doch op de tombes waren in detail teksten te lezen, waaruit men kon afleiden dat dit VOC graven waren.


Ik vermoed, dat de bouwstijl door de VOC om verschillende redenen Moors werd uitgevoerd:

1) Men woonde en werkte en handelde in een Moorse omgeving.
2) Men wilde - om de handel te bevorderen - de lokalen misschien wel de indruk geven, dat zij zich verbonden voelden. (Beetje slijmen of zoiets? Goodwill kweken?) En omdat vlakbij de koninklijke lokale tombes lagen, werden zij misschien ook wel daartoe gedwongen om de "Moorse" bouwstijl te gebruiken. Want misschien kregen ze dan geen toestemming voor die grond? Of misschien konden de lokalen niet anders bouwen als de stijl die hun bekend was? Of misschien wilden die VOC groot op doen door ook zulke grote tombes neer te laten zetten?
3) Door "pompeuze" tombes neer te zetten, misschien dan beetje werkverschaffing voor de lokalen?
Ik weet het niet, een guess??

Gr./HRC

Dank je wel Henri,

Dat je Bob toch zover hebt kunnen krijgen om wat verdere info te geven.
Natuurlijk heb ik de link: Blueprint bekeken.
Het zijn graven uit de 17e eeuw. dan kan het kloppen dat het Hollandse mensen geweest zijn.
Ik dacht al:

Citaat :

De onderste twee foto's dateren uit circa 1075 en 1400.(Moskeeën)
De middelste foto (die van de tombe van de koningin Ka Hazira) dateert van circa 1450.

dat kan niet van de VOC zijn, die is pas in 1602 opgericht, weliswaar waren er een aantal jaren ervoor verschillende compagnieën die naar Indië en India voeren, maar niet in 1450 of eerder.

De redenen die je aanvoert snap ik ook.
Men kwam er om handel te drijven en niet om ruzie te zoeken (later wel, overigens hebben eerst de Portugezen en later de Engelsen de Hollandse handelslieden verdreven, maar dat wist je wel)

Dank en groetjes van

DK (gundukan kelinci)

Bu Lurah kreeg een mms'je uit den vreemde van haar varende gade.
Een paar foto's werden bijgesloten en een boodschap: "Ga 's bij Hunkemöller te rade."
"De dames hier schijnen niets van mode en lingerie te weten;
kleden zich heel luchtig en laten ook nog vrijelijk hun scheten."

Bu Lurah zag wat in 's mans logica, dacht aan centjes verdienen en stapte naar de lingerie fabrikant;
bestelde dozen vol dameszooi en begreep niet dat zij werd uitgelachen, heel falikant.
Maakte haar echter niets uit en verscheepte de lading naar de oorden van India Malabar
om tot de ontdekking te komen, dat ze weer 's in de maling was genomen door d'r vent en dat vond ze maar bizar.



De opwachting van Johan Nieuhoff bij de koningin van Koylang Malabar in 1662:



En het beeld van inwoners van Malabar omstreeks de tijden dat Johan Nieuhoff daar aan het rondstruinen was.



En wie Johan Nieuhoff was, mag de lezer/-es zelf ontdekken door te klikken op DEZE LINK.
Want een verhaal over Johan Nieuhoff hier neerplonken kost me teveel tijd, energie en inkt.

Pak Lurah en zijn bemanning zeilden huiswaarts met Pak Lurah voorop de steven,
de bemanning aan dek en aan de zeilen, gedwongen geholpen door enkele Somalische neven.
Want tijdens hun reizen door Malabaraanse en naburige wateren kwamen zij ook de beruchte piraten tegen,
die helaas niet hadden gerekend op Pak Lurah's ouderwetse kanonnen en zijn scherpe degen
en het feit, dat ze te maken kregen met een stel Buginezen en Madurezen en geraakten van de drup in de regen.

En de bemanning vroeg: "Pak? Wat doen we straks met het stel rovers uit dat uitgedroogde Afrikaanse land?"
"Geen probleem." zei Pak Lurah. "Ik heb een paar verre familieleden die werken bij de Marine van Nederland."
"Die nemen ze wel over van ons en brengen ze naar het gerechtshof in dat koude kikkerland."
"Krijgen een kleine straf en daarna een uitkerinkje en een levenslange vakantie in luilekkerland."



(Foto COPYRIGHT Peter Boersma.nl en zijn opdrachtgevers.)

Pak Lurah nog steeds staande op de steven, zag de kustlijn van Surabaya vaste vormen aannemen,
herkende de toren van het marine/havenkantoor van Tanjung Perak, kreeg wat omfloerste ogen en begon zijn bril af te zemen.


Al snel voeren zij de haven Tanjung Perak in en zetten koers richting Surabaya's achterland via de Kali Mas
om bij de laad-loshavens hun meegenomen lading uit te laden: Kerri(Curry/Kare), Bawang Bombay en Indiase Beras.
Want Pak Lurah's speurtochten hadden een lieve duit gekost en een aanslag op zijn dompet gepleegd
en was het daarom noodzakelijk dat de Rupiahs werden aangevuld alvorens zijn schatkist helemaal werd geleegd.



Pak Lurah kon niet langer wachten om maar gauw de weg in te slaan naar zijn geliefde Bu Lurah en haar warung
en liet verder alles over aan zijn bemanning, stapte de loopplank af met souveniers verpakt in een jute karung.
Hield een niets te doen hebbende dokar aan
en bevool de koetsier om haar huis te gaan via de oude Palmenlaan.



Volgende keer meer

Ter verduidelijking:

Na Bobby's escapades in mijn voorraadkasten tijdens mijn laatste afwezigheid,
heeft hij zich na mijn uitbranders teruggetrokken en speelt nu de beledigde hoogheid.

Echter, niet getreurd en gezeurd,
want ik zorg er wel voor dat Bu Lurah weer wordt opgebeurd.

Pak Lurah, gereden door de Pak dokar en zijn paardje, reden langs het oude Gubeng station;
stopte, liet de dokar even wachten en kocht in de restauratie voor het paardje een nieuwe haverton.


"Nu we toch onderweg zijn, kunnen we net zo lief een rondje maken." zei Pak Lurah tegen de koetsier.
En het paardje sjokte voort in de brandende zon langs de Pasar Peneleh en langs het BNI gebouw met die oude kassier.



En voorts ging het stel en reden op de Embong Macan en de Ketabang Boulevard en deden ook nog een rondje op de oude Japanse brug
en na een poosje vond Pak Lurah het genoeg en zei: "Kom op Pak Kutsir, we gaan nu echt naar mijn huisje en mijn bengkel terug.




"Jazeker bereisde Pak Lurah." zei de koetsier, "maar de middag gebeden gaan dadelijk weer beginnen;
kan ik dan wel even langs de Kemayoran Mesjid om mijn gebeden te bidden en even mezelf te bezinnen?."



En volgende keer weer meer.