Pak Lurah

wordt idd tijd voor wat

Pak Lurah zat op zijn buiten en bekeek zijn nieuwe buurman eens goed.
Het was een asielzoekertje uit een ver vreemd land en droeg een kapotte hoed.
Hij was waarschijnlijk een VOC nazaat want hij noemde zichzelf meneer van Bietsen,
zo vertelde hij en hij hield van dit luilekkerland en hij moest van zijn "werkgever" ook leren fietsen.

Wat hem wel verwonderde was het feit dat hier geen leeuwen en ander jungle gebroed rondwaart
en dat alles hier zo keurig netjes geregeld is en her en der hangt er zelfs een straatkaart.
En zijn "werkgever"regelde ook van alles voor hem tot en met een nieuwe ijskast en een grote TV aan toe.
Hij mag nu ook van zijn "werkgever" naar school toe en kent al een paar woordjes zoals "koe" en "taufoe".

Nou, zei Pak Lurah tegen hem, da's toch mooi geregeld van je "werkgever"om dat alles maar voor jou te doen.
Ik zou maar goed je best doen op school en als je slaagt geef je je "werkgever" maar een dikke vette zoen.
"Nee nee" zei buurman van Bietsen, dat 's haram en dat mag ik echt niet doen."

Pak Lurah had enkele weken geleden zo'n parabolische antenne gekocht en keek nu ook naar nieuws uit Holland.
Men liet beelden zien van de banjir in Holland en een ieder was daar in rep en roer en maakte van een mug een olifant.

Wacht, dacht Pak Lurah, ik stuur die verwende westerse mensjes maar eens wat foto's van een echte banjir
zoals het volk hier in Indonesia soms wel eens overkomt en niemand die dan zeurt: "Aduh, zo erg dese ya 'Nir."
Neen, hier lacht men erbij, men verzint wat en maakt van de nood een deugd en vervolgt het alledaagse leven,
men helpt elkander met een glimlach en praatje door de misere heen en betuigt elkaar het medeleven.

En daar in dat verre oh zo machtige westerse landje haalde een regenbui met donder en bliksem het nieuws op Tv en in kranten.
Poeh, stelletje slappe wasdoekjes daarzo, dacht Pak Lurah, laat ze maar weer eens hier komen, dan weten ze weer van wanten.

En de brief met foto's die Pak Lurah stuurde bereikte de redaktie van de nieuwsgaarders,
maar die haalden de schouders op."Te laat, oud nieuws, zegt ons niets meer. Het is nu weer krantenkoppentijd voor de Griekse spaarders."
"Want uiteindelijk moeten we elke dag toch de kranten maar weer vullen,
al was het maar met oorlogs- roverij- copet hier en daar flauwekullen."



We kappen gewoon een pisangboom om en zo komen we er ook.




We scharrelen wat oud hout bij elkaar, plonken er een stoeltje op en groeten onze buurman met een glimlach.




We vegen zelfs het banjirstraatje schoon als er een banjirvlot voorbij komt, met een gehelmde passagier. "Serfis untuk tetangga Pak."




Hé idee van Ké: Banjir? OK, geen probleem, we passen ons menu aan en verkopen Mie Banjir Udang toch? PR op zijn best.

Pak Lurah werd op een dag benaderd door een nieuwkomer, het was een vreemde vent.
"Pak, u bent wijs, zegt men. Help mij aub met het opzetten van een eettent."

"Wat zijn je plannen precies?" vroeg Pak Lurah, want die vreesde concurrentie voor zijn vrouw.
"Nou Pak, ik wil veel geld verdienen net als u en daar wil ik mee beginnen al héél gauw."

"Ok knul, ik zal je helpen met het opzetten van je eettent en je gratis adviezen geven;
en geloof me, binnen de kortst mogelijke tijd ben je binnen en kan je vrouw in de winkels zich uitleven."

En zo hielp Pak Lurah zijn nieuwe buurman met het verbouwen van het toilet;
de urinoirs werden voortaan mechanisch benut en één ervan werd zelfs een groentebed.




En Pak Lurah zorgde ook voor diverse reclame borden in de straat en wel geplaatst op alle hoeken
zodat men niet al te veel moeite moest nemen om de ballentent te zoeken.







Pak Lurah adviseerde de vreemde nieuwkomer om een aangepast menu onder de aandacht te brengen;
"Richt je vooral op sate babi, sate kambing en bebek goreng klanten, zodat je je succes nog héél lang kan verlengen.
Toon je klanten, dat je internationaal gericht bent en laat zien dat je je varkens persoonlijk vetmest,
het scheelt in de kosten als je je geit een eend laat eten; als ze dit zien dan loopt je ballentent opperbest."





Uiteraard verhuisde de nieuwkomer binnen een maand na de opening van de nieuwe vreettent en kon Pak Lurah weer rustig onder zijn manggaboom verder dutten.

ONLY IN INDONESIA !!!! En mijn hemel, wat hou ik van mijn land met zoveel creativiteit en "as maar gheef heluid" toch.

Dit keer geen nonsens larie (waarvan sommige toch voor wat doordenkerij zorgen) gedichten rijmpjes van Pak Lurah.

Slechts wat overpeinzingen van hem, gezeten onder het bladerafdak van zijn manggaboom.
Hij bestudeerde enkele foto's naar hem gestuurd door een vriend die ergens in de binnenlanden zat en her en der wat foto's zat te shotten over het dagelijkse leven vol beslommeringen en we blijven maar doorgaan..... honger, lege knip, ellende, misere of wat dan ook: we blijven gaan en we doen het met ons allen. Want gedeelde smart is halve smart niet dan?

Scenes ergens in Maumere.

Het verhaal achter groenten, fruit en een markt georganisserd door orang tani en het gezin.

Je hebt een stukje grond over wat te gebruiken is voor andere teelt dan grootschalig gewas zoals rijst of jagung of ketela of kacang of brambang.
Je plant er wat groente en wat fruitboompjes/-struikjes en je hebt wat kippen rondlopen die eieren produceren, want je ziet een mogelijkheid erin om de opbrengst aan de man/vrouw te brengen zodat je wat lucht in je dompet krijgt.
Je verzorgt je aanplant elke dag en de kippen? Ach, die vermaken zich wel in de alas op zoek naar cacing en torretjes en meer van dat soort.

Op een gegeven dag, na weken/maanden verzorging van je gewassen, is het zover:
De sawi en de kangkung kan gepllut worden, het fruit kan geoogst worden, de eieren liggen klaar voor het oprapen en je hebt ergens nog wat oude bale bale restanten en ook nog wat oud zinken golfplaten en wat oude dozen of zoiets om het in te verzeulen.

Je gaart het hele zooitje bij elkaar en je geeft wat centjes uit aan een lokale dorpsgenoot met een vrachtautootje die je met je spullen brengt naar de pasar tani ergens op een verlaten stukje van het durp gelegen aan een dorogangsweggetje waar toevalligerwijs geen sterveling langs komt.

Je stalt je waren uit, je drapeert het heel netjes en je zit te wachten en je oogst gaat al snel verleppen in die brandende zon en je wacht en je wacht en je wacht en hoopt dat er klandizie komt.
Je graait wat kali water uit de kali in het bos en verfrist je groenten, zodat het wat minder snel verlept.

En aan het eind van de ochtend als de zon superheet brandt kijk je naar je mede marktventers en lotgenoten en je besluit om alles maar weer in te laden op het vrachtautootje van de durpsgenoot, die ook weer centjes moet hebben voor zijn diensten.

En je komt dan weer thuis in je armoedzooitje en je telt de inhoud van je dompet na en bemerkt, dat er 's morgens meer in zat als nu en alles wat je kan doen is de volgende dag afwachten en hopen op beter verkopen.

Maumere, een oord zoals vele oorden in Indonesia en we blijven hopen en dromen op........

En Pak Lurah deed een greep naar zijn welgevulde bak kopi tubruk voorzien van een rijkelijk gevuld pasteitje en bladert dan verder in het vakantieboek van Verre Reizen overzee en surft daarna op het internet om te kijken wat een ticket naar Indonesia kost en welke maatschappij een reis in de aanbieding heeft.

En de zon schijnt morgen weer in het land onder de regenboog oftewel de gordel van smaragd weleer zovaak genoemd en zijn we de ellende van nichten en neven alweer vergeten.......de veelvuldige ellende van een volk waar we deels van afstammen. Of schamen we ons ervoor soms????

Pak Lurah zat als gewoonlijk weer te ngelamun (doezelen/mijmeren) op zijn geliefd stekkie
en dacht aan eermalige tijden toen hij op zwijnenjacht ging met vrienden en de jachthond Vlekkie.

Van allerlei pluimage waren zijn vrienden en na afloop werd er wel eens zwijnenjagerslatijn gesproken
onder het genot van een bordje lupis ketan, een bakkie kopie tubruk en werd soms ter afkoeling in de kali gedoken.

Naarmate de kumpulan vorderde en enkele blanke vrienden al menig glaasje bitter naar binnen hadden gedirigeerd,
werden de verhalen wilder en enkelen toverden zelfs foto's tevoorschijn van hun buit waardoor ze menigmaal werden geëerd.

Een Papua vriend toonde zichzelve met zijn buit gedragen op zijn rug,
slechts bewapend met speer, kapmes en vlot balancerend straks over een bamboe brug.
En hij was helemaal alleen.




Een andere broeder uit het zonnige tropenland zat bovenop zijn terreinautootje
gewillig pozerend met zijn buit ten toon gespreid, voor een mooi fotootje.
En hij was helemaal alleen.




En er was een blanke broeder uit het grote land Amerika
en zoals gewoonlijk had hij weer het grootste bakbeest, jaja.
En hij was helemaal alleen.




Wacht even, zei het jonge zoontje van de Amerikaan brutaal en heel vastberaden,
de mijne is stukken groter en er zijn heel wat mensen nodig om dat beest te braden.
En hij was helemaal alleen.




Tja zeiden enkele koloniale vrinden parmantig, trots en fier en van wat blufferij niet al te vies
we hebben dan niet de grootste zwijnen maar wel de meeste koelies.
En zij waren helemaal niet alleen.

En zij maar kijken...........
Naar de zwijnenjacht van Pak Lurah?
Of wat ander, maar wat dan?

Misschien weet Pak Lurah hetl?

"Of wat ander, maar wat dan?" schrijft bro K'nijn,

Wel om je de waarheid te vertellen adik je hebt juist ontdekt waar mas Henry ( niet bpk Lurah) zijn harim heeft verborgen, niemand verder vertellen hoor! siK

Oplossing van Om K was leuk gevonden, doch helaas..... wrong answer.
Want si Henri is héél arm en kan zich geen harim veroorloven. Trouwens hij was vroeger eunich dong, dus....

Maar zie hier dan de oplossing van de vraag van DK.

De muur was destijds gebouwd om nieuwsgierige en jaloerse becakrijders af te schermen van een geheim project.

De First man van de VS was op bezoek en wilde graag in een becak rijden. Daartoe werd natuurlijk niet een ieder zomaar uitverkoren.
Want de First man wilde een bezoek brengen aan een geheime plaats en dat was een beetje een probleem in een Muslimland, dus werd die muur ff snel gebouwd, want aan de andere kant van de muur was te zien wat de First man eigenlijk daar moest doen.

Foto 1:
First man rijdt in uitverkoren becak begeleidt door Secret Service.


Foto 2:
Secret Service anoniem.



Foto 3: Wat de First man deed achter de muur.

Op het asfalt een simpel klein dood vogeltje,
niet eens geveld door een kogeltje.

"Wat is er met jou aan de hand?"
"Hadden wij niet samen een band?"
"Toe, wordt wakker en vlieg weg
samen met mij naar ons nest in de heg."

Pak Henri schrijft:

Citaat :

Behti Hawa Sa Wa Tho..... Jaja, ik ben de taal aan het leren:

Maar welke taal is dit dan???????

DK

@DK.... de taal?

Zie deze link:
https://youtu.be/73Q1rn--JS0



Verder niets bizonders aan dit gezegde en deze video clip, hooguit dat het ergens wel in de buurt ligt van Indonesia, alhoewel het is een aardig endje lopen nog, DK.


Voor mij persoonlijk echter wel bizonder en met name als ik dan naar het begin van de 19de eeuw terug ga in de tijd:
(Even geduld tot dat de link de foto's heeft ingeladen.)
http://maps.google.nl/maps?q=31.071756,77.283325&hl=nl&ll=31.104607,77.175366&spn=2.577316,5.410767&sll=31.071756,77.283325&sspn=2.578209,5.410767&gl=nl&sqi=2&vpsrc=6&z=8&layer=c&cbll=31.104607,77.175366&cbp=12,0,,0,0&photoid=po-1135216

DK, geen aandacht schenken aan die tweelingbroer van mij si Henri.
Hij heeft weer teveel kopi tubruk op deze ochtend. 't Is en blijft een mafkees.


Hier heb je een juiste link naar het antwoord op je vraag..... met de vertaling erbij.
https://youtu.be/ZOMJ_UhyK5g

Jaja, hij kan het weer niet hebben die Bobby toch.

Pak Henri,

Ik weet nog steeds niet welke taal dit is. Hindi?

Je Twin-Bro Bob doet tenminste zijn best met prachtige verwijzingen naar youtube, overigens een prachtig lied!

Maar de taal blijft nog een raadsel voor mij (Kathmandu?)

DK

Pak Lurah bladerde in zijn oude boeken en aantekeningen over de VOC
op zoek naar sporen en ook die van het land aan de overkant van de Noordzee.

In India's Ahmedabad vond hij oude graven en handelsvestigingen,
oude markten waar Westerse en Oosterse handelslieden op elkaars goederen gingen dingen.

Hij vond Ghurka en Sikh nederzettingen die werden uitgebreid door de vreemde mogendheden
en die maar meteen daar hun zomerverblijven bouwden, beschermd door de cavalerie die daar door de bergen reden.

Hij vond een oude vesting die in 1819 werd omgetoverd tot garnizoensstad genaamd SHIMLA
gesitueerd en uitgegroeid tot een belangrijke conferentiestad aan de flanken van de Himalaya.

Het stadje kreeg christelijke en westerse invloeden, een kerk, Victoriaanse hotels en een universiteit,
maar de plaatselijke bevolking bleef grotendeels analfabeet en hield het slechts bij een spaarzame geit.

Men richtte zich echter hoe langer hoe meer op toeristische bezoekers uit binnen- en buitenland
en tegenwoordig staat Shimla dan ook in menige toeristische krant.

Men sprak en nu nog steeds de talen HINDI, Punjabi,
Engels en wat lokale vermengde dialecten zoals het Pahari.
En de Indonesische taal gebruikt net als daar o.a. de woorden Kitab en Mantri
en daar zegt men ook NEE en heet menig man van voornaam ook Hans en draagt men een sari.
Woorden samen met de handelswaar ook door Arabieren meegenomen en weer verspreid
en nu nog bestaand en waarschijnljk ook nog tot in de eeuwigheid.

Talen die elkaar beinvloeden, bij elkaar gebracht door oosterse en westerse zeevaarders
uit een ver verleden en welke laatste uitgroeiden tot bezetters en rijkdomgaarders.
Jaja, het was me wat met die oude VOC en OIC toen gelegen in die landen aan de Noordzee.


Vanuit Ahmedabad een VOC/OIC stad, trok men via Delhi noordwaarts richting Himalaya en vond men daar op 2 km hoogte Shimla.

de Youtube clip Behti Hawa Sa Wa Tho is............... zoo mooi!
Ik versta niks, het is dat er de vertaling bij staat.. mooie tekst
de melodie.. roept iets van heimwee op naar iets wat ik niet ken
en de muziek.. khoor er toch ook iets van gamelan in

thx 4 sharing, Om Tweeling

Een link naarzowat de meest gebruikte muziek instrumenten van India, onderverdeeld in diverse groepen zoals drums, gitaarachtigen, fluit en xylofoonachtigen.
http://chandrakantha.com/articles/indian_music/instruments.html

De xylofoonachtige wordt ook vaak gebruikt in de desa's van Bali bij de mensen thuis. Klinkt als een lichte gamelanklank.
Niet zo verwonderlijk natuurlijk. Bali.....Hindu.... India...... Hindu. Dus ook qua muziek instrumenten natuurlijk.

Ooit lang geleden, toen ik zo vrij als een vogel in de lucht nog zwierf door heel Zuid Oost Azië zowat, kwam ik abusievelijk terecht in één of andere achteraf desa in India waar - net als in Indonesia - een desa schooltje bezig was om jonge kinderen muziek en dans bij te brengen

Er was eens ................ Neen, niet een koning en koningin en prinses en boze heks, maar .............. een dvd opgestuurd betreffende een dans- en zanggroep. De groep gebruikt bijna dezelfde instrumenten.
In de USA zouden ze zeggen: Remember the Alamo.

En toen was er koffie, want anders kan ik mijn pillen niet naar binnen werken.
Dus zo sorry for a day delay of the Lebaran.

Pak Lurah las een oude Indishe courant en lachte zich een deuk.
Zijn oog viel op een advertentie geplaatst door een "viespeuk."

Hij was wel benieuwd wie en hoeveel erop hadden gereageerd
maar dat zal ie wel nooit weten; misschien hadden de dames hun lesjes wel geleerd.

Pak Lurah vierde de Lebaran onder zijn geliefde boom.
Zoals gewoonlijk zat ie mijmerend te doezelen over zijn rijke oom.
En Bu Lurah had haar warung natuurlijk dicht en was aan de schoonmaak.
Het hele jaar door olie, vet en bagger en nu was er gelegenheid voor zo'n taak.

Ruw werd Pak Lurah wakker geschud want Bu Lurah deponeerde iets op zijn schoot.
"Ruim je zooi 's op", zei ze. "Elke keer ligt die doos rond te slingeren, jij idioot."
Mompel mompel mompel stevende zij weer naar binnen om verder te gaan met hetgeen ze mee bezig was.
En Pak Lurah voelde met zijn middelvinger uit welke hoek de wind waaide en nam een teug uit zijn theeglas.

Hij glimlachte toen hij de doos opendeed en de foto's op zijn gemakkie bekeek.
Ach ja, dacht ie, daar zijn ze die oude foto's uit Malang en sommige waren al wat bleek.


Kijk nou toch 's, 3 lieffies met hun soldaatjes in 1949 poserend bij een monument
en na een paar maandjes kwam subiet de vraag: He, ik heb een dik buikie, wat weet jij ervan blonde vent?
En nog weer na een poosje werd wederom een nieuwe nazaat van het Indoras geboren,
verlaten door papa soldaat die ver weg liep te sjansen met een boerenmeid in het hollandse koren.



De Roomsche kerk op de alun alun tegenover toko Oen in 1925.


Een andere RK kerk in Malang in 1905.

Hotel Jansen in 1920.



Hotel Splendid in 1910



De oude gevangenis eveneens in 1910



De befaamde Idjen Boulevard in 1930, één der mooist aangelgde starten in het oude Indië.



Het monument in 1935.




Met een zucht deed Pak Lurah de doos dicht,
want daar stond Bu Lurah met een nijdig gezicht.
Kom je nog helpen, want het vuilnis moet worden verbrand.
En gelaten stond hij op en liep naar de brandplaats in de tuin aan de zijkant.