Pak Lurah

Pak Lurah zat zich weer een ontiegelijke kamelenbult te vervelen;
de beo zat te schetteren en de perkutut was luidkeels aan het kwelen.
Dus hield ie het straatverkeer maar in de gaten en zag enkele toeristen bussen voorbij rijden;
en meteen werd een nieuw idee geboren en zag Pak Lurah allemaal euro's in zijn dompet glijden.

Wat wilde het geval? De bussen waren afgeladen met oude Indo en Belanda toeristen mensen
en die hadden heel graag dat die goeie ouwe tijden terugwaren; jaja dat waren hun wensen.
Die goeie ouwe tijden van handgemaakte koekies en allerlei snoepgoed in stopflessen,
van nongko jajar, dendeng celeng, lupis en klappers geslacht door die grote kromme messen.

Dus toog ie als een mercon bumbung raket naar zijn benkel en gudang
en begon wat te timmeren en te frummelen en maakte een mooie reklame uithang.
"Koop hier de bekende koekjes en bumbu van vroeger en wij bezorgen ook thuis in Holland,
geheel verpakt en inclusief bezorgkosten, brengen wij uw bestelling keurig in uw huidige woonland."

Pak Lurah werd op het matje geroepen door zijn trouwe gade, baas van de warung en keuken horde.
"Wat is dat voor nonsens? Wat moet dat uithangbod? Wie maakt dat allemaal in orde.?
Jij soms, met je luie kont? Ik heb geen tijd en jij en je vriendjes maken er toch maar een bende van.
Dus weghalen dat uithangbord en help me liever in de keuken met de hele vuile servies ratteplan."

Pak Lurah antwoordde: "Hoho, da's bisnis, want die ouwe toeristen willen graag al dat lekkers van vroeger weer 's proeven
en dat brengt nog meer veel geld in het laatje. Ik laat die toeristenbussen echt niet zomaar voorbij zoeven."
"Hier kijk eens, een advertentie van onze concurrent toko Gan,
die heeft het gat in de markt ook al gezien en die verkoopt ook al manisan."

Bu Lurah nog kwader natuurlijk: "Moet hij weten,
hij verkoopt ook pete en krijg je gratis erbij smerige scheten.
Nee ventje, weghalen dat bord en heel rap,
want anders krijg je voor je kepala een flinke klap."

Mompel mompel mompel, sloopte Pak Lurah het uithangbord,
gaf de fiets van de buren een schop en sloopte het bord tot gort.

Pak Lurah zat te mokken op zijn dingklik onder de manggaboom
en kreeg bezoek van een familielid, een soort oudoom.
De man was op vakantie naar Bali geweest
en had zich daar aan de stranden hondsmoe gefeest.

Maar, de oudoom had ook van de natuur genoten
en was zowaar zelfs een paar lokale schonen tegengekomen op blote poten.
Ze waren op weg naar een kumpulan/upacara en snel had hij daarom wat opnames gemaakt;
de dames hadden zeer zeker haast, waren al te laat en daarom ook nog half naakt.

Pak Lurah bewonderde de foto's van zijn oudoom op zijn gemakkie;
hoorde Bu Lurah niet achter zich en voelde prompt tegen zijn hoofd een klappie.

Pak Lurah keek een beetje jaloers naar zijn overburen,
die een kerstboom (plestik) hadden staan zodat een ieder er naar kon gluren.
"Bu, zullen wij ook een kerstboom neerzetten in jouw eetgelegenheid?
Da's leuk voor de klandizie, muslim of christen, maakt niet uit, geeft gezelligheid."

"Jaja", antwoordde Bu Lurah. "En waar haal jij hier in dit tropenland een kerstboom vandaan?
En kerstballen en slingers en een piek en de hele ratteplan? Voel's aan je hoofd idiote kompaan."

"Hoho." antwoordde Pak Lurah. "Ga je akkoord dat ik zo'n boom neerpoot als ik zorg voor de entourage?
Ik zal hem mooi versieren en optuigen en ik heb een vriendje die dat alles verkoopt en ik krijg courtage."


Pak Lurah kreeg de zegen, pakte zijn kapmes en sloopte een grote tak van de eerste de beste tjemara die hij tegenkwam,
ging naar zijn vriendje, kocht wat oude repen gekleurde kains, wat kaarsjes, een beetje kapas en kreeg zijn korting zonder gezwam.

Hupsakee, de grote tak in een grote pot met aarde en de boom werd versierd met alle tetekbengek en dies meer,
hing ook nog wat rambutan, cherry tomaten en langsep erin voor de kleur, stak de kaarsjes aan en dat gaf me toch een sfeer.

Vol trots paradeerde Pak Lurah om de opgetuigde tjemaratak heen en maakte rap enkele foto's van het gebeuren,
belde snel een paar vriendjes om te verhalen over de boom met zijn reepjes kain en kaarsjes en allerlei kleuren.

Helaas.... een snoodaard had de achterdeur opengelaten en op dat moment ging de voordeur open door een burenkind,
het tochtte, een der wankele kaarsjes viel om en in een mum van tijd raakte de gehele boom in de fik geholpen door de tochtwind.

Uiteraard is het onnodig te vertellen, dat Pak Lurah zijn middag verder sleet door de rotzooi op te ruimen
en kreeg als dank de nodige scheldpartijen naar zijn harses geslingerd en zat 's avonds op zijn dingklik te zuurpruimen.

Pak Lurah kon het idee van die toeristenbussen vol met ouwe Indo's en andere tropengangers niet vergeten
en de eerste de beste toeristenbus die weer voorbijkwam reed ie achterna omdat ie er iets meer van wilde weten.
En ja hoor, de bus stopte bij een groot deftig "zoveelsterren"restaurant voor de nodige plasstop en versterking.
Pak Lurah stopte er ook en bekeek op zijn gemakkie de mensjes en bemerkte in het gezelschap een blanke jongeling.

"Aha, sambel naar mijn bekkie." dacht Pak Lurah en benaderde recht op de man af het jongmens.
"Zou jij niet een echte ouderwetse rijsttafel lusten? Is dat op een dergelijke reis niet jouw innige wens.?"
'Tijd over om je weer hier terug te brengen; stap maar bij me achterop en geniet van wat ik je dan voorschotel."
Het jongmens sprong bij Pak Lurah achterop en binnen een kwartier was ie weer terug: helemaal hotel de botel.

Pak Lurah lachtte zich een kriek, want hij had een echte "baru"(nieuweling) kennis laten maken met zijn tropenland
en de arme jongeling had na zijn eetavontuur nog dagen in zijn darmen een helse sambelbrand.

De Schoonsten onder de Schoonen. !!!!

Pak Lurah won een weddenschap;
Het thema: Indische dames zijn heel knap.

Nietwaar, zei een blonde nieuwe tropenganger:
Onze dames zijn het schoonst en hun neus is langer.
Amme oela zei Pak Lurah, ik zal het je zwart op wit opdienen;
hier, een stuk journalistiek waar je zult van grienen.
Dus betalen zal je de weddenschap die je hebt verloren;
Indische dames zijn door deze journalist als Schoonsten uitverkoren.

Pak Lurah kwam een rijke Schot tegen,
heel verloren liep deze laatste te zoeken in de regen.

"Wat zoekt u geachte Heer? " vroeg Pak Lurah den Schotsen man.
"Mijn dochterlief Blackie zoek ik, dien ik nooit vergeten kan."

"Maar geen nood geachte Heer, want Blackie woont in een armen kampong
en haar te vinden is heel simpel; Slaat u maar op deze tongtong
en binnen kortst mogelijke tijd zal het zijn, dat u uwen dochter Blackie weer vindt,
en haar voor immer in uw leven weer naast u heeft als uw teruggevonden kind."

En zo geschiedde het, dat een verloren gewaand kind
in de armen viel van haar vader, gedragen door een tropenwind.

Pak Lurah draagt dit stukje op aan allen die heel lang geleden hun eigen Mak Tjang hebben gekend;
wij werden door haar immers vertroeteld, verzorgd, gedragen, geleerd en menigmaal stikverwend.


(Eh sorry ja, maar bij de derde foto is er een kolommetje dubbel geplaatst, dus even overheen lezen aub.
Dus niet meteen schelden, want het is trouwens bijna Kerstmis dus Peace on earth !!!)

Pak Lurah zat te dutten op zijn bankje onder de manggaboom;
werd luidkeels wakker geroepen door een stel buaya's "Om, Om.!"

"Huh? Ja, wat is er?" riep ie verschrikt rond zich heen kijkend,
heel verdwaasd zoekend en de slaap uit zijn ogen wrijvend.

"Om, ga mee met ons naar de haven om te kijken naar een rare boot;
men zegt dat het een nieuw prototype is en de achtersteven is van lood."

"Apa tuh? van lood?" vroeg Pak lurah verwonderd.
"Ok, ik ga mee, maar pas als je me bedonderd."


Bij de haven aangekomen zag Pak Lurah inderdaad het vreemde schip;
het was de Reijnst en voer en gedroeg zich als een hellende wip.
De achtersteven lag zwaar naar beneden en de voorsteven hing zowat in de lucht;
als je niet beter wist leek het wel een idiote zeemans klucht.

Pak Lurah bekeek het tafereel nog 's goed van een afstand,
stapte weer op zijn speda motor en gaf de buaya's een stukje uit een krant.

"Hier stelletje idioten, mij daarvoor wakker maken?
Wegwezen nu, voordat ik je domme kepala's ga kraken.

Verschanst hebben zich alle passagiers op het verzwaarde achterdek,
want op de zwevende voorplecht staan slechts die hondsdolle en die gek.

Pak Lurah heeft het maar druk ermee,
nog geen tijd over voor een fatsoenlijk broodje saté.
Belletje hier en daar en kletsen met long time no see kameraden.
Er was 's zelfs ééntje die ging een vette bebek braden.
't Is toch allemaal wat dat gedoe met die feestdagen
en de keukenmuren helemaal vol van al die vette baklagen.

Nou goede vrienden van het goede bourgondische leven;
ik wens jullie fijne dagen toe en dat jullie de sfeer goed mogen beleven.

Pak Lurah zelve houdt het simpel: dampend bordje witte rijst wat goed is voor de tropische geest,
beetje ikan gereh en viert op een andere dag in het jaar wel zijn vreet- en gelooffeest.

En Bu Lurah? Ach, die is gelukkig in haar keuken en nuttigt een paar frambozen,
helemaal van Schiphol via A'dam bezorgd in mooie kleine sierdozen.

Pak Lurah las het laatste nieuws over PSV's trip naar ons aller tropenland;
het gaat helaas niet door en nu lopen ze te griepen daar in het Brabantse land.
Het cluppie is wat van slag geraakt door het gemis van een of ander bankgeval;
altijd so mulik doen want hier in Indonesia regelen we alles toch met een potje sambal.

Maar Pak Lurah had natuurlijk zijn bronnen en had subiet nadere details opgevraagd;
het ging niet om een bankgarantie: de spelers zouden namelijk door supporters worden belaagd.
En bovendien was het speelveld daar nu ook niet bepaald van goede kwaliteit,
het was zelfs te kaal voor een paar scharrel kampungkippen en een loslopende geit.










Het erge van alles vindt Pak Lurah, zijn nu de vergeefse voorraden ingekocht voor Bu Lurah's vreetgelegenheid,
want die zag het wel zitten al die voetballende toeristen van PSV even gauw wat smikkelen van de sate van geit.

Nou ja, het is toch alweer bijna Tahun Baru, dan maar de zooi in de uitverkoop tegen spotprijsjes
en krijgen vaste klanten extra korting en om mee te nemen voor thuis zelfs nog speciale Indische saucijsjes.

Ah gatver........

wth is een Kling?

Pak Lurah schrok zich een hoedje van deze Klingon
en denderde van schrik bijna in de regenton.

Riep heel hard om hulp en prompt kwam één zijner maatjes ter bescherming;
"Klingon? Wat Klingon? Er wordt dus niet gedold met Pak Lurah, want anders jaag ik jou over de kling."

wat een lekker mannetje.. jadi gemes si wu

Wat een ventje! Juga jadi gemes.......

Boeroeng schreef:

wth is een Kling?

Qua huidskleur zal het niet zo veel verschillen met een Klingoon .
Dat zijn donkere mensen , bijna zwart.
Wordt ook Orang Keling genoemd.
Ze werden ook Klingalezen genoemd, afkomstig uit de Kust van Coromandel.
Vroeger had je ook een Kalinga koninkrijk in Midden Java .
Veel donkere mensen ook Vreemde Oosterlingen ( o.a Arabieren) werden ook Keling ( Kling) genoemd.

Klingalezen:

Het verhaal van de Portugezen en de VOC.

http://www.colonialvoyage.com/geschiedenis_portugal_overzee/deel5/hoofdstuk_3.3.html

Pak Lurah heeft een boel boel veel vrindjes,
sommigen vrijgezel, sommigen getrouwd en met kindjes.
Maar één ding hebben ze met Pak Lurah gemeen
en dat is de interesse voor elektronica in het algemeen.

Mobieltjes, computers, laptops, Ipads, Iphones, noem maar op;
zodra er iets nieuws of geks uitgevonden wordt, zitten zij er meteen bovenop.

En Pak Lurah zijn elektronica vrindjes zitten alom op dees aarde,
want als de klok elektronica slaat, is het voor hen van grote waarde.

En dus kreeg Pak Lurah op dees Kerstdag een foto artikel uit Vietnam toegezonden
over het verhaal van een mobieltjes kerstboom en door vele toeristen ter fotografie goed gevonden.

Ach.....gossie ....wát een leuk ventje....

Pak Lurah zat lekker in de schaduw beschut door manggaboom's bladerdak
en overdacht dat het bijna zo ver was: het oude jaar is dan in de historie gezakt.
Het nieuwe jaar kondigt zich al ras aan en de Tahun Baru kaarten hebben weer voor omzet gezorgd;
270 miljoen x 39 cent of zoiets; het bracht weer een aardig sommetje op voor de TNT die ze heeft bezorgd.

Pak Lurah deed er ook sporadisch aan mee door slechts enkele dierbaren ook zo'n stuk papier te sturen;
enpassant peuterde hij wat ongestempelde zegels van ontvangen post af en legde zo de TNT in de luren.
En voor de rest? Ach, het is toch het internet tijdperk, dus dan maar e-cards naar anderen toegezonden
met de gebruikelijke beste wensen en aanverwante ratteplan en voorzien van zijn naam eraan verbonden.

En voor de passanten, trouwe lezers/-eressen enzovoorts op dit forum
uiteraard ook de beste wensen en raak niet door overmatig drankgebruik in de lorum.

Dus: Dank voor uw aller aandacht, jolijt, berichten en overige interesse
en op naar het Nieuwe Jaar 2012, dan kan de regering ons weer verder gaan flesse(n).


SEASONS GREETINGS en EEN GOED UITEINDE 2011 en EEN GELUKKIG NIEUWJAAR 2012.

MET VEEL GEZONDHEID EN WEINIG PIJNTJES EN KWALEN EN DAT DE LENTE GAUW MOGE KOMEN, ZODAT DEZE AFSCHUWELIJKE WINTERDAGEN VOORBIJ ZIJN.





(Lichtjes, gezelligheid, drank, koekjes en vreterijen ten spijt, maar Winter sucks.)

Pak Lurah overdacht de tijden dat ie zelf als een bocak de straten af zocht,
om 's hier en daar wat ingredienten te vinden en wat ie niet vond werd in de toko gekocht.

Een paar stuks biting en wat oude papieren hulsjes waren altijd wel ergens te vinden,
en verder nog een paar oude stukjes touw om de hulsjes aan de biting te binden.

Zo de basis voor de vuurwerkpijl had ie al snel bij elkaar,
nu nog de inhoud voor de hulsjes en dan was ie klaar.
Snel een paar vriendjes opgetrommeld en de gobangs bij elkaar gedaan
en op naar de toko om daar de arang en de rauwe zwavel in te slaan.

De arang wat fijn malen en door elkaar mengen met de zwavel en de hulsjes volgieten,
lontje in elkaar draaien van wat vliegerpapier en de vuurpijlen waren gereed voor het afschieten.

Uiteraard vlogen de in elkaar geflanste vuurpijlen alle richtingen uit behalve de juiste,
tot zeer groot ongenoegen van een nietsvermoedende passant wiens baan die van de pijl kruiste.

Een vloek, een scheldkannonade, een boze blik, een steen die geworpen werd door het slachtoffer,
een horde arek bocak die alle kanten opvloog en één van hen op de kop getroffen door een stoffer.

En op weg ging de horde naar een ander speelveldje met zich meezeulend een groot stuk bambukoker,
gevuld met wat carbid gejat uit een toen nog in gebruik zijnde lamp, petroleum en klaar was de geluidsmoker.
Boze setans kregen van schrik een dubbele snelheid van hun rikketik,
een ouderwets portugees koloniaal kanon verbleekte en beschouwde zichzelf als een krikkemik.

Voor 5 centen en wat improvisatie verkregen zij de grootste pret en lol,
kattekwaad uitgevoerd in celana monyet, niets was de horde te dol.





Tja, daar zat Pak Lurah onder zijn boom en bekeek de moderne horden,
die voor 100-den euro's vuurwerk inslaan, nog duurder dan gouden serviesborden.
Alsof er totaal geen recessie is, werd in navolging van voorgaande jaren weer voor miljoenen afgestoken
pa's of ma's dompet geplunderd en de chinese fabrikanten hadden dit jaar wederom een record verbroken.


De chinese fabrikant zou wensen voor het komende Chinese nieuwjaar: "Gong xi Fatchai."
En Pak Lurah? Die? Die zou hooguit naar de keuken roepen: "He troel, waar blijft mijn tjaptjai?"

Pak Lurah luisterde naar een hevig debat tussen 2 van zijn maten, genaamd Ngatemo en Babbelaar;
het ging over een baan als inlandsch onderofficier bij de marine of een baan als metselaar.
Welke baan was nu belangrijker en bracht meer geld in het huishoudlaatje?
Inlandsch onderoffier bij de marine of bouwvakker in de tropen zonder baadje?

De gemoederen raakten verhit en de beide heren verdedigden hun standpunt;
het ging zelfs zover, dat elk zijn gelijk wilde halen door het tossen met een munt.
"Heren, heren toch. Zal ik eens een Salomon's oordeel vellen?" kwam Pak Lurah tussenbeide.
"Elke baan heeft zijn voor- en nadelen oftewel: er is altijd aan een vergelijking een keerzijde."

"Maar in jullie geval geef ik toch de voorkeur aan een metselaar's job.
Want hier heb je het bewijs: Een leerboek voor metselaar kost je dompet de kop.
Hier kijk maar: een leerboek tot opleiding als inlandsch onderofficier kost nog geen gulden,
daar waar een leerboek voor metselaar de schrijver ervan zijn zakken vulden."

Bu Lurah op een afstand van het tafereel hangend uit haar keukenraam,
moest het hare ervan weten en dacht: "Wat gooit ie nu weer voor nonsens uit zijn kraam?"
Sloop naderbij en griste het stuk krantenknipsel uit Pak Lurah's handen en las het grondig;
schudde 'r wijze hoofd en gaf Pak Lurah een jitak voor zijn kop, héél kort en bondig.

"Wat nou weer?" sprong Pak Lurah verontwaardigd op van zijn dingklik;
"Goed lezen. Er staat VRIJ metselaar. Nu weg wezen, anders krijg je nog een tik."

Met de staart tussen de benen droop het drietal af en zetelde zich elders neer
en daar zij niets te doen hadden, begon de discussie tot overmaat van ramp weer.

Pak Lurah's vrienden Ngatemo en Babbelaar kwamen niet uit hun geschillen
en begonnen uit verveling een discussie over Batavia's en Soerabaja's verschillen.

"Batavia is schoner dan Soerabaia en het stinkt er niet zo uit de kali", zei Babbelaar.
"Je kan me wat." zei Ngatemo. "Soerabaia is enkel getroffen door een droog jaar."


"Heren kalm toch, Batavia en Soerabaia zijn net zo smerig en net zo onwelruikend.
Hier lees maar. Hoe het ook mogen zijn: beide steden zijn voor de neusorganen fnuikend."

Pak Lurah las een stukje geschreven verontwaardiging over des koelie's ontspanning,
geschreven door een journalist die zich daar druk om maakte in plaats over vervuiling.

De journalist vond het ongepast, dat de vuilophalers een ietwat lange rustpauze genoten,
maar vond het schijnbaar doodnormaal, dat het vuil werd gedeponeerd in rivieren of sloten.

Anno 1920.




En waar zijn de koelie's dan? Anno 2011.