Pak Lurah

Pak Lurah ging het kalmer aan doen en kreeg wat meer vrije tijd;
Hij stortte zich op het kruidentuintje van Bu Larah en kocht zelfs een geit.
Ging ook wat regelmatiger uit met Bu Lurah en bezocht zelfs een filmtheater,
zag een film die hem boeide en trakteerde Bu Lurah op een fles Aqua-water,
een zak met kwaci, wat brem en kacang bawang putih en een reep chocola,
kwam thuis, dacht na over een filmscene en riep tegen Bu Lurah: "Ja, dat doe ik ook wel even na."

En zo voerde Pak Lurah zijn namaak-ideeën uit, die hij had gezien in de film
"Ben Hur" , haalde één van zijn vriendjes erbij, geheten Willem,
want die was natuurlijk de klos
om Pak Lurah te helpen met zijn avontuurlijke gehos.


Pak Lurah als Ben Hur:

Pak Lurah kreeg een brief met foto's van een ver weg wonend nichtje:
"Ik ben getrouwd." schreef ze in haar korte berichtje.
"Potverdrie" dacht ie, "welk nichtje is dit nu dan?"
Dook in zijn rotzooikoffer en rommelde door de hele ratteplan.
Vond wat ie zocht en riep Bu Lurah er snel bij:
"Meid, Aidah is getrouwd. Stuur haar 's wat koffie en een pakje kandij."


Aidah nog ongehuwd. De kijker/kijkeres/kijkster mag 3x raden wie het nichtje is. De staande figuur is het dus zeker niet.



Het nichtje Aidah in haar bruidskleding - Bruidskleding Stijl Oost Java middengedeelte.

Pak Lurah had het prima naar de zin en al zijn zaakjes draaiden als molens in een stormwind.
Hij had er geen omkijken naar, want zijn vriendjes zorgden dat alles voorspoedig liep, zeg maar gerust "gezwind".
Dus werd het tijd voor Pak Lurah om maar weer eens iets uit te broeden en een lumineus idee ontsproot uit zijn brein:
Hij wilde vogels in een kooitje er op na houden; neen, niet zomáár vogels. Het moesten Perkutut vogels zijn.


En binnen een mum van tijd timmerde hij allerlei soorten kooien in elkaar voor zijn fluitende en vliegende dieren.
En Bu Lurah werd horendol van al die kooien en gekoer en menigmaal riep ze kwaad:"Loop er niet mee te klieren."
Pak Lurah luisterde van geen kant en het aantal kooien met perkutut vogels groeide met de dag,
tot nog groter ongenoegen van Bu Lurah, totdat op een dag zij het niet meer zag. (...zitten.)

Op een avond riep zij Pak Lurah aan de etenstafel en toverde hem lief glimlachend een lekkere schotel voor zijn bekje;
een bord dampende rijst, een pot sambel, wat lalap groenteen kecap en een schotel met.... En Pak Lurah viel bijna van zijn stekje.

Pak Lurah kreeg het op een dag op zijn heupen en verdiepte zich in Indonesia's historie.
Hoera, dacht Bu Lurah, eindelijk doet ie 's wat nuttigs en veredelt zijn hersens tot zijn meerdere glorie.
Pak Lurah kocht op de rommelmarkt een paar boeken met plaatjes over toen fan froeher en de VOC,
dacht en nacht bladerde hij door de boeken, nam ze overal mee tot en met op de WC.
Hij verbaasde zich enorm over wat er toen allemaal gebeurd was, want dat hij nooit op school geleerd.
Nah ja, dacht: beter ten hele gedwaald als ten halve gekeerd.....(of omgekeerd natuurlijk)





Krijg nou toch wat, dacht ie, toen ie een oud boek doorbladerde en een pagina onder de loep nam.
De Engelsen namen eens het zaakje over zonder slag of stoot en ze kwamen helemaal uit (India) Vicekapatman.





En even verderop in het boek kwam ie een ander plaatje tegen van een soort afgodsbeeld,
hij kende het beeld, had er vlakbij gewoond en hij raakte er nooit door verveeld.

Pak Lurah werd op het matje geroepen bij de wijkraad wakil.
Zijn vriendjes hadden rotzooi getrapt uit verveling ergens in een straat te Bangil.

Wat was er geschied? De boys hadden een baldadige bui en organiseerden een becak wedstrijd;
dat was trekkie naar het bekkie natuurlijk en een ieder zag het wel zitten om mee te doen met deze gekkigheid.

Het hoogtepunt was een wedstrijd tussen een becak beladen met een vracht tegen een Madurees stierenspan.
Er werden flink wat weddenschappen meteen op poten gezet en als bookmaker werd aangesteld Pak Kukepan.




Enfin, na het hoogtepunt werden er wat straatraces onderling gehouden en de hele meute had de grootste lol,
er werd van alles bij gedronken en gegeten; van gedang goreng en nagasari tot en met rambutan en jambu bol.



De kunsten en grappen en capriolen werden met het uur gekker, driester en doller;
ja, zo'n dagje vrij na al die stress van het "harde werken", dat veroorzaakte in het koppie de kolder.



Het kon niet uitblijven dat het moment kwam dat er brokken werden gemaakt
en een paar straatvullisbakken werden dan ook volop geraakt.
Door het gedonderjaag hadden de heren zich echter zo vermoeid
en zonder de zooi op te ruimen werdenzij dan ook snel door een slaapje geboeid.





Dat was dus de reden, dat Pak Lurah op het matje moest komen bij de gemeente ambtenaar
en maatregelen werden genomen en de heren kregen op hun falie van hier tot daar.
Voor straf moesten zij voortaan elke ochtend in het gelid staan
en een reglement aanhoren van de Imam, de Pastoor en de Kapelaan.

Pak Lurah werd op een dag benaderd door één van zijn becakmaten,
die hem droog mededeelde:"Pak, ik heb verkering met een meissie uit Klaten.
Er is haar wat grond nagelaten en dat wil ze bewonen en bewerken.
Het wordt dus tijd, dat ik wieber en gebruik maak van mijn eigen vlerken."

En het vriendje toonde Pak Lurah enkele foto's van zijn toekomstig woongebied.
"Ziet er niet slecht uit, zei Pak Lurah. Wanneer vertrek je ernaar toe met je griet?"
"Kijk", zei zijn maatje. "We hebben vlakbij een automatische rivier wasautomaat en afvoergoot"
"We kunnen er ons ook baden. Niemand die ons ziet, ook al staan we bloot."






Het stemde Pak Lurah wel enigszins bedroefd, maar ja zo is het leven van alledag.
"Ik zal je missen, je geluk gaat boven alles, maar voor ons is je vertrek een hard gelag."

Een jaartje later togen Pak Lurah en het vrienden kliekje naar het platteland, samen met de wijk Hoge Ome.
Er was een bayi geboren en dat feest werd gevierd en oleh2/berkat werd voor het gezin meegenomen.
Traditiegetrouw stonden zij allen daar te feesten en te zingen op de verandah van het desa verblijf.
En tussen neus en lippen door mompelde Pak Lurah tegen zijn Bu: "Oh oh, het jong lijkt niet op hem, dat staat buiten kijf."

Pak Lurah's en zijn Bu's levens jaren verstreken en ook zij werden oud en grijs.
Geloof het of niet, maar zelfs die avonturier van een Pak Lurah werd ook nog 's wijs.

Door de jaren heen beleefden zij samen de alledaagse dingen van hun dagelijkse leven,
soms wat verdrietig en soms wat vrolijk en blij; soms in staat om anderen wat te geven.


Samen gezeten op een bankje en mijmerend over zowat alles uit hun verleden,
zei Pak Lurah ineens: "Meissie uit de gang Dolly die jij ooit was, Allah heeft verhoord onze gebeden.
Ondanks onze moeilijke start hebben we bereikt wat we wensten en hebben we paar medemensjes' levens verlicht.
OK, nu genoeg gezeurd, sta 's op en maak mijn rijstemaal eens klaar en was je tranengezicht."

En Bu Lurah stond op en ging pal voor hem staan en zong het volgend lied.
(Lyrics en zang van Sheila.) (In het Indonesisch/Malay en zoek er maar zelf een woordenboek bij.)
In het Nederlands is er een soortgelijk lied, beginnend met "Ja mijn schat we worden oud, zilveren draden tussen het goud enz. enz. bla bla bla.

Saat aku lanjut usia
Saat ragaku terasa tua
Tetaplah kau slalu di sini
Menemani aku bernyanyi
Saat rambutku mulai rontok
Yakinlah ku tetap setia
Memijit pundakmu hingga kau tertidur pulas

Genggam tanganku saat tubuhku terasa linu
Kupeluk erat tubuhmu saat dingin menyerangmu
Kita lawan bersama, dingin dan panas dunia
Saat kaki tlah lemah kita saling menopang
Hingga nanti di suatu pagi salah satu dari kita mati
Sampai jumpa di kehidupan yang lain

Saat perutku mulai buncit
Yakinlah ku tetap yang tersexy
Dan tetaplah kau slalu menanti
Nyanyianku di malam hari




Bijna alle foto's geplaatst in dit draadje over Pak Lurah zijn gejiplak van het internet. (Een paar zijn prive opnames en ik zeg niet welke, anders is af te leiden waar ik allemaal ben geweest, lekker puh.)
Alle teksten - behalve daar waar ik expliciet de bron heb vermeld - zijn van mijzelf.
Alle belevenissen van pak Lurah berusten grotendeels op ware gebeurtenissen uit het verleden en heden - juni 1961 tot en met juni 2011 - 50 jaar. Waar is de tijd gebleven.?

Oh en mijn dank voor de welwillende bereidheid van de bezoekers van dit forum om de alledaagse nonsens van pak Lurah te willen lezen.
Als er bezoekers zijn/waren die er niets aan vonden: jammer dan. Er zit op jullie PC/laptop/Iphone of wat dan ook, een aan/uit knop toch.

En dat was het zo'n beetje dan. De Groeten van Pak Lurah's Voeten.

Pak Lurah en zijn belevenissen, overpeinzingen.. de jaren zijn inderdaad voorbijgevlogen..
en wellicht.. over enige tijd, als zijn ogen weer andere opmerkelijke dingetjes zien
die wij niet als zodanig herkennen.. ??
Of...
Misschien........ boekje uitgeven?

Dit is geen afscheid voor altijd, toch?



Terima kasih banyak

Als toetje op deze zonnige woensdagmiddag na een donderende en bliksemende nacht, heeft Pak Lurah nog een ode gemaakt, voor alle moeders waar ook ter wereld.
Of het negeri Tanah Lahir/Air is of negeri Kodok en Angin ribut, maakt niet uit.

Een lied voor moeders:


Pak Lurah stapte op een dag in zijn becak en ging op bezoek naar een jonge Ibu,
pas bevallen en er alleen voor staand in het leven, gevuld met een armoeierig levensratjetoe.

Pak Lurah kreeg een klein brokje in zijn door rokok kretek schorre keel,
keek om zich heen en dacht: Wat een kolerezooi, hier staat ook niet veel.

Hij deed zijn menselijke plicht tegenover het kleine gezin daar ergens in een Oost Javaanse desa,
deponeerde een flop, levensbehoeften, melk voor de kleine schreeuwerd en voor de andere wat chocola.

Ibu was moe en doodop en had een slechte nacht achter de rug
en Pak Lurah zweeg en trok zich stil weer terug.

Alle moeders waar ook ter wereld verdienen een lofbetoon
en hierbij dan voor hen: 2 Foto's als eerbetoon en respectvolle kroon.

Terima kasih banyak voor al deze avonturen! Hoop, dat we zo nu en dan nog horen hoe het met Pak Lurah gaat!

Pak Lurah was het een beetje spuugzat.
Zijn maatjes werden makkelijk en rommelden maar wat.
"Stel nietsnutten. De garage ziet er niet uit en de klanten klagen over de WC."
"Ali, jij zorgt dat de toiletten verbeterd worden en anders dump ik je in de Javazee."
"Van nu af aan ben jij de chef van de schoonmaakdienst en onderhoud."
"Begin maar ergens en zorg dat het nieuwe toilet daar ergens staat in het kreupelhout.


En Ali begon vol ijver aan de hem opgedragen taak,
flanste iets in elkaar en kreeg van Pak Lurah een hijs voor zijn kop en die was raak.




"Overdoen die hap en goed!! Ben je helemaal van de buaya's gebeten?"
"Wat moeten de klanten wel niet denken. We zijn geen stel analfabeten."
En Ali deed nu nog meer zijn best en het resultaat mocht er wezen,
het nieuwe bordje was nu ordelijk, duidelijk en goed te lezen.


Ali werkte zich het apelazerus door en gunde zich geen moment rust.
Hakte hier en daar wat hout weg, stortte cement en was aan het end van de rit helemaal uitgeblust.
Vol trots riep hij Pak Lurah erbij om zijn kunstwerk te tonen en de komplimentjes te krijgen.
Arme Ali, het enige wat ie kreeg waren scheldpartijen, wat schoppen en een paar flinke oorvijgen.

Pak Lurah bekeek Ali 's van een afstand en overdacht om hem wat meer verantwoording te geven,
ondanks zijn blunder met de WC en zo mocht Ali in opdracht van Pak Lurah een nieuw avontuur klusje beleven.

Pak Lurah had 's nagedacht over de zaken en bemerkte dat er een afdeling elektronica ontbrak
en wilde een mobiele telefoon winkeltje beginnen; dat kon dan opgezet worden in Bu Lurah's oude barak.

"Ali, dit is het plan. Ga naar Bu Lurah en bespreek het en jij zorgt dat alles draait en ga ook langs de TelKom,
want er moeten aansluitingen komen en wat reclame en je doet het dit keer goed. Denk er om !!!"
"De bedoeling is dat er wat telefoons verkocht moeten worden en aanverwante zaken,
ach je begrijpt me wel, ik wil het je niet haarfijn uitleggen, want dan krijg ik pijn in mijn kaken."

Ali, dolgelukkig ging langs de TelKom, besprak de reclame en aansluitingen en aansluitend naar Bu Lurah
om haar erover te verhalen en ideeën op te doen en daar werden snode plannetjes gesmeed, jaja.

Pak Lurah werd na een paar daagjes door Ali opgetrommeld om trots zijn resultaten te tonen.
"Pak Lurah, voor elkaar hoor, kom maar kijken. Het is klaar." riep Ali met vuurrode konen.

Pak Lurah kwam gezwind, bekeek het zooitje en trakteerde Ali wederom op een paar flinke klappen.
"Potverdrie Ali, ik heb gezegd, dat ik Blackberry's wil verkopen en geen filialen van Bu Lurah's rawon en soto happen."

Arme Ali stamelde enkel uit: Pak, u heeft gezegd Blackberry en Bu Lurah raadplegen en de TelKom,
dus dacht ik er goed aan te doen om dit te maken. Ik ben echt niet dom."

Voorkant:



Achterkant:

Pak Lurah's neus was even vol van uitlaatgassen van de grote stad,
bladerde in zijn fotoalbum en dacht: Ik ga er ff tussen uit, ze kennen me wat.
Hij pakte zijn speciale becak, poetste het ding glimmend op,
zette zijn helm op en sjeesde als een speer met dat ding de hort op.


Na een uurtje of wat rijden kwam hij op zijn oude stekkie uit zijn jonge jaren
en dacht aan zijn zwerftochten door de sawahs met zijn ongeschoeide voeten vol met blaren.
Zette zich neder ergens in de schaduw tussen het lover, vulde zijn bordje met nasi en rawon,
keek uit over de natte sawa en wenste zich weer in vroegere tijden: Oh als dat 's toch kon.



Pak Lurah pakte 's na een poosje zijn dure D5100 uit zijn becak en maakte her en der een foto opname;
en dacht: kan ik later als verjaarskaart sturen naar kennissen, vrienden en ook naar een ver weg wonende verwante dame.

Pak Lurah stuurde op een dag zijn maatjes erop uit voor een klus ergens in den lande buitenaf.
Gebruik de sedan maar, zei hij, maar rij kalm en voorzichtig, want anders rij je zo de weg af.
En, zoals gevreesd door Pak Lurah, gebeurde het onvermijdelijke;
de boys waren onderweg aan het donderjagen geslagen en zaten met de handen in het haar naar de ellende te kijke(n).



Pak Lurah werd ingelicht en met veel pijn en moeite werd de kwestie geregeld en op hun kloten kregen de heren;
terug in de garage/bengkel kreeg onze snuggere Ali een opdracht om een echte bedrijfswagen te organiseren.
Zo ééntje die stabiel was, groot genoeg om veel en zowat alles te vervoeren en ondersteboven zonder hulp weer verder kon.
Ali, weer in genade aangenomen, toog vol ijver en vuur aan het werk en fabriceerde iets magnifieks en volgens hem ook ideaal.
Na wat geklus, getimmer, lassen en verven, kwam Ali luid toeterend bij Pak Lurah en kreeg meteen voor zijn kop een grote uithaal.
Wat nu weer, vroeg Ali bedremmeld, ik moest toch iets speciaals maken zoals u me vroeg?
Dat ding moest groot zijn, sterk en zelfs ondersteboven in staat zijn om op eigen kracht door te rijden naar de kroeg.

rasa rindu kalo melihat photo itu... (laatste foto reactie 4/7 11:06)

toen ik klein was maakte ik regelmatig 'landschap' tekeningen, van... inderdaad: sawah, bergen op de achtergrond en tussen berg en sawah een groene strook die de bossen moesten voorstellen.. en de sawah keurig in blokjes want er waren altijd van die kleine dijkjes ertussen..


Gister heb ik een foto gezien, gemaakt door mijn nichtje vanaf hun balkon in Manado. Op de foto de Soputan die aan het spoken is, ook die grijze aslucht. Vorig week dinsdag was de Lokon ook bezig.. Ach ja, die beroemde Ring of Fire...
De Soputan ligt bij het stadje Tombatu, de plek waar mijn oma Mamahit is geboren en waar onze Mamahits vandaan komen..
Nichtje woont in Jakarta en was even bij haar ouders op bezoek, de vraag is wanneer ze terug kan want Sam Ratulangi was dicht, no planes..

Kwam aan in Gholland en kreeg voor het eerst tekenles als vak en de tekenleraar (rasechte Hagenees) was de eerste die ik tegenkwam die véél wist over Indonesia.
Meneer Jansen, blauwe parka en op oude Vespa scooter.
Ga maar vrij tekenen zei hij tegen me. Mocht met ouderwetse Wasco krijt werken.
Nou niet zo moeilijk toch?
Eerste wat in me opkwam was een sawah en op de tegalan een paar pisangbomen. Als extraatje tekende ik nog een bosje klapperbomen erbij.
Moest inleveren en kreeg als commentaar van hem: Wat zijn jullie toch bevoorrecht geweest dat je dat allemaal met eigen ogen hebben kunnen zien.

Kreeg daarna van hem altijd wel op één of andere manier een bevoorrechte positie in de klas. De rest moest verplicht bepaalde onderwerpen doen en ik mocht tekenen waar ik zin in had en dat waren natuurljk altijd..... scenes uit Indonesia's natuur. Kon niet stuk bij hem.


Het schijnt daar inderdaad weer erg raak te zijn, meer dan normaal.
Als ze maar geen problemen met werk krijgt omdat het airport dicht is.
Vreemd eigenlijk: je stapt daar zomaar ff op een vliegtuigje om even snel naar de familie te gaan. En naar verhouding spotgoedkoop ook nog.
En dan nog dozen vol met touwtjes eromheen als oleh oleh.Geen gezeur van overwicht of zoiets. Gooi maar in en wegwezen.

denk je, dat alle in Indonesië geboren kinderen inderdaad altijd een sawah tekenen?..

Pisang- en klapperbomen (die zijn het herkenbaarst, samen met de papaya), een uitkijktorentje met zelfgemaakt bambuladdertje ertegen en een jongetje erin.. touwtjes met blikjes eraan om de vogels weg te jagen, een grobak met sapi op een landweggetje met uitgesleten pad door de wielen, soms bebeks met zo'n vent met lange stok.. of een bos met die bomen met prachtig flammende oranjerode bloemen met een kleine kali... je voelt de vochtige lucht, je hoort de vogels, je ruikt..... aduh!

.. zie je ook zo vaak op schilderijen bij Indische mensen in de woonkamer.. Daarom verkopen die schilderijen met die taferelen ook goed..


nog een kleine herinnering.. Eind 2009/begin2010 was er in het Centraal Museum in Utrecht de tentoonstelling Beyond the Dutch. Daar hing ook een schilderij met die mooie vlammende boom.. ik was helemaal enthousiast! er stond iemand voor en die geloofde niet dat het een natuurgetrouwe weergave was.. ik ging vertellen dat ik ze met eigen ogen gezien had! en hij zou eindelijk zijn droom waarmaken en in Indonesië gaan schilderen... de flamboyant..


----
20 minuten geleden gelezen: nichtje zegt dat de flights weer hervat zijn, the air is clean... duzz.. hopen maar dat het zo blijft!

Pak Lurahs plaatjes zijn hilarisch... auto in greppel en ze gaan jongkok overleggen... dit kunnen ze uuren volhouden.. zij wel


Buurman is thuisgekomen

Pak Lurah's en zijn vrienden's fratsen waren natuurlijk alom bekend en door de wijkraad werd alras besloten,
dat het zooitje ongeregeld namens de wijkraad ergens op een upacara aanwezig moest zijn samen met enkele "Groten."
De districtsleider en de Imam zouden ook aanwezig zijn op het Merdeka feest van vorig jaar in Manokwari
en enkelen van Pak Lurah's cluppie mochten de vlag hijsen, maar alsjeblieft niet met al te veel bombarie.

En zo brak de heuglijke dag aan van het Merdeka feest op 17 aug twintighonderdentien
en zouden de boys wel even dat simpele Papuavolk een staaltje van hun kunnen laten zien.

Voorzien van blaasgetoeter, parades en gelid, geklap en gedans grepen onze jongens de vlag en togen naar de vlaggemasten:
Niet om aan te zien, teraarde zegen haast de hoogwaardigheidsbekleders neer bij de vertoning van die stomme gasten.

...ze gaan jongkok overleggen... dit kunnen ze uuren volhouden.. zij wel ...
...hilarisch....
...van de nood een deugd maken.....
...cari makan.....
...as ken dan ken, as ken niet dan ken niet....
...rommel maar wat aan, als het maar een bord eten tevoorschijn kan toveren, dan is is alles goed toch...


En daarom hou ik zo ontzettend veel van mijn land, waar ik grootgebracht ben, opgegroeid ben en waar de zon toch altijd weer schijnt ondanks alle regen die er valt op die kleine orang kecil.

Morgen zien we wel weer verder.


PS: Groeten aan buurman.

Pak Lurah's bengkel lag precies op de route van en naar het voetbalstadion Persebaya.
Voor de onwetenden onder ons: Da's het voelbalcluppie uit Surabaya.
De supporters komen van heinde en ver uit de aanliggende steden en noemen zich Bonek,
gedragen zich als buaya's en soms nog erger dan een door de gekke koeienziekte geraakte bebek.

De wijkraad riep de hulp in van Pak Lurah om de supportersstroom voortaan te coördineren
zodat buren en anderen zich wat veiliger voelden en de stad zich niet zo hoefde te generen.
Onze vriend Ali werd door Pak Lurah aangewezen om voortaan het zooitje ongeregeld te temmen;
En de boodschap was: doe wat je moet doen Ali en laat je vooral niet intimideren of je af te laten remmen.

De eerste de beste wedstrijd kwam Ali op de proppen, in vol ornaat gekleed in gemeente's dure uniform,
keek's naar het tuig, trok bleek weg en dacht je kan me wat en kroop doogemoedereerd erbij op het platform.






De trein bij aankomst station Pasar Turi, alvorens de passagiers op te pikken.....een fotograaf die de trein fotografeert.....bewijsmateriaal: Kijk, zo zag het eruit voordat.....

Pak lurah en Bu Lurah hadden een overleg met elkaar over Pak Lurah's lucratieve activiteiten.
"Pak, jij hebt zoveel zaakjes waar je je mee bezig houdt en dan ook nog die vogels en die geit;
"Doe een paar dingetjes van de hand, draag het over aan je maatjes en schop er een paar naar huis toe,
"Kortom, mijn advies voor jou is Doe het rustiger aan en spandeer meer tijd aan jouw Ibu."

Tja, dacht Pak Lurah, ze heeft gelijk. Laat ik eens maar beginnen met de vriendenzooi te bekijken;
ik heb zo'n idee dat Bu Lurah gelijk heeft en dat er een paar zich lopen te vervelen en te verrijken.

En zo gebeurde het, dat Pak Lurah begon bij de onderste van de lijst van zijn beschermelingen
en dat was natuurlijk onze vriend Ali, de niksnut en meest geslaagde in het rijk der mislukkelingen.

"Ali, ga zitten en vertel me eens waarrom je eigenlijk nog langer onder mijn hoede moet blijven?
"Alles wat ik je opdraag kost me geld en je maakt van alles een potje en rotzooit ook aan met andermans wijven."

Ali trok bleek weg en zag dreigende donkere wolken aan de horizon op zich af stormen,
kreeg visioenen van slapen langs de kalikant op de natte regengrond en omringd door de regenwormen.
"Nee Pak, ik heb toch heel veel karweitjes in uw opdracht goed gedaan,
"verzorg uw perkututs elke morgen en geef uw geit ook trouw de levertraan."

"Jaja, dat zal dan allemaal wel zo zijn." zei Pak Lurah, "maar geef hierover maar eerst je kommentaar."
En Pak Lurah haalde een dik boekwerk tevoorschijn en wees en wees en wees hier en hier en daar.

"Je wilde zo graag naar het ITB (Technische Universiteit te Bandung) en ik gaf je schoolgeld.
"Wat deed je met het geld? Je verbraste het en je kocht telefoons en prepaidkaarten totdat je alles had verbeld."



"Ik gaf je opdracht voor reparatie van de deurbel,
maar van het geld ging je op stap met een lellebel.
En je bouwde één of ander oud olievat om tot trommel.
In hemelsnaam, wat moet ik met die oude rommel."



"Je verveelde je en je klierde wat aan met de knop van de lamp,
wat je er van maakte was een regelrechte ramp."
"Waar slaat dat nu op Gebruik je vrouw naar behoefte,
"Dat zijn toch kreten gebezigd door tuig en geboefte.
"

Volgende keer verder, de dapur wacht uitnodigend op Pak Lurah.

En Pak Lurah vervolgde zijn tirades tegen die arme Ali
die er bij stond als een Indonesische Jan Salie.


"Ik gaf je geld om een kledingzaakje op te zetten.
Wat deed je ermee? Je kocht winterkleding in plaats van strandpetten.
Je ogen puilden bekant uit je kassen
toen je daar liep te zeulen met die vrachten zware jassen.



"Je wilde in het reclamevak en ik betaalde je cursus Engelse taal.
"Wat deed je met het geld? Je ging er mee aan de haal.
Kocht één of ander oud Engels schrift van een mahasiswa
en dacht Dat doe ik hem wel even na.
Moet je toch eens naar dat reclamebord zien.
Mijn hemel, het lijkt wel kleuterschool Engels van kleine Fien."



"Hier nog zo iets van jou.
IJs hoort bij kou.
Wij verkopen geen warm ijs.
Maak dat de kat wijs."


Boze Pak Lurah liep rood aan
en Alie maakte maar snel ruim baan.
"Wegwezen nu", zei Pak Lurah."Morgen praten we verder.
En wat loop je daar nu met die stok? Je bent toch geen herder? "



Volgende keer meer.