Pak Lurah

Wie wil er nou niet in het mollige gras liggen......

Natuurlijke effe uitrusten na een hele tijd de zware kar trekken omdat je dompet kosong een beetje bij wil vullen?
Hoe ver moet je nog lopen?

DK

Dan nog ook op slippers lopen...kashian toch?

Pak Lurah zat een ietwat beduusd met een brief in zijn hand.
Hij had het niet durven hopen, maar het was toch gekomen uit een ver land.
Weken geleden had ie het heiligdom der heiligdommen in dat verre land verzocht
om bevestigingen van zijn vermoedens en zie daar: het antwoord kwam; hij voelde zich niet bekocht.

Heel uitgebreid kreeg Pak Lurah gedetailleerd alles wat hij wilde weten, uitgediept uit de archieven,
heel netjes en geordend en gedocumenteerd werden ze zelfs voor hem vertaald: het leken wel hierogliefen.
Pak Lurah was stil, héél erg stil, want Echmiadzin's geestelijken somden de stammen en jaartallen
keurig op een rijtje op en ook het moment dat de zeevarende handelaren voet zetten aan Noord Indiaas' wallen.

En van Indiaas kusten en wallen togen zij verder naar Singapore, Malakka en het eiland Java en nog verder naar de specerijen,
zij verdienden hun geld met de handel, gedachten de armen en hun kerk en hun vrouwen droegen van geitewol gebreide klederijen.
En andere uitzwervers volgden de zijden route en werden meesters in het temmen en berijden van kamelen;
de wegen van en naar Semarang werden zelfs bevolkt door deze dieren gemend door de drijvers met bevelen diep uit hun kelen.


Bu Lurah kwam naast hem staan:"Tevreden jochie? Weet je nu eindelijk wie je bent?
Wie je bent; je bent en blijft toch mijn eigenste vent, al ben je soms een krent."

Dromerig keek Pak Lurah haar aan en glimlachte slechts met een ietwat scheve mondhoek;
"Tja, hollandse archieven verzwijgen veel, maar gelukkig hebben we dan dat grote verre archieven boek.
Al die jonkers en freules die naar den Oost trokken met een lege dompet en maar mooi weer vieren;
definitief weet ik nu beter: landjepik, mooi uniform of jas tutup met topi, inhuwen in het geld en klieren.
Ze trokken naar den oost zonder éne rooie cent of fluit;
200 jaren later en men hangt nog steeds den grote Toean Besar uit.
En dat bijna alles dank zij de diaspora van het eerste officiële christenvolk,
dat omringd werd en meegesleurd in een religieuze verwoestende draaikolk."


Anno 303 AD- de eerste officiële christelijke staatskerk.


Anno 2012 AD - Nog steeds bestaand, behalve een centraal archief ook een kathedraal, een klooster en centrale zetel.


Anno 2012 AD - een stuk van de binnentuin en keurig gelapte schoenzolen.


Anno 2012 AD bij nacht.


Anno 2012 Ad in volle glorie - Archieven vanaf 300 AD.


Voormalig Indië: een smeltkroes van oosterse en westerse volkeren en religiën en zie daar: Den Indo is opgerezen.

niet helemaal, maar een beetje in de buurt... en best wel interessant om te lezen: Nederlander helpt Singalees archief met woordenlijst

Grrrr.....het is al zondag, dus kan ik het niet lezen.....

Dan maandag maar weer de link plaatsen...
Ik ben wel benieuwd wat ze schrijven

Citaat :

niet helemaal, maar een beetje in de buurt... en best wel interessant om te lezen: Nederlander helpt Singalees archief met woordenlijst

DK

Pak Lurah overdacht den Hollanders verblijvende in des hollands wintersklimaat,
terwijl ie op zijn dingklik zat te luieren en van zijn kopi zat te genieten samen met een maat.

Op het kleine tafeltje zat een laptoppie; beiden keken naar een clip van een swingende zangeres
en ze werden gestoord door Bu Lurah die hen wat toe riep van haar keukenbordes.
"Beetje jezelf zitten vermaken met wat elektronische zooi over roedjak?
Dat mens ziet er niet uit, d'r hele gezicht bedekt met een dikke laag bedak."

https://youtu.be/dzb4r0c1CCk

"Til liever je luie kont op en maak van mij een filmpje voor de reclame
en zeg erbij dat al dit eten is gemaakt door jouw lekkere dame."
En zo hees Pak Lurah zijn luie kont maar weer op, pakte zijn vulpencamera en filmde zijn gade's kookkunst,
plonkte het filmpje op het net naar Bu Lurahs tevredenheid en kwam daardoor al weer snel bij haar in de gunst.

https://youtu.be/85S6hPHb8Ws


(Voor de liefhebbers !!!!! : even opletten bij minuut 2:05..... hele goeie stevige winterkost.)
Niet vergeten wel een scheermesje gebruiken om de haartjes eraf te scheren, anders kesereten loh.)



Indien de kijkers/kijksters de taal van het eerste filmpje niet machtig zijn, ja jammer dan hihihihi.
Effe dan maar een paar maandjes naar huis toe en dan maar snelcursus Javaans et voila, de tekts van het liedje is dan duidelijk.

Pak Lurah wilde net weer gaan zitten na gedane arbeid en zijn ogen aan de binnenkant bekijken,
toen er wederom ergens uit de warungkeuken werd geroepen, dat ie niet aan zijn luiheid moest bezwijken.
"Schiet op luie vent, maak nog een filmpje want ik ga soto Madura maken,
ik ken vrienden uit Den Haag die zulk eten altijd goed waarderen en weten te raken."

En zo geschiedde het dat Pak Lurah zich maar weer van zijn dingklik omhoog hees
en een filmpje maakte van zijn keukenprinses geholpen door haar hulpje Trees.
Pak Lurah wist namelijk wel dat ie later toch beloond zou worden
en verkneukelde zich bij het idee van zijn beloning: 2 volle borden.

Zie daar:
De beroemde soto Madura in volle glorie bereid ten behoeve van o.a. Hagenezen;
geen nood, er wordt geen gebruik gemaakt van cingur, dus heb niets te vrezen.
https://youtu.be/vMjLBtF6lnU

De muziek van de rujak, daar word je wel vrolijk van en van het filmpje van de soto zeker!

setuju, met El2.. ziet er zalig uit, de geur krijg je er automatisch bij bij het kijken.. ngiler..!
en bij minuut 2.05... ik wil het even niet weten, haha...


fijne zondag! 't regent gelukkig niet, en je waait ook niet uit je sokken (voor nu, tenminste..)

Pak Lurah had erge last van zijn kwalen,
ging naar de dokter en die zei:" Da's voor jou balen.
"Maar geen nood, hier heb je je recept en neem vooral veel rust;
bestudeer de symptomen van je lichaam heel goed, da's een must."

Pak Lurah ging langs de apotik, leverde zijn recept in en kreeg zijn pillen,
smaakten natuurlijk vreselijk vies en bitter, maar had niets te willen.
Zetelde zich daarom des te frequenter onder zijn lievelingsboom,
samen met zijn maatjes en nog een aangewaaide verre oom.

Pak Lurah had het er maar druk mee met het volgen van het voorschrift van zijn medicijnman;
die had immers gezegd om op zijn symptonen te letten, dus nam ie het er letterlijk van.
Languit met zijn rug tegen de boomstam bekeek hij op zijn gemak de binnenkant van zijn oogleden
en deed dat met veel verve, uiteraard in een eenstemmig snurkenkoor geproduceerd door zijn luie cluppie leden.

"Hé stelletje lapzwansen, er is werk aan de winkel, opstaan mafketels."galmde een stem uit het keukenraam.
"Hier heb je emmers en dweilen en nu als een speer schoonmaken de hele keukensantekraam."
"Ik ga nu eerst naar de pasar en als ik terug ben, dan is natuurlijk alles schoon.
"Héh, krijg het gewoon warm van jullie geluier en heb een rooie koon."

En weg scheurde zij op haar reesmonster,
kwam terug, zag een schone keuken en ze werd weer monter.

Pak Lurah - nog steeds op dokters voorschrift - was met zijn lappie aan het spelen,
stoorde zich niet aan Bu Lurah's opmerkingen en zat met de perkutut mee te kwelen.
Onderwijl wat zoeken op youtube en vond bekende beelden, die hij talloze keren had meegemaakt
en bedacht zich dat telkenmale bij het opstijgen van Juanda airport zijn ziel werd geraakt.

"Verdorie, wat een shit elke keer maar weer naar beneden kijken op de wegglijdende rijstvelden,
de overbekende klanken van de pramugari, die elke vlucht weer hetzelfde heeft te melden.
"Dames en heren, doe je riemen vast, niet spugen in de schoot van je buurman,
want dat geeft zo'n vieze smerige kleffe zooi en ratteplan,
Verboden te roken, niet je kepala uit het raampje steken, want anders word je botak
en bovenal geen duren nuttigen in het vliegtuig, want dat stinkt nog harder als mencretkak."

Enzovoorts enzovoorts bla bla bla, klinkt dan de stem monotoon door de luidsprekers
en alras stijgt het vliegend geval naar grote hoogte en spelen bij Pak Lurah de heimwee wrekers.
Het zal wel weer een paar maanden duren, dat ie na vertrek zijn draai zal vinden
en elke keer weer dan de weken zal aftellen, zodat ie zich vol heimwee kan opwinden.

Vanaf minuut 6:20 of zoiets, dan stijgt ie op en menig bezoeker van Surabaya zal dit wel kennen.
https://youtu.be/nio0C4yMs24

Surabaya, here I come.

Pak Lurah kreeg trek in een stevig bordje rijst met empal goreng,
Bu Lurah was er toch niet, die was naar de pasar rombeng.

Als een speer dook ie in het heiligdom van zijn vechtgenoot,
begon wat te kokkerellen en al vrij snel zat ie gelukzalig in een hoekje naast de sloot,
te genieten van zijn brouwsels: een bord dampende witte rijst en het empal gerecht,
wat lalap kangkung, sambel en het smaakte hem enorm....hm, wat een leventje totaal niet slecht.

Het duurde dan ook niet lang meer of meneertje was vertrokken overmand door een volle pens,
ware het niet dat ie ineens klappies kreeg voor zijn harses: "Wat nou weer vervelend mens?"

"Ben je wezen klieren in mijn heiligdom? Ik kom toch ook niet in je bengkel?
Jeetjemeetje, vervelende vent, je maakt me wel heel erg jengkel."

"Iiiik? Ik in jouw keuken? Hoe kom je daar nu toch bij. Ik zit hier een tijdje te vissen op ikan kakap."
"Oh ja? Vissen op kakap? Hoe komt mijn keuken zo smerig vervelend heerschap?"

"Shhhhhit", dacht pak Lurah. "Vergeten schoon te maken die rotkeuken."
Mopper mopper mompel mompel, stond op en schopte buurman's kat een paar deuken.

https://youtu.be/kTDAq3uciTM


Oh ja, jangan lupa: Als je het vlees voorkookt, wat bawang putih erbij en heel laten.
Selamat makan.

Pak Lurah zat zich weer eens te vervelen en ging maar wat het internet afstruinen,
zocht naar ideeën voor Bu Lurah's warung en zat dus meteen op youtube te grasduinen.

Hebbes, raak, hij vond een restaurant in Semarang dat originele rujak cingur Surabaya verkocht.
"Huh? Originele rujak cingur Surabaya in Semarang? En ook nog een Nederlandse gast eraan verknocht?
Nou ja zeg. Hij komt eens per week daar eten en heet meneer van Leuken.
Nou, dan heeft die meneer van Leuken nog nooit een stap gezet in jouw beroemde keuken?"

"Bu !!! Kon ff. Moejetochffkijke moejetochffkijke. Een warung palsu in Semarang?
En ze graait de kangkung met d'r blote fikken zo uit de groenten dandang.?
Het valt nog mee dat ze de bumbu met een lepel opschept.
Ze had het beslist met d'r fikken gedaan als ze met zwemvliezen was behept."

Bu Luarh keek 's ff schuin mee op het beeld van d'r gade's laptop
en zei slechts: "Nou nou, die meneer van Leuken heeft best een leuke kop."
"Je moest 's weten hoe vaak ik niet de ingredienten opschep nadat ik pas heb gecebok."

"Hum, het is ook nooit goed wat ik doe voor jouw zakelijke belangen.
Je zoekt het maar uit. Ik ga achter in de sloot maar weer kakap vangen."

https://youtu.be/nH3vNeNnBe8



PS: Voor de liefhebbers van cingur. In dit filmpje is NIET de grote cinguur te zien, maar reeds klein gesneden.

Pak Lurah moest wat electronica onderdelen hebben voor zijn komputerrrr
en ging naar de warung teknisi elekronik, reed verkeerd en moest gaan puterrr.
Kwam uiteindelijk toch aan bij de toko en wachtte op de verkoper die ergens achter rondliep.
"Kom zo bij u meneer." hoorde hij een stem van achteren, die hem dit toeriep.

Het duurde echter toch nog te lang naar Pak Lurah's zin en keek door een tier naar de werkplaats,
keek, keek nog 's goed, pakte spoorslags zijn biezen, want de werkplaats was behoorlijk melaats.
"Shhhhhit, die vent ken ik. Die helpt 's avonds als bijbaantje in de warung van de concurrent.
Wat een smeerkees. En met zijn gore tengels helpt ie de klanten. Wat een gore vent."


PS:
Nu begreep Pak Lurah waarom Indonesische onderdelen altijd zo gesmeerd lopen.
De teknisi worden nl geinstrueerd om voor gebruik de onderdelen altijd eerst in vet te dopen.



Tuh namanya J O R O K B A N G E T...... Eh, beetje vies uitgevalen lezers/kijkers dus beslist NIET op de link drukken... hihihihi.

https://youtu.be/hW-D3EVBpMI

.....ik dacht dat het een grapje was, maar hij heet echt van Leuken......

Enne...het meeste smeert-ie op z'n broek en onder de tafel.....

Pak Lurah dacht terug aan eind jaren '60 begin '70 negentienhonderd,
geen reclamemedia gigant die hen promootte: de band was er en ze werd zwaar bedonderd.
Een van Indonesia's grootste bands "Koes Plus" kreeg slechts per optreden betaald.
Geen royalties, geen extraatjes: artistiek gezien geslaagd en financiëel gefaald.

Nu nog steeds bestaand, oud grijs en versleten,
maar bij kenners en liefhebbers zijn ze nooit vergeten.
Muziek van alle genres wat je maar kon bedenken,
de band speelde het en bediende het publiek op haar wenken.

Een ode aan Koes Plus.


Een originele gouwe ouwe:
"Ik ken je lieve glimlach, maar ik weet niet wat er in je hart omgaat".
Zou dit niet ook kunnen slaan op dat land zelf, waar men met een glimlach door het leven gaat?
Waar men het hart voor vreemden echter gesloten houdt en men de gedachten er achter niet raadt?
https://youtu.be/Zbov48mKpm0

En dan de vernieuwde versie (,die m.i. bij lange na niet zo goed is als de originele eerste opname.):
https://youtu.be/CKLHeboDDow


Een ode aan Batavia:
Ondel ondel di Betawi kota Jakarta (en wie van de anak Betawi heeft wel eens in de Ciliwung gejongkok?)
https://youtu.be/6ivLL74Mc3s


Een ode aan Surabaya voor de Surabayaneze Surabayanen:
https://youtu.be/0zhbyu0klto

Leuk dat filmpje van Soerabaya....en wát een rust in al die straten

In de afgelopen 53 jaar is het nauwelijks te rijden, fietsen, enz.enz op alle wegen.

Pak Lurah zat stil, héél stil en keek mijmerend naar een stuk papier;
een deel van de brief zei: Moeder, schrijft! We zijn in ongerustheid hier.
Het werd 200 jaren geleden geuit; diep uit het hart kwam die roep om bericht
van moeder zo ver weg; de man die het schreef verlangde zo naar haar gezicht.

Hij wilde vrij zijn en was gevlucht voor des konings toorn wegens het verzaken van zijn plicht
en waar hij ook heen vliedde: hij voelde des konings toorn achtervolgend op hem gericht,
trachtte vergeefs zijn moeder te beschermen in het gevang zo ver van hem vandaan,
die hij niet helpen kon en slechts haar leed verzachtte door het laten van een stille traan.

Na jaren van een leven als banneling,
werd hij weer in genade genomen door den koning
en mocht op weg naar den ouderlijke woning,
maar er volgde geen herziening noch verzoening:
afgebrande ouderlijke ruines waren slechts zijn beloning.

Hoe weinig kon destijds de jongeling vermoeden,
dat zijn verdere leven en nageslacht tot iets moois zou uitbroeden.
Hij groeide tot een groot componist gevoed door emoties uit het verleden,
werd geridderd en kreeg nazaten die des konings eer en glorie verbreedden.

Pak Lurah las het hele verhaal uit het stuk papier van 200 jaren geleden
voor aan Bu Lurah en zei: Kijk, da's historie, gelijk de wet van Perzen en Meden.
"Ach vent, da's verleden tijd, hou nu maar op met dromen en schrijven,
want je weet het: Wie de keuken schoonmaakt mag voor het avondeten blijven."

"Barbaarse Barbarella" antwoordde Pak Lurah terwijl hij de afwas tegenstribbelend deed.
"Aan jou is inderdaad geen kunst en historie besteed, weet je wat? Hier heb je een flinke pete scheet."
(Hetgeen Pak Lurah een beloning opleverde: een flinke schop tegen zijn r.....t.)



Ter ere van mijn voorgeslacht.
Origineel te bezichtigen in het Kunsthistorisch Museum Den Haag - archiefnummer zoals bovenaan het epistel.

Pak Lurah zat uit te rusten van de vermoeiende overvloedige tijd van nietsdoen,
zat met een oude maat te oreren over alles en niets en zelfs over een ouwe schoen.
De warung trok geen klanten, want het was nog geen einde van de maand,
dus menige dompet was leeg en diverse vaste klanten waren ook al door de Koningin gemaand.

Bu Lurah liep rond met een zuur gezicht en etalages lagen vol met onverkochte etenswaar;
tot overmaat van ramp werd het binnen kort zelfs ook nog Chinees Nieuwjaar;
dan werden weer de overvloedige Chinese keuken producten tevoorschijn gehaald
en werd er totaal niet naar lekkere Indonesische gerechten meer getaald.



Tja, dacht Pak Lurah, er zit niets anders op, dan maar een praatje te maken met het keuken opperhoofd.
"Eeeeh geliefde echtgenoot van me. Ik heb nog ergens in de gudang een celengan die moet worden gekloofd.
Het is nu toch stilletjes hier en voorlopig kan je wel zonder mij. Ik dacht zo 's: Kom ik ga 's bij familie grasduinen.
Daar ver weg over de grote oceaan, in het land van de grote sapi's en die kale winterse saaie tuinen."

"Hoera!!! Eindelijk. Ik dacht al, waar bleef je zo lang met je reisluchtige plannen;
mijn zegen heb je, maar voordat je gaat, vervang je wel eerst de kapotte dakpannen.
Enig idee wanneer je je luie kont richting koud Verwegistan dirigeert?
En als je daar bent, doe ze dan de groeten van me, die familie van je in Weert."

En zo is het gekomen, dat Pak Lurah zijn lappietop pakte, een site bezocht en een ticket reserveerde
om op reis te gaan naar het land wat ie aardig vond maar beslist niet als permanente bewoning begeerde.
Het was vroeg in het seizoen, dus Pak Lurah kreeg de ticket inclusief de kosten voor het visum voor een zachte prijs
en op een vroege mooie tropenmorgen, nagezwaaid door wat kornuiten, toog Pak Lurah met zijn gerobak op reis.

"Ik laat nog wel van me horen", riep ie achterom kijkend naar de achterblijvende geliefde
en zette de vaart erin met zijn span stieren, terwijl zijn zweep door de lucht kliefde.

Pak Lurah zat genoeglijk op de bok van zijn gerobak
richting Verwegistan en deed af en toe een greep in zijn fouragezak.
De reis was nog lang en hij keek op zijn gemakkie 's om zich heen,
veveelde zich na een poosje en zat wat te garuk aan zijn grote teen.
Had juk aan zijn neus en peuterde maar meteen een upil los,
trok 's aan de staarten van zijn sapi's en zwaaide naar de tani's aan de rand van het bos.

Op den duur vergenoegden hem deze praktijken niet meer, graaide in zijn tas
en pakte ie maar een stapel oude kranten op speurtocht naar iets wat ooit was.

De eerste de beste advertentie toverde al een grimas op zijn porum:
Een heerschap was getrouwd; nou die krantendrukker was zeker in de lorum.
Vergeten werd en passant maar het feit wie de aanstaande gelukkige bruid zou zijn.
Sjonge jonge, dacht Pak Lurah, de drukker moest wel een flinke kater hebben van al die wijn.





Volgende pagina opengeslagen en dat bracht Pak Luran gelijk een dilemma;
het ging over huisvesting in een stad waar een straat was genoemd naar ex koningin Emma.
Pak Lurah begon het aantal verlaten huizen te berekenen en gebruikte daarbij zijn vingers aan elke hand;
het ging om destijds achtergelaten huizen van de tienduizenden geëvacueerden naar het vijandige buurland.
"Sudah, laat maar zitten.Veels te moeilijk dit rekensommetje."
En deed maar een greep in zijn tas en at zijn bamisoep uit een kommetje.

Pk Lurah vond het ritje naar de oude Indostad wel lang duren,
keek om zich heen en zag wat eenzame tani's wonend ver van hun buren.
Nou ja, dacht ie, dan maar de boel wat opvrolijken en mieterde de oude kranten achter zich neer,
deed een graai naar zijn geliefd muziekinstrument; die had ie al zo vaak bespeeld, keer op keer.

En zo kwam het dat Pak Lurah, gezeten op de bok van zijn gerobak,
zijn instrument bespeelde, terwijl zijn stieren voortsjokten met om hun nek de voerzak.
Het oude boekje Kun je nog zingen zing dan mee lag voor hem uitgespreid
en zo trok ie over de eenzame tropenlandweggetjes en klonk zijn muziek wijd en zijd.

Slechts een eenzame medeweggebruiker onder de tropenzon schudde zijn kepala
vanwege Pak Lurahs' welluidende tonen gespeeld op de elektronische pianola.
Pak Lurah speelde dat het een lieve lust was en dacht aan de jonge schooljaren,
dat ie op school moest zingen en zijn tong deed al zo zeer van al die sambalblaren.

En in tempo van het langzame gesjok van zijn geduldige Madurese stieren,
dacht ie als eerste aan De Eenzame Voerman en begon maar wat aan te klieren.
https://youtu.be/Kg24ug-1usA


Passeerde een verlaten stuk verwilderde ladang
en deed maar meteen een greep uit zijn rantang.
https://youtu.be/6a7jNe9YshE

Passeerde een stuk bos dat over de weg heen groeide,
hoorde een kleine perkutut fluiten en in de verte een hongerige koe die loeide.
https://youtu.be/zSWx_Ifu-JY

Alras werd het alweer donker en viel de zwoele donkere tropenavond,
parkeerde zijn gerobak ergens beschut, zocht een kali en struikelde over een kampunghond.
https://youtu.be/af3zlY4G6l8

Pak Lurah nestelde zich voor de komende nacht heel comfortabel,
werd door het ochtendzonnetje gewekt en vervolgde zijn weg naar het Haags Orakel.
https://youtu.be/qhBN9Cge_3M

Pak Lurah slaakte een zucht van verlichting, want zijn bestemming was in zicht
en met de gedachte "de laatste loodjes wegen het zwaarst" hield hij zijn blik op Den Haag gericht.
Den Haag de oude Indische stad, waar velen uit Indie naar toe trokken om hun Europees verlof te consumeren,
familiebanden aan te halen, bezoeken af te leggen aan kennissen en vrienden en een paar gobangs hadden te verteren.

Nou, het was zover en kon hij met eigen ogen zien wat vooruders ook zagen door hun ogen;
jawel, allereerst maar naar de oude Passage met die hoge grote gewelfde dakbogen
en dan maar meteen op zoek naar de fotograaf die daar een winkel had
en waar menig oud Indischman zich liet vereeuwigen ter herinnering aan het Haagse kakgat.


Dan ook maar even langs het Spui en het Haagse Noordeinde,
allemachies wat een lange straat; haast een gebed zonder einde.




Toen maar op weg naar het Frankenslag,
kwam jonge Frits Wetzel nog tegen en zei hem gedag.



Pak Lurah hield de Haagse binnenstad zo'n beetje voor gezien,
zette zijn stieren aan tot draf en volgde lijn negentien
naar het Kurhaus en de drukke Scheveningesche Pier,
een plaats voor vele Indische dames aan de zwier.


Na wat rondgezworven te hebben had Pak Lurah zijn buik een beetje vol van dat Haags gedoe,
parkeerde zijn gerobak en kreeg een bon van Bromsnor en ging gauw naar bedje toe.
Morgen is er weer een dag, draaide zich diep in zijn selimut en liet een lange gaap,
dacht ie nog moe en voldaan wegronkend in een diepe slaap,

èhh! die oude liedjes? die ken ik ook....

Mijn mami had vroeger op school ook moeten zingen uit de bundel 'kun je nog zingen..'
Een schone zus van me kocht eens een muziekboek (ze leerde orgelspelen) tijdens een van onze damesdagjes en mijn schone zusters wisten niet wat ze hoorden toen ik in de bus begon te zingen... haha.. die 'Indonesische' kon wel en zij niet...

mis nog langs berg en dal, waar de blanke top der duinen, in een blauwgeruite kiel...