Pak Lurah

Pak Lurah zat in zijn oude archievendoos te snuffelen,
vond wat papieren maar ook het beertje waar ie vroeger mee zat te knuffelen.

Ja, de papieren, die hij zocht waren belangrijk voor hem om te staven,
hetgeen hij gisteravond in de oude kranten vond: iets over dorstige gronden laven.

Kortom, hij had namelijk een stukje geschrift bewaard, gekregen van een oude kennis
en dat ging over een grondeigenaar, die werkeloos was en steun kreeg en liefhebber van tennis.
Maar.... daarnaast was de grondeigenaar nogal driftig van aard en ging snel op de vuist;
en ja hoor, het krantenknipsel bewees het: de inhoud van het oude geschrift was juist.

"Bu, kom 's kijken wat ik gevonden heb. Wat beweerd werd is dus toch waar."
Bu Lurah slofte naderbij, bekeek en las de stukjes en zei: "Familie van je? Dan is het natuurlijk niet raar,"






Enige gelijkenis van lokatie van de gronden en initialen van betrokkene rust geheel op toevalligheid.

Pak Lurah zijn vriendje ging verkassen naar Deli om daar te werken
in de tabaksindustrie en kocht zelfs voor dat doel kleding van dure merken.

Pak Lurah zei: "Onnodig dat te doen, mijn vriend bung Peh,
want je wordt daar toch enkel beschouwd als tembeleh."
(Tembeleh is kippenstront.)


"Oh ja,?" zei het vriendje. "Let maar op. Veni Vidi Vici."
"Binnen mum van tijd heb ik ze daar onder de knie."
"Opgelet Noord Sumatra, hier kom ik op mijn oude fietsie."

Na een paar weken las Pak Lurah een stukje in de krant
en kwam pal erna op straat hem tegen: zijn verkaste trawant.

"En?" vroeg Pak Lurah. "Fortuin gemaakt? Geslaag in je doel?"
"Beetje wel." zei het vriendje. "Maar het werk was zozo en ik had een te grote bruine smoel."
"Dus hier ben ik weer terug in de vertrouwde kampung
en ga ik maar weer lumpia's maken gevuld met o.a. rebung."

Bu Lurah hoorde zo het gesprek aan en liep naar hen toe met bedak in d'r hand.
"Hier heb je wat bedak(poeder), smeer het maar op je tronie, dan ben je wit en dus laku bij dames van "hogerhand."

Pak Lurah vond het raar die straf van een week opsluiting
voor een chinese koelie en dat is me toch een hele aanfluiting.

Die goede man had zware buikpijn en vroeg aan de assistent
toestemming zich af te mogen zonderen in de latrine-tent.

Helaas deed hij dit in het Chinees en werd niet begrepen door ass. van der Tang;
de koelie wees namelijk op zijn billen en zei: "Prottototpffrrrt...Pijn aan wang-snee-wang."

Hetgeen de assistent in woede deed ontsteken,
naar later tijdens vluchtig onderzoek was gebleken.

Pak Lurah schreef derhalve maar een brief aan het plantage bestuur;
Stuur de asssitent op taalles en vermijd onnodige misverstanden; zo'n les is niet duur.

Pak Lurah had zich geabonneerd op de Telegraaf en geraakte meteen van de wijs,
want het eerste het beste artikel kwam over als een mager varken, niet goed genoeg voor een saucijs.

De correspondent van de Telegraaf gedetacheerd in Indië, had weer eens de tropenkolder
en schreef klinklare leugenachtige nonsens; het was gewoon je reinste kolder.
Wat moesten de Nederlandse lezers in dat verre land wel niet denken en geloven
van ons aller Indië waar de mensen minimaal eens per jaar zongen "Oranje Boven."

Dus schreef ie meteen een brief aan de redactie en spuide zijn gal;
"Dat correspondentje van jelui kent zijn stiel totaal niet, het is gewoon een bal.
En bij deze zeg ik meteen mijn lidmaatschap op en het gratis cadeau hou ik.
En naar het abonnementsgeld kennen jelui fluiten, al moet ik ervoor in de lik."

's Avonds na het eten vroeg Bu Lurah om de krant, waar in hemelsnaam dat ding toch lag.
"Oh, daar heb ik een lichaamsdeel van me mee bediend." antwoordde Pak Lurah met een brede lach.

Pak Lurah kreeg op een dag bezoek van een oude maat.
"Volgens mijn vrouw ben ik een ontrouwe onverlaat.",
zo verhaalde de vriend aan Pak Lurah, die hem ietwat verbouwereerd aankeek.
Want dat was toch het laatste wat men kon beweren van deze Indo genaamd Verbeek.

"Nou vertel, wat is er gebeurd?" vroeg Pak Lurah aan de zogeheten wandelende schande,
waarop Verbeek zijn verhaal afstak beginnende met: "Gister des late's avond zat ik op de werande..."
En het vriendje vertelde het hele gebeuren
zonder horten en stoten in geuren en kleuren.

Ten bewijze van dit alles haalde hij een ochtend-krantenknipsel tevoorschijn uit zijn kantong,
waarop Pak Lurah het bekeek, het las en zei: Hmmm, zeker gebruikt als onderlegger voor je bordje lontong.?"

"Kom." zei Pak Lurah."Ga naar huis toe, koop een bosje bloemen en alles is vergeten en vergeven."
Waarop uit de naburige dapur Bu Lurah stem klonk:"En dat moet jij dus zeggen?. Jij hebt zelf nog nooit wat gegeven."

Pak Lurah stond op uit zijn luie korsi males en nam zijn vriendje mee.
"We gaan maar een poosje weg. Ik trakteer je wel op een porti sate."

Pak Lurah had niets te doen en wilde weer eens een poosje gaan treinen;
hij had nog wat ritjes over op zijn maandkaart en verliet derhalve voor een poosje de zijnen.

Pakte zijn dokar en reed richting station, stalde de cikar met het paardje,
kocht een treinbiljet natuurlijk op vertoon van zijn kortingskaartje.

Kwam op het perron en zag twee treinen staan allebei geparkeerd in de richting waar hij heen zou gaan;
hij stapte in de eerste de beste voorhanden geparkeerde trein en bestelde een bak koffie die hij voor een poosje koud liet staan.

Niet lang na vertrek kwam de conducteur de kaartjes controleren en was Pak Lurah aan de beurt,
die totaal niets vermoedend zijn kaartje afgaf, maar dat helaas verkeerd was gekleurd.

En zo kwam het, dat Pak Lurah op het eerste het beste station alweer de trein werd uitgezet,
nascheldend op de conducteur en uit arren moede naar de pasar ikan ging, niet uitkeek en toen... kepleset.

Pak Lurah kwam op een wandeling een ongeschikte Indo tegen,
met een gezicht als een oorwurm helemaal doorweekt van de regen.

"Loh Peh, wat is er met jou aan de hand en waarom draag je een verband?"
"Niet ach, is geen verband maar een reglement met "geschikt of ongeschikt" om te mogen werken op het land."
"Ik heb het maar om mijn handen gewikkeld, omdat ik geen zakken in mijn baju draag,
zodat ik het niet vergeet en thuis op mijn gemakkie kan lezen al dat moeilijk gevraag."

"Huh, wat voor vragen dan Peh? Vertel mij eens wat er precies loos is."
"Ach, de gemeente heeft wat uitgevonden en in hun ogen is het beslist geen kattepis.
Hier lees maar waar het over gaat; iets over werkloosheidsvoorziening en kappen van bos,
zodat wij werklozen niet in de rij bij de steun hoeven te staan, maar hoe het ook zij: wij blijven de klos."

En Pak Lurah las het verfrommelde reglement en zei: "Inderdaad Peh, je bent ongeschikt.
Weet je waarom? Jij loopt pincang, je brabbelt amper wat Nederlands en daarom is er over jou al beschikt.
Want je wilt mij niet vertellen dat je in zo'n conditie een bos kunt kappen en jagung planten;
nee mijn waarde Indo vriend, laat dat maar over aan "den Inlander" , want die weet tenminste van wanten.
En weet je waarom jij nog meer ongeschikt bent?
Tolol, jouw velletje is als cokelat mijn waarde vent.
Want er zijn ook blanke Europeanen die werkeloos zijn
en die hebben voorrang, want anders hebben zij 's avonds geen tafelwijn.
En jij mag het, net als je voorvaderen slechts houden bij een klerkenbaantje, mits dat voorradig is;
kom, ga maar met me mee naar de pasar, dan trakteer ik je op een bordje lekkere warme lupis."
En zo togen beiden richting pasar en kwamen een troep soldaten tegen..."Ho lupis kuntul baris.",
kwamen aan bij de markt en kregen te horen: Maaf Pak, lupis vandaag erg laris en daarom alles abis.

Pak Lurah liep met een paar vriendjes de straten af te struinen
en bewonderde her en der de mooi aangelegde tuinen.

Kwamen langs een schooltje en hoorden daar gezang uit des kinders kelen
maar konden het wijsje en de woordjes niet thuis brengen, wat de kindertjes zaten te kwelen.

Gelukkig had Pak Lurah zijn mobieltje met touchscreen bij zich en begon meteen te googelen op het internet,
vond wat ie zocht en vloekte: "Huh, da's Duits, maar we zijn toch een Nederlandse kolonie, tai kecepret?"

Pak Lurah meteen naar jonge mangga's zoeken om schoolruiten te laten rinkelen,
werd gelukkig door de vriendjes tegengehouden die zeiden: "Sudah al, we gaan maar winkelen."

Pak Lurah liep met een maatstok in zijn handen rond
en nam alom de maten om zich heen, zelfs die van de slapende hond.

Bu Lurah bezag het tafereel en schudde d'r hoofd en dacht er het hare van.
"Wat ben je toch allemaal aan het doen idiote man?"

Pak Lurah antwoordde: "Kijk, dit is de breedte van een éénpersoons bale bale en dan is er nog 50 cm over;
dit is de lengte van 2,5 meter en daar staan een tafeltje en een stoel en misschien ook nog een pot gevuld met wat lover."

"Zie je nu hoe groot de ruimte dan is waar een gevangene in mag vertoeven?
Ik geef je het te doen want er staat ook nog een emmer voor de behoeften.
Niks geen TV, niks geen boekenrek, niks geen kantine, niks geen gymzaal
zoals elders gebruikelijk tegenwoordig, slechts één klein hoekje waar men zucht: Ik baal."

Pak Lurah besloot om maar eens langs een oude vriend te gaan;
het was al weer een tijdje geleden, dat hij hem bij een halte had zien staan.

Aangekomen in het kleine straatje ergens in Ambarawa, zat de oude vriend op zijn bankje;
Pak Lurah had wat oleh oleh meegenomen en gaf het hem. Simpel was het antwoord: "Dank je."

"Hoe gaat het met je Jan Karel? Geen problemen? Alles in orde? Heb je iets nodig?"
"Nee, het gaat allemaal wel, maar weet je? Zonder haar voel ik me zo klotig."

En Jan Karel wees op een struikje ergens in het piepkleine tuintje gelegen naast de bron;
"Heeft zij nog geplant toen ze nog kras was en zie je daar die regenton?
Ook haar idee geweest om dat ding daar neer te zetten en te gebruiken voor de tuin.
Ik moet het nodig een verfje geven, dat ding ziet helemaal roestïg bruin."

Naast Jan Karel op het piepkleine tafeltje lag een fotoboek aangetast door het tropenklimaat.
"Mag ik erin kijken?"vroeg Pak Lurah. "Ga je gang, als je alles maar op zijn plaats laat."

"Hé, een jonge soldaat, dat was jij zeker? Stap je hier zeker aan boord om naar Indië te zeilen?
En wie doen daar jou uitgeleide? Familie of kennissen en vrienden? En ik zie ook soldaten vrouwen met wasteilen.
Goh, ik wist niet dat je soldaat was geweest Jan Karel. Heb je heel je carriere in het leger gediend?"
"Ja, klopt, dat groepje links zijn mijn vader, moeder, 3 broers, een oom en een goede vriend."

"Ja, ik had destijds een oom die had getekend voor de dienst en die zei me het ook maar te doen;
het was avontuurlijk werk, je moest af en toe wat knokken en de jungle in en je kreeg redelijke poen.
En tijdens één van de veldtochten leerde ik Sarinem kennen en is ze nooit meer van mijn zijde geweken,
paar jaren geleden ben ik gepensioeneerd en hebben we dit huisje gekocht; helaas was voor haar de tijd op aarde bekeken."

"Jan Karel, die foto van je ouders en je broers. Ze komen me zo bekend voor. Waar ken ik ze toch van?"
"Tja, goed gezien van je; pa deed iets met muziek en raakte heel bekend; 1 broer werd de baas van het Indische treinenspan.
De andere broer werd een hoge bestuursambtenaar en huwde een dame met centen en de jongste volgde het spoor van pa
en maakte ook al naam, enkel en alleen door heel de dag te zingen en op de piano te pingelen do do do do re mi fa sol la.
In het begin nog sporadisch kontakt gehad met de familie, want ik wist dat pa verdriet had om mijn vroegere besluit
om in het leger te gaan, maar door die lange jungle- en veldtochten ging het kontakt vanzelf uit."

"Maar Jan Karel, waarom ben je dan nooit meer teruggegaan naar je verre koude geboorteland?"
"Ach Pak Lurah, dat weet je zelf toch wel. Die grond hier in dit tropenland, dat houdt je stevig in zijn hand.
Het laat je nooit meer los; de één is sterk en gaat met pijn terug naar huis en een ander voelt zich hier gewoon thuis
en voor dat laatste heb ik gekozen en dien mijn aardse jaren hier uit en draag geduldig mijn levenskruis."

Pak Lurah zei niets, stond op en zette een bakje kopi tubruk voor de ouwe ijzervreter, beloond met een sergeantenrang,
keek naar het gezicht van de oude vriend, gekenmerkt met twee lidtekens, toegebracht door een vijandelijke klewang.

Hij zette zich naast hem neder en beiden keken zwijgzaam naar de verre groene blauwe vulkanen.
De oude vriend zei: "Blijf vannacht maar hier slapen, dan hebben we iets te ngobrol en ik maak wel wat te kanen."


Bovenstaand is gebaseerd op waar gebeurde feiten die zich op of omstreeks de jaren 1860 afspeelden. Omwille van de privacy heb ik geen bijbehorende foto's toegevoegd.

Pak Lurah kwam thuis na een paar dagen met zijn kornuiten op zwerftocht te zijn gegaan,
stapte de keuken in om zijn gade te groeten en kreeg naar zijn kop gesmeten een fles levertraan.

"Zo zwerver, waar ben je geweest? Wat heb je uitgevroten? En wie is die del, die sloerie?
Volgens de kranten ben je ervandoor gegaan en heb je de beest uitgehangen en je bent een orang tjoerie."

"Huh??? Waar heb je het over?" verwonderde Pak Lurah zich stomverbaasd
en betastte zijn bult op zijn hoofd en was tevens nogal een beetje verdwaasd.

"Hier, lees het zelf maar. Je wordt gezocht wegens verduistering en de toerist uithangen van anderman's gelden
en de mooie jongen uithangen met één of andere sloerie die je ook nog 's gedumpt hebt ergens in de desa velden."






Zwijgend haalde Pak Lurah een theedoek uit de linnenkast en pakte Bu Lurah's bril van d'r neus,
maakte het ding schoon en zei: Wanneer koop je een andere bril? Je ogen worden slechter, je hebt geen keus."

"Huh?" zei Bu Lurah, volgde de wijsvinger van haar onschuldige kerel in het krantenbericht
en stamelde: "Sorry, verkeerde datum gelezen, scheelt maar een eeuw." en kleurde rood in haar gezicht.

Pak Lurah was al heel de dag aan het zingen, hetzelfde deuntje door en door,
zeer tot ongenoegen van Bu Lurah en die liep zelfs al met watten in d'r linkeroor.
(D'r rechteroor was al doof dus daar hoefde geen watten in.)

"Wat ben je toch aan het zingen? Wat voor een idioot deuntje is dat in hemelsnaam?
Je hebt het over ene Piet en een zilvervloot en grote daden en een kleine naam."

En Pak Lurah begon alweer uit volle borst te kwelen
en zijn kornuiten vonden het prachtig en zongen mee uit volle kelen.

"Piet Hein, Piet Hein, Piet Hein zijn naam is klein.
Zijn daden benne groot, zijn daden benne groot,
hij heeft gewonnen, gewonnen... de zilvervloot
en de tandarts heeft voor een tientje minder beleg op zijn brood."

En al huppelend maakte het stel zijn rondje door de keuken en zo de straat op,
vormden ook nog een polonaise en het toeschouwersvolk lag krom en Bu Lurah kreeg pijn aan d'r kop.

Pak Lurah snapte er weer eens de vellen van.
Staarten inleveren? En de kadavers dan?

De bevolking krijgt 2,5 cent per staart, maar dat kost ze uren en dus geldelijk verlies.
Dus cemplung maar in de kali, is veel makkelijker, maar dat mag niet: is veuls te vies.
Want poepen piesen korek gigi was doen en andere dingen mag wel;
daar krijg je hooguit wat cholera, diaree en uitslag op je vel.

En daarom zegt de regering: Voortaan inleveren bij een speciale afgevaardigde in de desa.
Daar lever je meteen de staart in en krijg je subiet je centjes en dat is toch een goed plan ja?

Maar, vraagt Pak Lurah zich dan af, wat men met de kadavers zonder staart dan doet?
Ook cemplung in de kali of in de grote gaarkeuken van Bu Warung? Is dat dan wel goed?
Of wacht de speciale afgevaardigde met het wegbrengen de buit? Wat zal dat dan stinken.
Geheid dat de er klachten komen en krijgt ie bezoek van de regerings "geelvinken."

(Geelvinken = min of meer minachtende benaming voor destijds de lokale ( = "inlandsche") politie ter ondersteuning van de "echte" en blanke politie agenten.)

Wah susah allemaal en dat slechts voor 2,5 cent per staart.
Geef mij maar gewoon sop buntut van de sapi.

Pak Lurah was in discussie gewikkeld met een jeugdig persoon;
het jeugdig persoon begreep niet waarom men rauwe tempe at, dat smaakte toch enkel naar rauwe boon?

"Kijk knul, zal ik je uitleggen en hopelijk dringt het tot je modern gevoede otakdelen door.
Vroeger in de jaren '30 was er recessie en grote werkeloosheid en enkel de rijken hadden een streepje voor.
Maar de orang kecil (de kleine man) had geen werk, dus geen geld,
dus ook geen nasi op zijn pisangblad en moest zich soms behelpen met zelfs wat dievengeweld.
Daarom at ie tempeh bungkil want dat was het goedkoopste wat ie zich kon permitteren,
geld voor minyak goreng had ie ook niet en mocht zich ook nog eens met vergiftiging vereren."

"En daarom mijn jeugdige vriend moet je eerst nadenken aleer je je over iets verwondert
wat niet in je kraam tepas komt en kan je begrijpen hoe de kleine man altijd werd bedonderd."

Lees nog geregeld dat de wong cilik nu nog steeds geconfronteerd worden met tempe bongkrek .


Ik vraag me af of oncom( oncom bandung als sambel , adoeh enak sekali) ook gezond is want zit ook vol met "schimmel" .

Pak Lurah las een advertentie over een te koop aangeboden slavengezin
aangezien hun "eigenaar" het aardse slijk had ingewisseld voor hemelsgewin.
De goede man was gestorven in de maand maart van het jaar 1835 ad
en de advertentie werd geplaatst in een Indisch Dagblad en niet het huidige AD.

Dit zevental familie slaven gezin was het restant van een 31-tal andere slaven reeds verkocht
en door misschien wel Jan en Alleman, residerende te weet ik veel waar, opgekocht.

De slaven: zij hadden kost en inwoning en waren gegarandeerd van een levensbestaan;
nu was hun "baas" voor eeuwig pleitte en moesten zij van hun "huis en haard" vandaan,
maar helaas niet om hun vrijheid en blijheid tegemoet te gaan.





Jajaja, zegt men zo dikwijls, dat hoorde gewoon bij die tijden van toen,
van landroof, uitbuiterij en zilveren dukaten of ander soort poen.
Die slaven hadden toch hun bestaan en hoefden relatief weinig te doen.
Ze kregen hooguit - als ze hun werk niet goed deden - de karwats of een schop van hun baas'schoen.

Maar....... weggerukt van hun desa en op een slavenmarkt te worden verkocht,
daar waar zij voorheen, weliswaar in armoe, toch zo aan hun vrijheid waren verknocht,
gaven zij noodgedwongen zichzelve over aan de meester en werden een slaafgedrocht.

Tijden van toen met uitbuiterij en slavernij en vreemde overheersing;
tijden van nu en de vreemde heeft het veld geruimd voor de rijkeling.

Pak Lurah liep zich suf te zoeken naar zijn telmesjien.
"Hé Bu, heb jij ergens dat Japanse wonderding gezien?"

Bu antwoordde: "Wie ruimt er zijn zooi niet op? Ik soms? Je hebt zelf dat ding weer ergens neergepoot?"
Pak Lurah mompelde wat onhoorbaars en stapte naar de warung rombeng en Bu Lurah mopperde: Droogkloot."

Pak Lurah kwam even later thuis met een nieuw telmesjien en begon driftig te calculeren
en onderwijl ook nog wat uitkomsten op een stuk papier te noteren.

Bu Lurah loerde uit 'r ooghoeken: "Wat ben je nu toch weer in hemelsnaam aan het klieren en doen?"
Pak Lurah antwoordde wat binnensmonds, stond ineens op en zei: "Ik ga innen die repatriërings poen."

Hij duwde Bu Lurah het berichtje in d'r handen en zei "Lees maar! 100 pop voor jou en 150 pop voor mij.
En dat vanaf 1946 tot en met vandaag elke maand dat bedrag? Nou nou, ben je nu dan niet blij?"

Bu Lurah las het berichtje door en zei: "Goblok tolol loe, heb je weer niet goed gelezen?
Je krijgt dat enkel voor drie maanden en ga nu lekker buiten spelen. Vooruit, wegwezen."

Voor oplettende lezers: Het eerste krantenbericht gebruikt de term "Indonesië" in de kop en dat al in 1945. Journalist naar mijn hart die fen seg, want hij had een vooruitziende blik.








En als toetje de radio toespraak van Nederlands voormalige vorstin.
(Eh.... eerst de linkerkolom helemaal tot onderaan lezen ja en dan pas weer omhoog en het kleine rechterkolommetje.)

Ja-ja-ja allemachies, en dan was niets verder van de waarheid! siK. (wat betreft het berichtje van HKH de voormalige Kokingin)

Pak Lurah riep tot zich één van zijn kornuiten,
die toch enkel aan het snurken waren daar buiten.

"Ga zitten Ngatemo, we gaan een spelletje doen uit vroeger tijden.
Jij bent een geronselde sodaat voor Indië om daar te gaan lijden
en ik ben de keurmeester en na de keruing mag je je aan de premie gaan verblijden."

Geld? Premie? Ok, dan doe ik graag mee, dacht kornuit Ngatemo en zette zich neder
aan het keurtafeltje, ontblootte zijn bast, ontdeed zich van zijn vals gebit en ouwe laarzen van leder.

"Eh Pak Lurah, wat is precies de bedoeling? Krijg ik een voorschot premie en een pensioen?"
"Ja natuurlijk krijg je dat allemaal, mits ik jou goedkeur, ook al ben je nog zo scheel als een kapoen.
Dus ik keur je nu goed en krijg de helft van je premie en dan als een speer opzouten naar de boot
en koppe dicht over al je kwalen en gebreken, want anders geef ik je een behoorlijke kopstoot."


"Ja, da's een leuk spelletje. Ik doe mee. Zal ik nog een paar maten halen,
zodat de schatkist al snel leegraakt omdat ze dan ons moeten betalen.?"

hmm... op Curaçao wisten ze dus over de Indische repatrianten, wat zij hebben meegemaakt.... na 60 jaar weet Nederland nog steeds van niets

en over de geldverspilling door het leger: het is in onze tijd echt niet anders..

Pak Lurah had geen zin in achterstallige opknapklussen
en ging er, zonder medeweten van zijn gade, in zijn uppie van tussen.

Bezocht een winkel en kocht een boek over Indonesische kunstige schilderwerken
en bekeek de afbeeldingen getoverd op de doeken door Indonesische kunstenaarsvlerken.

Zowel de kunstenaars alsmede de objecten waren voor Indonesia van veel belang
en toonden beelden die veel meer waarden hadden dan een stuk goedkoop behang.

Door Raden Basoeki Abdullah een voor immer vastgelegde orang tani
al zwetend ploegend met zijn karbouw onder de rook van de Merapi.
De sawa alsmede de vulkaan, beiden brengers van leven en brood
De Merapi, voeder van de sawagrond en soms ook afgezant van de Dood.
Als dank voor zijn wondermooie schilderswoord,
kwam Basoeki helaas om het leven door een brute roofmoord.




Door Raden Saleh, een andere beroemde kunstenaar en zoon van het Indonesische land,
werd deze maagdelijke weldoenster uit Batavia vereeuwigd, al had zij elders ook een moederlandsband.
Neen, zij kwam niet uit het voormalige bezettersland Nederland;
en schonk haar ganse rijkdom weg aan delen van haar geliefde Indonesische land.
De schilder's naam en zijn object: zij hangen voor immer aan een museum wand.

Pak Lurah baalde als een stekker, want de straten waren overvol,
moest naar een apotheek en hij was het zat en werd horendol.
Op een kruispunt zat ie vast en kreeg rozen en een Aidsfolder;
"Opzouten" zei Pak Lurah. "Ga ergens anders staan met je tropenkolder."





Na lang oponthoud kon ie weer verder rijden en een straat verder trapte ie weer op zijn remmen
want daar was een groep Reog dansers uit Ponorogo bezig het verkeer te stremmen.
"Mompel mompel vloek vloek." zat ie achter het stuur want aansluitend kwam een modeshow eraan,
helemaal gekomen uit Jember en zij maakten voor hem echt geen ruim baan.



Eindelijk weer thuis gekomen en bekomen van het ongemak van zijn kwaal,
stoof ie naar zijn bengkel, greep zijn gereedschap en gaf her en der op hout en staal een flinke haal.
Na flink wat getimmer, gekraak, geschaaf en gebonk blikte hij tevreden op het resultaat;
nooit meer zou ie het in zijn broek doen, want nu had ie altijd vrije doorgang op de straat.

whoehaha. Pak Leuk dat fiets-WC-tje

Pak Lurah is er even van tussendoor;
werd onlangs 's morgens wakker en miste een oor.
Keek 's verder naar zijn lijf en leden
en bemerkte dat er ook nog een poot was afgegleden.

Dus als een speer en al hinkend naar de medicijnman
en die zei: "Vriend, ff rustig, neem het er even van.
Hier heb je een tube Velpon snelhechtlijm en een paar pillen
en geloof me, over een poosje loop je weer te kraaien en te gillen.
De lijm op je been en je oor moet even wat drogen,
hou daar rekening mee en gun jezelf wat mededogen."

"Oh ja." zei de medicijnman."Deze medicijn zit niet in je verzorgingspakket,
dus graag mijn rekening meteen betalen en wel zo snel als een raket."

En even later ging Pak Lurah op weg naar huis geheel in evenwicht,
maar was hij ook van de inhoud van zijn dompet verlicht.

Pak Lurah ging naar de pasar rombeng op zoek naar oude zooi,
kocht een perkutut, een beo en ook nog een grote en kleine bambu kooi.
Tevreden toog hij weer huiswaarts, drapeerde de vogels in de schaduw van zijn manggaboom
en leerde de beo stiekum een volle zin nabootsen: " Bu Lurah! Koffie met slagroom."
De perkutut had ie niets te leren, want die zat er enkel om te koekoeroeën
en dat deed het beessie het hardst als Pak Lurah zat te boeren.

Na een paar daagjes had het beootje de kunst van het "napraten" door
en verkaste de beo al snel naar de warung en kwetterde het zinnetje door en door.
Zeer tot ongenoegen van Bu Lurah die telkens weer dacht: Oh, een klant."
en meteen uit haar keuken schoot, de vogel zag en Pak Lurah trakteerde op een mep met de krant.

Pak Lurah lachtte zich een bult en verdeed zijn tijd verder met het lezen van de dagbladberichten
en zijn oog viel op diverse artikelen over het onderwerp "roedjak" en mensen met van pijn vertrokken gezichten.
"Goh, da's precies dit jaar alweer 100 jaren geleden, dat de cholera vreselijk te keer ging,
zeer tot grote zorg van een ieder maar bovenal van de toenmalige gezondheidszorg en de regering.












Bij het volgende bericht over "roedjak" moest Pak Lurah het nog een keer goed overlezen;
wat een rare kwiebussen heb je in de wereld toch, stelletje door tropenkolder aangetaste mafkezen.