Pak Lurah

Even een kleine aanvulling:

De foto's van de Palmenlaan, Station Gubeng, de oude Japanse brug en Marine/havenkantoor Tanjung Perak zijn geplaatst en opgedragen aan een lid en WM van deze site en welke dienen om oeroude tijden even te doen herleven.

Gubeng......
Marine kantoor Tanjung Perak.......
Palmenlaan en de brug..... daar in de buurt van het Gubeng kwartier.

Het Indonesisch eilandenrijk met de eilanden Bangka en BILITON. !!!! Waar ook straten naar vernoemd zijn. Daar in die Gubeng buurt.

Pak Lurah kwam dan na veel omzwervingen en stadsritjes eindelijk thuis weer aan;
gaf Bu Lurah een vette ceplok cium, de souveniertjes en een zakje saffraan.
"Zo scharrelaar. Ook weer terug in het land der levenden?" begroette zij haar ega.
"Ga zitten, ik heb hier een bakje lekker ananas pudding met romige vla."

Nou, daar zat het stel dan en Pak Lurah vertelde honderduit wat ie allemaal had gezien en ondervonden,
over de voorouderlijke begraafplaatsen, de reis over zee en land, jachtavonturen op wolfshonden,
ritjes op kamelen en woestijnschorpioenen en over zijn totaal versleten schoenen.

En heel geheimzinnig haalde ie een speciaal zakje uit zijn tas.
"Hier, bekijk dit eens." zei hij en overhandigde Bu Lurah. "Dit komt ons van pas."

"Nah ja, wat moet ik er mee? Kan je hier ook kopen deze kurkuma." zei ze ietwat teleurgesteld.
"Jazeker (niet de Hypotheker)" antwoordde Pak. "Luister goed naar mijn plan voordat je een oordeel velt."

"Ik heb daar in India gesproken met een leverancier van deze kunyit/kunir
en voor een zacht prijsje is men genegen om ons te leveren. Het werkt nog beter dan Jamu Menir."
"In Europa schijnt dit kruid nu enorm in de markt te liggen en India produceert gigantische hoeveelheden,
dus ik had zo gedacht om een keten van kurkuma winkels in Europa te openen, met veel korting voor de leden."

"Kijk, hier staat de omschrijving van deze geneeskrachtige plant waar men in Europa over roemt."
"In India eet elke man dagelijks zijn portie van dit kruid en dat wordt in dit verhaaltje ook genoemd."

Bu Lurah pakte het blaadje van Pak Lurah en begon te lezen.
"De kurkumaplant blijkt ondersteunend bij: hartinfarcten,beroertes,gewrichtsstramheid,aderverkalking,cholesterol,reuma,rugpijnend,verstopping,prikkelbare darmen en alzheimer. Kurkuma, ook geelwortel genoemd heeft zijn oorsprong in zuidoost azie. De belangrijkste producent van het kruid en de geneeskrachtige bron, is India met 100.000ton per jaar. Voor de Indiers is dit kruid heilig. Al voor 3000 jaren werd kurkuma gebruikt in de ayurvedische geneeskunde om pijnen en ziekten te verdrijven."


Na het lezen draaide ze het papiertje om en keek Pak Lurah toen onheilspellend aan.
"Leverancier toch zei je? Je bedoelt zeker een Indiase verkoopster met een sexy sari aan?"
"Hou jij je maar lekker bezig met je bengkel en laat het handelen maar aan mij."
"Halvegare idioot die je bent." En Bu Lurah stoof weg richting keuken met haar handen in de zij.

Pak Lurah zat er een beetje beduusd bij en dacht:"Ach, het zal wel weer d'r tijd zijn."
Hij stond op en rommelde wat in de meegenomen barang en pakte een doos verpakt in satijn.

Greep ook nog een mes, tang en hamer uit zijn gereedschapskist en begon aan de ramen te donderjagen,
hakte hier en daar wat van de omlijsting weg en timmerde er lustig op los, waarop de buren begonnen te klagen.

Vol venijn kwam Bu Lurah de huiskamer in stampen om Pak Lurah 's fijntjes te wijzen op zijn luidruchtig gedrag
en bleef stokstijf staan bij het binnentreden van de kamer, toen ze Pak Lurah's hak- en breekresultaten zag.

Want daar stond Pak Lurah zo trots als een pauw:
"Hier voor jou gedaan, omdat ik van je hou.
Glas in lood ramen heb ik voor je meengenomen en in de sponningen gezet.
Niet meer schelden op me want nu ben ik moe en ga ik naar bed."

(Glas in lood scenes van firma Sabelis te Haarlem.)


Padi stampen:


Rubber werker:


Suikerriet bewerker:


Tabak planter:


Vrouw met keranjang:

echt heel mooi........

Pak Lurah besloor na een paar dagen uitgerust te hebben, maar naar zijn bengkel te stappen
en wist van te voren, dat het een janboel zou zijn en nam om zijn gemoed te sterken, alvast iets te happen.

Hij arriveerde bij de bengkel en zag de grote rommelzooi en warboel,
zeeg amechtig neer, riep de boys bij elkaar die schrokken van zijn bleke smoel.

Een donderspeech stak Pak Lurah af en beschaamd keken de maatjes neer op de aarde.
"NU opruimen! Zijn jullie helemaal belaaitafeld? Jullie lijken wel een stel zwervers van generlei waarde."

Hij wees een stel aan en gebood hen de stapel oud roest weg te brengen naar diverse schroothopen,
het bekende neefje die hij destijds had leren racen moest de wirwar gereedschapstroep ontknopen.
"En breng meteen het riooldeksel op straat weer terug in de oude staat.
Het zal me niet verbazen als ik straks een boete moet betalen voor jullie idiote daad."

En als de wiedeweerga toog het zooitje ongeregeld aan de slag
en had Pak Lurah voor de zoveelste keer een waardeloze dag.









Pak Lurah was bekomen van zijn uitbarsting en bekeek de vorderingen van de grote schoonmaak.
"Verdorie, ik mis er een paar. Waar zijn Heri, Santoso en Iwan met zijn ene arm genaamd Kapitein Haak.?"

En het koor antwoordde: "Heri en Santoso zijn naar de slager om vlees voor Bu Lurah te kopen
en Kapitein Haak is er vandoor met zijn Camry om Bu Lurah op te halen, want ze had geen zin om te lopen."





Pak Lurah's hoofd stond bol van de zorgen en ergernis en zette zich in één der becaks neder,
pakte zijn laptoppie om wat bij te komen, zocht in zijn files en luisterde naar de orgelmuziek van de oude Stef Meeder.

Pak Lurah liep met zijn ziel onder zijn arm,
zijn otak stond op tilt door het slap ge- O-H en het was warm.
Eerlijk gezegd meed hij zelfs zijn grootste liefde de bengkel,
want dat zooitje luie nietsdoeners maakte hem toch maar jengkel.

En op een dag was ie het zat en gooide de boel aan de kant,
dook zijn geheime werkplaats in en trok erop uit met zijn zelfgebouwde Trabant.
Onderweg bood ie een lift aan een verdwaalde Europese toeriste
en stopte zelfs voor een wegwerker die vroeger op school enkele taallessen miste.





"Wat zijn je plannen?" vroeg Pak Lurah aan de puffende dame die verdwaald was.
"Ik heb een busreis geboekt en zou de Borobudur en Prambanan bekijken." zei de toeriste genaamd mevr. Indersas.
"Meid, da's treffen dat je me tegenkwam, want al die busreizen zijn zwaar nul komma nul van nul.
Ga met mij mee en ik zal je de echte oude schoonheden van Indonesia tonen, da's geen flauwekul."

En Pak Lurah zette de vaart in met zijn Trabant richting diverse Heilige Gronden,
ook wel Punden genoemd, pauzeerde en ging verder nadat zijn Trabantje een emmer water had verslonden.
"Mevrouwtje, zie je dat gebouwtje in het struikgewas in de schaduw van de heilige bomen?
"Dat gaan we dadelijk van dichtbij 's goed bekijken, maar je mag nergens aan komen."






De liftster keek haar ogen uit en had geen spijt dat ze Pak Lurah's aanbod had aanvaard
en na een poos trokken beiden verder richting andere nabije heilige gronden die zo steels waren bewaard.



Pak Lurah zette de terugreis in en zette de dame af bij het verzamelpunt bij het hotel langs de kali,
knipoogde en lachte smalend om de busreizen "tour de Java met aansluitend een weekje rust in bali".

Op de terugweg richting bengkel kreeg hij een spontane inval.
Touroperator? Dat was zo slecht toch niet? En 's avonds glimlachtte hij met zijn hoofd op de bantal.



"

Pak Lurah zijn inval om een reisbureau te beginnen,
had ie voorlopig geparkeerd op het plein onder de waringin.

Pak Lurah was een beetje bingung terwijl hij daar zat, onder zijn geliefde manggaboom.
Hij had een onverwacht bericht gekregen, dat begon met: "Beste Oom."
"Mij is ter ore gekomen via uw speurtochten, dat u een oom van me bent
en ik wil mezelf aan u vertonen, want ik ben nu een grote vent."

Pak Lurah's brein ratelde als een populier in een sterke polderwind,
want dat bericht was afkomstig van wijlen een neef zijn kind.
En dat joch was nieuwsgierig geworden naar Pak Lurah's bevindingen en resultaten
van Pak Lurah's speurtocht naar het verleden met betrekking tot familieleden en aanverwante onverlaten.

Jazeker, onverlaten behorend tot zijn verleden had Pak Lurah inmiddels ook gevonden;
het betrof een gehuurde moordenaar die niet schuwde een moord te plegen op iemand die was vastgebonden.
(Aanzien van Indie van Naef - Proces moord dhr Darma 1904).

Pak Lurah mijmerde over vroegere tijden toen een baby zwierf onder de brandende zon en over des Heren's wegen,
gedragen door een liefhebbende zus, omdat hun papa en mama door soldaten voor immer werden doodgezwegen.





Het boek: 2602. (Japanse jaartelling.)



Volgende keer (misschien) meer hierover.

Pak Lurah dacht aan een weg ergens diep gelegen op de flanken van de Kelud berg,
midden in de theetuinen gelegen die niet meer bestaan en Pak Lurah vond dat héél erg.
Want hij herinnerde zich de foto waar een persoon op stond die met liefde de struiken bekeek
en her en der wat onkruid wiedde, want anders bleven de theeblaadjes in de schaduw maar bleek.



Pak Lurah vond die foto immer boeiend en op een dag besloot Pak Lurah met eigen ogen dat kleine paadje te bezien;
de theestruiken waren weg en het onkruid was er nu de baas, de berg had vuur gespuugd en volgende keer nog meer misschien.
Maar het paadje was er nog, het was een pad geworden en netjes onderhouden en het leidde naar niemandsland;
nee toch wel, het leidde naar een gehucht van 5 huisjes, bij elkaar geraapt en gebouwd zonder enig doel of verband.




De mensjes daar leefden hun leven in armoe en in afwachting van iets dat nooit meer terug zal komen,
maar zij hadden hun herinneringen aan toen en onderhielden daarmee hun dagelijkse hoop en dromen.



En zo overdacht Pak Lurah de inhoud van het bericht, dat er een onbekend familie lid bij hem op bezoek wilde;
tja misschien had die knul wel iets te vertellen of misschien was het slechts iemand die als een ayam zonder kepala gilde?


Wie weet, volgende keer meer?

...Wie weet, volgende keer meer?... was vorige keer de afsluiting.

Er is inderdaad een volgende keer meer.

Opgedragen aan alle slachtoffers waar ook ter wereld van shit-oorlogen en in het bizonder is dit stukje opgedragen aan de gevallenen en slachtoffers in de districten Kediri / Blitar, die om welke reden dan ook het leven lieten; het zij door strijd, hetzij door ontberingen, het zij door ziekte en via deze wijze wil ik al die slachtoffers respecteren en eren en hun plaatsje in de historie geven.
Zij hebben jaren lang zich gedwongen schuil moeten houden in de nationale archieven en dat moet maar eens afgelopen zijn. Zij allen verdienen hun plaats, opdat zij niet vergeten zijn en worden.


Het stuk (deels - ik openbaar hier niet alles) gaat over opgravingen van gestorvenen, die her en der alom in de streken van Kediri / Blitar Oost Java door de Japanse bezetters (waaronder de Kenpetai) zomaar in een achtertuin of iets dergelijks werden begraven en dank zij een speciale Nederlandse dienst in juli 1949 werden opgegraven en verzameld en fatsoenlijk werden herbegraven onder andere op het destijds Europese kerkhof Semampir, het er tegenover gelegen chinese kerkhof Semampir en het Indonesich kerkhof vlakbij.

Voor mijn pa: wij hebben elkaar nooit heeft gekend
en na zoveel lange jaren maak ik hem nu bekend.












Met héél véél dank aan het Nationaal Archief.

Voor hen die belangstelling hebben:


Vervolg Kediri / Blitar: Werkzaamheden en namen van oorlogsslachtoffers.
Met dank aan Nationeel Beeld archief.











Wordt vervolgd deel 2.

Vervolg deel 2 Werkzaamheden en namen Kediri/Blitar.










Bovenstaand is ook voor hen die niet bij machte zijn om zelf deze documentatie op te zoeken.
Met alle respect.

Pak Lurah had een spannende week achter de rug;
want het lang verwachte neefje kwam langs gereden over een drukke snelweg en over een hoge brug.
Bij de koffie werd er honderduit gepraat over het verleden en familie historie;
voordat men er erg in had werd het al snel half drie
en was het tijd voor het neefje om weer op te stappen
richting huiswaarts en met een zakje geladen met Bu Lurah's warunghappen.

En al snel kwam een berichtje van het neefje met dank en wat informatie;
helaas voor het lezerspubliek noodzaakt dat laatste Pak Lurah tot het nemen van een dicht- en rijmvakantie.
Want er moet nu één en ander heel goed worden uitgezocht en bekeken,
dus zullen jullie Pak Lurah moeten missen voor misschien wel een aantal weken.

De bengkel en het zooitje ongeregeld zullen het zonder hem wel klaren
en anders is er nog altijd Bu Lurah die het tuig zal behoeden en de (wan)orde zal bewaren.

De groeten van mijn voeten en misschien - als er tijd over is - af en toe een nonsensberichtje.
Sampai jumpa lagi en muchas gracias.

Pak Lurah vond in de nagelaten paperassen enkele oude aktes en een familie plaatje
en na bestudering ervan, zag ie een verloren gewaande oom: precies, die daar hurkt zonder baadje.
Hij herkende hem meteen want een eendere deugnietachtige grijns en de rokok kretek kwam hem heel bekend voor.
En die koloniale stadse vissers hadden de streken van Pak Lurahs oom totaal niet door.
Vol trots poseerden zij voor de camera met hun uit de kluiten gewassen kali vissen bungelend aan het stokkie,
niet beseffend dat de visjes groot en gevoerd waren door Pak Lurah's oom die in de kali regelmatig deponeerde zijn jongkok prakkie.

Eet smakelijk.


(Honderdvijftig JAAR Max HaveLAAR.)

(150 JAAR Max HaveLAAR)

Pak Lurah vond ook een plaatje van zijn tante in een schoolklas, toen zij nog jong was
en jeugdig speels en zo Indisch groen als de alang alang oftewel het Indonesisch olifanten gras.

Zijn tante netjes in de schoolbankklas gezeten samen met haar vriendinnetjes, allen met mooi lang zwart haar
en witte katoenen jurkjes en zwarte kousjes en braaf hun lesjes lerend gedoceerd door meneer de missionaar.

En recht in volle glorie in het aanblik van de klas hing daar een foto van de Hollandse koningin en de kaart van Nederland.
Jaja, want we zijn toch kolonialen en daarom hangen we de kaart van Indonesia maar een ietwat achteloos aan de zijkant,
want onze aandacht dient gevestigd te blijven op het verre Europese landje met zijn Noordzee en de piepers op het akkerland,
de hoofdstad Amsterdam en ons aller Indisch Den Haag en het spoorlijntje terugrijdend van Sappemeer naar Hoogezand.

Jaja. Me oela. Want het land waar we geboren zijn en getogen
verdient onze aandacht niet en krijgt slechts wat mededogen.

(150 JAAR Max HaveLAAR).

Pak Lurah's aandacht werd ook gevestigd op het feit, dat Nederland in 1913 al 100 jaren onafhankelijk was
en bevrijd van Frankrijks overheersing in 1813 en dat vierde men als koloniaal in Bandung uitbundig met een gevuld jeneverglas.
En de plaatselijke lokale bevolking kreeg een dagje vrij om te hossen, te paraderen en hun leeg buikje en dagelijkse zorgen te vergeten
om vooral maar getuige te zijn van het feit, dat het grote Nederland weer terug en nog steeds het baasje was; jaja, dat hebben ze geweten.

Maar hoe lang Pak Lurah het fototafereel ook bestudeerde en bekeek,
de optochtgangers waren allemaal bruin en waren om de dooie dood niet bleek.



Elders, zag Pak Lurah, werd ter ere van een lokal groot feest een karbouwenkop ceremonieel begraven
en ook daar vond hij slechts gebruinde gezichten en op de achtergrond 2 blanke kindertjes die hun nieuwsgierigheid laven.
Waar was dan toch de niet getoonde belangstelling van de koloniaal voor het land dat hem niet toekwam?
Waren zij dan zo vervuld van het nog uit te dienen aantal koloniale jaren alvorens terug te keren naar de thuishaven Amsterdam?

dank je wel.... leest lekker weg en dan ook nog getrakteerd te worden op bijpassende humorrijke plaatjes
zeer veel (kritische!) doordenkertjes
en er is ook veel te lachuuhh...

Citaat :

(posting vorige pagina 09:57 uur:)

En die koloniale stadse vissers hadden de streken van Pak Lurahs oom totaal niet door.
Vol trots poseerden zij voor de camera met hun uit de kluiten gewassen kali vissen bungelend aan het stokkie,
niet beseffend dat de visjes groot en gevoerd waren door Pak Lurah's oom die in de kali regelmatig deponeerde zijn jongkok prakkie.

selamat makan

Pak Lurah bestudeerde de behuizing van het land waar hij geboren en getogen was
en zag twee vriendelijke mensen gewillig poseren, naar elkaar zwaaiend op een oprit zonder gras.
Hollandse gordijnen voor de ramen, bloempotten rijkelijk beplant en mooie hoeden beschermend tegen de koperen ploert.......

En elders achteraf en onzichtbaar in een kampung iemand ploeterend op een kaal armoedig stukje, die helaas niet goed had geboerd.


(150 JAAR Max HaveLAAR).

(150 JAAR Max HaveLAAR)


Pak Lurah bezag het tafereel van 2 heren gezeten in het decor van de fotograaf die wat propaganda moest maken
voor het goede leven, dat men had in het tropenland; de enige zorgen die men had waren de kikkers die 's nachts kwaken.
"Kijk 's Mientje, we zijn omringd door een djongos met het bakkie thee of koffie en de straatverkoper met zijn zware pikoel,
daar links zit baboe te wachten op ons bevel en voor ons een grote dooie vis op de met stroo belegde grond; welvaart is toch ons doel."




Pak Lurah vond ook een brief van een eenzame koloniaal gericht aan zijn verloofde thuis in Nederland.

"Ach ja Mientje, ik stuur je hierbij een foto van me, gezeten en geposeerd in mijn ontieglijk grote luxe gaard,
geduldig wachtend als vrijgezel tot jij overkomt, maar wacht niet te lang alsjeblieft want anders is mijn aanbod verjaard.
Kijk maar waarom, want ik sluit ook hierbij een foto bij van de baboe met haar nazaat.
Dus alsjeblieft kom gauw, want anders word ik bij mijn kladden gepakt en is het voor jou te laat.
Zegt de buurman laatst nog tegen me: Goh, wat heeft dat joch een blanke huid.
Wordt zijn moeder de baboe nu jouw aanstaande bruid?"

(150 Jaar Max HaveLAAR en 150 Dagen Henri is op ZwijnenjAGEN.)


Pak Lurah zat achter het stuur van zijn mobil en keek uit over de weg en overzag de genadeloze brandende warme weg gemaakt van asfaltgrit
en dacht: "He, dit ken ik. Ik heb in mijn album ook zo'n plaatje van een weg belopen door een zeulende sjouwer met zijn waren gemaakt van bambu en rietpit."

Tientallen jaren verschil zit er tussen de twee taferelen van een eenzaam straatje in een slapende bloedhete middag
maar door de eeuwen heen zal alles hetzelfde blijven of er nu het roodwitblauw wappert of een roodwitte vlag.

(150 JAAR Max HaveLAAR.)


Pak Lurah's koloniale eenzame vrijgezel kreeg op een dag een telegram
van zijn verloofde uit Nederland en het bericht luidde "BLIK" en het was verstuurd via de tamtam.
De eenzame koloniaal wist meteen dat zijn verloofde onderweg was naar hem toe
en stuurde enkele dragers om haar af te halen en te begeleiden over berg en dal en andere jungle ratjetoe.
En zo arriveerde de blozende Hollandse schone bij de eenzame vrijgezel,
voor zien van een berg bagage in goede orde, door de zon gebraden maar wel levend en wel.

's Avonds onder het genot van een bakkie kopi tubruk en overal lek geprikt door tropische mugjes
stelde zij de vraag hoe hij in godesnaam wist dat zij het was die zou komen, onder het laten van enkele kuchjes;
want zij had hem op de proef willen stellen of hij haar cryptische omschrijving wist te onderkennen.
"Mijn lief, net als ik zal jij ook gesmacht hebben naar ons samenzijn en ik zal je derhalve mijn oplossing bekennen."

Jij schreef "BLIK" en dat kan ik slechts vertalen met "Broek Los Ik Kom."
"Ja zeg, maak me wat. Ik ben toch zeker niet dom."

(150 JAAR Max HaveLAAR.)

Pak Lurah's neefje Baris werkte als sorteerder bij de Deli TM en kreeg plots last van accute buikkramp.
De wc was te ver weg; een hoekje was snel gevonden en wat tabaksblad diende als schoonmaak: dat werd een ramp.
Want Baris deponeerde de gebruikte bladen tussen de overige gesorteerde hopen,
maar had niet gerekend op een tussentijdse controle van de opzichter de heer Knopen.
Niets vermoedend greep de controleur in de stapel bladeren en een vloek was hoorbaar tot in Amsterdam;
het werk werd totaal stilgelegd en een ieder moest toezien wat voor een straf Baris overkwam.
En het hele gebeuren werd natuurlijk ook meteen vastgelegd door de fotograaf als bewijsmateriaal.
Baris moest alles schoonmaken en kon na afloop maar meteen voorgoed aan de haal.


Een overzicht van de Deli TM.




Een ieder kijkt toe als Baris aan de schoonmaak is.

Pak Lurah keek vandaag naar buiten en zag een schijnend zonnetje in een bewolkte lucht,
maar zijn hart was bedroefd, want voor velen was gisteren toch een dag van veel tranen en een gelaten zucht.
Want droeve gedachten zweven dan terug naar verloren dierbaren uit het verre verleden,
slechts nog voortlevend in harten en herinneringen van nazaten, levend in het heden.
Er werden alom hier te lande kransen gelegd, toespraken gesproken en trompetklanken de lucht in geschoten
voor hen die vielen en die nooit meer na 15 aug 1945 van hun vrijheid hebben genoten.

Voor hen die familieleden verloren in een oorlog ver van Nederland vandaan en met name diegenen die bindingen hadden met gevallen te Kediri/Blitar Oost Java.

GESNEUVELDE STADSWACHTEN EN LANDSTORMERS KEDIRI:





Verslag van Evangelist Jozef Wairata:

Pak Lurah was het spuug- en spuugzat,
door de vele regen waren zijn ketella velden doornat.

Dus schreef hij een spoedbrief aan de weergoden
en begon met de woorden "Geachte Heren Regenboden,

Ik weet dat ik altijd mopper als ik mijn waterrekening moet betalen
en dat u mij daarom nu gratis overlaadt met 80 miljoen volle vaten,
gevuld met hemels regenwater,
maar aub bewaar een beetje voor later."

"Kijk dan eens Heren Weergoden, mijn ketella is nu helemaal bosok
en ook is het veels te veel voor al die honderden selokan kodok.
Zelfs zij schuilen nu onder het afdak van mijn bengkel
en zitten daar stilletjes en heel erg jengkel.

Heren Weergoden, alstublieft, stuur nu een beetje zon
naar ons toe en ik beloof u: Ik betaal morgen meteen mijn verkeersbon.

Dank u wel, Heren Weergoden, ook namens mijn ketewel,
de buren, de pembantu, de tukang becak en zijn lellebel."

Enfin, Pak Lurah's boze brief werd meteen verhoord
en de regenwolken dreven weg; ziedaar, zijn gebeden werden verhoord.
Want aan de horizon verscheen wat daglicht door de wolken heen
en Pak Lurah was zo blij, sprong een gat in de lucht sampe kebentus zijn grote teen.