Pak Lurah

de vergeten bruid van Hendrick Lastdrager . bewust vergeten?
mochten mensen niet weten dat zij Marisa, inlandsche onchristenvrouw, was ? (geheime bron RA)
Je ziet in de 19e eeuw ook mededelingen van " doodgeboren kind van Hendrick Lastdrager"
De naam van de vrouw was niet belangrijk en vaak mocht het kind ook geen naam hebben, want het was niet gedoopt.

Pak Lurah's rust duurde niet lang want een belletje van thuis maakte hem wakker.
Het was een boze Bu Lurah en die schold 'm maar meteen uit voor verdwaalde Haagse kakker.
"Wat nou weer?" verwonderde Pak Lurah zich en na een poos gekraak door de telefoon,
begreep ie eindelijk het betoog van zijn gade en die schold 'm na voor Haagse suikerboon.

Wat was er nu gebeurd? Heel simpel, aleer Pak Lurah op reis wegging,
vroeg ie Bu Lurah om wat te doneren op de rekening van de Zouaven kring.
Het was ten behoeve van armlastige oud pauselijke zouavensoldaten,
waarvan sommigen zo mager waren als uitgebeende vissengraten.

Bu Lurah moest het maar even regelen en deed het wegens taal misvatting verkeerd
uitspreken; ze zei dat de donatie kwam van haar vent die lang bleef eten omdat zijn nasi slecht verteert.
De notulist aan de andere kant van de lijn verstond natuurlijk Bu Lurah slecht en deed maar wat;
resultaat was dat er een hele rare naam genotuleerd werd en dat sloeg als een tang op een mager varkensgat.

Bro Henri verwijst naar het liedje:
https://youtu.be/af3zlY4G6l8
Het zonnetje gaat van ons schijnen, maar hij weet vast ook wel dat dit een heel beladen lied was.
Het werd in het begin van de oorlog gezongen en de jap vond dit eerst prachtig, totdat ze begrepen dat dit lied een veel diepere bedoeling had:
immers: het zonnetje (symbool van Japan) gaat van ons scheiden, of te wel: weg met de japanners.
Toen werd het verboden en er stonden flinke straffen op...........

Dus dit is niet zomaar een leuk liedje uit de oude doos..........

DK

Pak Lurah vond zijn reis welletjes en had heimwee naar zijn tropenland,
ging huiswaarts zo snel als ie kon en plaatste nog een afscheidsgroet in de krant.
"Gegroet gij achterblijvers in deze kille winterregen,
Ik ga naar de zon en voor u de groeten van mijn voeten en mijn zegen."

En zo trok Pak Lurah weer huiswaarts en beleefde zijn avonturen onderweg,
reed onderweg zelfs nog tientallen keren tegen een pager (heg),
maar uiteindelijk was het dan zover en bereed ie weer des Java's wegen
met zijn gerobak verwelkomd door vrienden die dachten dat ze oleh2 kregen.

https://youtu.be/Tsu4f3Ls-mM

Speciaal ter ere van de reisavonturier Pak Lurah hadden ze een kumpulan georganiseerd
en trok men in optocht naar de plaats van bestemming waar Pak Lurah zou worden geëerd.
Een der deelnemers fluisterde Pak Lurah in zijn oor waar het gebeuren plaats zou vinden.
"An me nooiniet ga ik er naar toe" dacht Pak Lurah, want daar riekt het en misschien ook wel naar pete winden.

En stiekem ging ie er vandoor en liet de horde gerobak fanaten voor wat het was.
"Gaan jullie er maar zelf naar toe voor mijn part, maar ik deel niet in de stank van jullie plas.


Vertaling voor onwetenden: Vergadering van gerobak voerlieden in de kampong FLUIT achter de benteng PESING. (Pesing = pislucht). Hoe ze het toch kunnen verzinnen. Fluit spelen en pislucht.

Pak Lurah had zin in een lekkere Indonesische prak,
lekker heet, zoiets als een soort lontong ketoprak.
Hij had geen zin om het zelf te bereiden
en dacht: Ik ga mijn gade met een gedichie verblijden,
zodat zij dan geroerd tot in haar ziel zal raken
en zij dan welgemutst mijn prakkie zal maken.

"Bu, kom 's bij me en luister en huiver,
pak een stoel, voorzichtig, want anders maak je een schuiver."

En zo droeg Pak Lurah zijn gedichie voor aan zijn (v)echtgenoot,
die wantrouwig op de stoel zat met haar handen in haar schoot.

"Elke keer als ik vogels hoor fluiten,
denk ik aan jou en wil ik niet naar buiten.

Elke keer als ik de imam van de mesjid zijn gebeden hoor galmen,
denk ik aan jou en kom meteen thuis zonder te talmen.

Elke keer als ik de regenboog zie in de lucht..."

"Jaja, wat moet je nu weer?" onderbrak zijn gade de voordracht.
"Opzouten met je lucht, 't is net een klucht, ik heb werk wat in de keuken wacht.
Zeker weer nergens zin in en span je mij maar weer voor je gerobak.
Vervelende luie donder, ga zelf ook maar de keuken in en maak je eigen prak."

En zo kwam het dat Pak Lurah teleurgesteld maar aan een portie magnetronvoer begon,
gehaald bij de Olifant Supermarkt, smaakte nergens naar en smeet het toen maar in de vulliston.






Payah dese, als je al zo lang op elkaars lip zit. Herkenbaar bij sommige lezers?

Pak Lurah had zich heel netjes aangekleed met stropdas en sjaal.
want hij wilde naar de stad, naar het feestvierende onthaal.

"Waar ga je naar toe?" werd hem de harde priemende vraag toegesmeten.
"Eh Bu, heb je de krant niet gelezen? De Vorst is terüg en ik wil met de bende meeketen."

"Huh? Meeketen? Vorst terug? Welke vorst? Waar is ie geweest dan?"
"Ah, lees je geen kranten dan? Altijd maar in die keuken spelen met je steelpan."

"Hier", zei Pak Lurah en hij overhandigde zijn gade de krant en tevens ook haar leesfok.
Bu Lurah keek naar het artikel aangewezen door Pak Lurah en hij kreeg meteen een fler op zijn gok.

"Tolol jij, halve blinde zool. Mata picek? Goed lezen wat hier staat: De Vorst koning Winter schrijft de krant."
"Schiet op, uitkleden jij en ga de stoep schoonvegen. Ik heb geen tijd, want mijn besengeh ruikt aangebrand."

En zo kwam het dat Pak Lurah met zijn sneeuwschuiver al mopperend het stoepie schoon ging vegen,
's avonds geen besengeh kreeg, doch slechts een boterham met als beleg een plakkie kaas eropgelegen.

's Avonds in zijn warm bed diep weggedoken onder de slimut en een warme kruik op zijn gat,
had ie nog visioenen van veel sneeuw en een juffrouw in de sneeuw die slechts een bikini aan had.

Pak Lurah had het weer op zijn heupen en dook zijn bengkel in.
Hij was op zoek naar hamer, spijkers, zaag en zijn stiekeme fles Gin.
Het was koud buiten en hij had wat in gedachten,
dus de fles gin was goed om de kou wat te verzachten.

"Hé, wat gaan we doen?" weerklonk de sirene stem uit de kookstek.
"Eeeeh, ik ga even wat zagen, bij en uit de buurman zijn hek".
"Zagen? De buurman is niet thuis, dat weet je toch. Die zit op inburgeringssschool."
"Ja Bu, juist daarom, hij ziet het niet, zit toch maar op zijn gat en leert zogenaamde hollandse apekool;
ik moet een stukje plank hebben uit zijn hek; dan ik van die ijsklemmen maken voor onder je schoen.
Zodat je niet uitglijdt op het ijs op de straten en ik heb al een idee hoe ik het moet doen."

"Zeg pummel, je bent toch geen dief en steelt toch niet andermans spul?
Ben je helemaal belaaitafeld? Dat doen we hier niet. Wat is dat voor flauwe kul.
Kijk hier maar eens in het krantje van de rommelwinkel genaamd Toko Actie.
Wat jij wilt maken kan je daar kopen en je dompet raakt niet leeg, want het kost geen fractie."

"Vooruit opbergen je zooi en ga als een speer de vogelkooi maar schoonmaken,
voordat ik met mijn sutil jou op je lege otak zolderkamer zal gaan raken."


En zo is het gekomen, dat Pak Lurah al mompelend begon aan de vogelkooi
en enpassant de arme beeestjes uit zat te schelden voor al die gemaakte rotzooi.

Pak Lurah kreeg bezoek van een stel op vakantie in het westen van Nederland.
Hij kwam ze tegen en noodde ze uit te eten in de warung van zijn levenstrawant.

Het was alles vreemd voor de bezoekers, want ze kwamen uit het hoge noorden,
verslikten zich een paar keer in het pittige eten en kwamen daardoor niet uit hun woorden.

Na het versterken van de inwendige mens wilden ze wel wat meer weten over dat verre tropengedoe;
Ze vroegen Pak Lurah honderduit over de mensen en beestenboel aldaar en over tempe en tahoe.
"Is het waar wat men vertelt? Lopen daar de koeien gewoon op straat in het verkeer?
Jullie komen toch uit Suriname?" Pak Lurah glimlachte en gaf een antwoord waardig als een heer.

"Jazeker lopen de koeien bij ons gewoon op straat
en elk gezin heeft wel in huis een schaap dat blaat.
Tevens lopen bij ons de kippen gewoon rond in de keuken.
Is gezellig en gemakkelijk; we kunnen ze meteen de pan in beuken.
En de herten lopen rond, omwonden door grote slangen om lekker opgepeuzeld te worden
en wij vangen de slangen en bereiden daar ook ons maaltje van en serveren het op pisangblaren borden.
En sommigen wonen in boomhuizen; is makkelijk, hoeft men niet schoon te boenen;
het is er ook zo warm, dus lopen we op blote kakken; scheelt ons het kopen van schoenen.


Pak Lurah wilde nog meer "nonsens" verhalen en zag op tijd de boze blikken van zijn Bu,
die al klaar stond met de telenan, de oelekan en een groot stuk batoe.
En handig manoevreerde zij het gesprek maar kwiek in een andere richting,
praatte nog wat na over loslopende koetjes en kalfjes en een schurftige straat andjing.

Toen het stel vertrokken was, beet ze Pak Lurah haar mening over het stel toe.
"Weten die nu echt het verschil niet tussen Suriname, Indonesia en het land van de heilige koe?
Iya ampun setengah mati, en dat was ooit een heersersvolk dat die 3 genoemde landen (deels) in beslag nam.
En die anno 2012 niet weten wat er in de wereld gaande is, zelfs niet bekend zijn met de Oosterscheldedam."

"Oh ja, ze hebben trouwens de rekening niet betaald.
Fijn hoor, dank je wel dat jij ze hebt binnen gehaald."

's Avonds in bed gelegen huilde Pak Lurah over des mensens onwetendheid
anno 2012, over VOC in verre landen en vergaarde rijkdommen in die goeie ouwe tijd.
Over zonen afkomstig uit steden, boerenland en durpen, zelfs ook uit het hoge noorden,
die hun leven gaven en als dank begraven liggen in die verre oorden, bedolven onder onwetende woorden.

Gebaseerd op een waar gebeurd bezoek en waar gestelde vragen op 2 feb 2012.

Bro Henri,
Je schreef:

Citaat :

's Avonds in bed gelegen huilde Pak Lurah over des mensens onwetendheid
anno 2012, over VOC in verre landen en vergaarde rijkdommen in die goeie ouwe tijd.
Over zonen afkomstig uit steden, boerenland en durpen, zelfs ook uit het hoge noorden,
die hun leven gaven en als dank begraven liggen in die verre oorden, bedolven onder onwetende woorden.

Gebaseerd op een waar gebeurd bezoek en waar gestelde vragen op 2 feb 2012..

Ja, Ik huil met Pak Lurah mee.
Ongelofelijk.
Hebben deze mensen geen internet?
Of nog nooit gehoord over de VOC?

DK

Voor Cor en zijn medegesneuvelden:



Pak Lurah sprak met een oude dame, die getraand op haar stoel
zat te staren naar een lijst aan de muur, bijna zonder doel.

"Dag mevrouw. Mag ik vragen waarom u naar dat lijstje zit te staren?
Het ziet er gelig en zeer oud uit; het telt toch zeker al heel wat jaren?"

"Ach Pak Lurah, u heeft gelijk, ik kreeg het vlak voor de Slag in de Javazee plaats vond.
Ik heb het sedert dien altijd aan de huiskamermuur gehangen, in welk land ik me ook bevond.
Het is een vergeelde zakdoek en het is beschreven met een afscheidsgroet van mijn broeder;
een paar dagen later kwam hij om en sindsdien is hij al die lange jaren weer tesamen met onze moeder.
Maar Pak Lurah, vindt u het mooi? Wilt u het van mij aannemen als aandenken aan droeve tijden?
Zult u het, net als ik heb gedaan onder uw hoede nemen en later uw nazaten er mee verblijden?"

Dankbaar nam Pak Lurah het oude lijstje aan en las wat erop stond geschreven:
"Voor mijn zus als dank. Ik vaar uit en weet welke zeeslag wacht. Dat is het risico van het Marineleven."
Februari 1942.


Pak Lurah kwam weer thuis en dacht na over het gesprek welke hij mocht voeren een paar dagen geleden,
met iemand anders, die binnenkort naar het ereveld Kembang Kuning mee zal nemen Pak Lurah's gebeden.
En tevens allen daar zal gedenken met een groet, bloemen, respect en eregedachten,
zodat zij niet onder die warme zon eenzaam ver van familie rustig liggen te wachten.

En een oude Marine zakdoek in een lijstje is een stille getuige van oud maar niet vergeten leed.
De Slag in de Javazee, eind van deze maand alweer 70 jaren geleden en aan velen verdriet deed.

Het wrak van de Ruyter, gevonden door een duiker Kevin Denley uit Australie in opdracht van de US Marine en de Australische Marine en op verzoek een kopie gekregen van hem.
https://2img.net/r/ihimizer/img85/5853/deruyternaam.jpg

[

Bro Henri,
Dat doet veel verdriet.
Zo iets kan je toch nimmer meer vergeten?
Wens Pak Lurah veel sterkte.

DK

Pak Lurah had weer eens de kolder in zijn door de winter aangetaste kop;
riep zijn gade bij zich en vroeg meteen om de trommel met drop.
"Oh ja, neem dan ook even je spaarbankboekje mee,
want we gaan reizen maken ver ver heel ver weg over zee."

"Huh, reizen over zee? Welke idiote gedachten spoken er nu weer door je heen?"
Maar getrouw als ze was, gehoorzaamde ze toch maar en zette zich neder met één kruiselings been.
Want haar liefhebberij, de keuken, kon ze niet met rust laten en nam terasi mee en een knoflookteen.
"Nou vertel. Kom op met je gestoorde plannen" en drapeerde de cobek op haar schoot en haar been.

"Nou kijk hier. Nederland gaat uitbreiden. Het staat hier zwart op wit: De zon gaat nooit in dit rijk onder.
Hier kunnen we van profiteren en we gaan in alle verre uithoeken jouw warung ook uitbreiden, als de donder!!!."

En Bu Lurah las het stukje "idioterie" over Insulinde en de oranje grootmacht,
dat zonder Indië niets voorstelde en er geen bliksem van terecht bracht.
En ze las over de vrijwilligers die opgeroepen dienen te worden met een speldje op de borst geprikt.
Nou nou, dat waren toch maar mooie grootse plannen en op papier zag het er goed uit, heel gelikt.

Na het lezen van het stukje nonsens, deponeerde ze haar cobek op de grond en greep ze haar ulekan
en Pak Lurah kon nog net de zwaai ontwijken en dook de keuken in om te genieten van de lontong balapan.
"Noem jij zelf Pak Lurah?"riep ze hem na. "Noem jezelf voortaan alsjeblieft Wimpie Gestoord."
Dan heb je tenminste nog eendere initialen als die vent die ondertekent met zijn naam als laatste woord."







Let wel: geplaatst in de carnavalsmaand november 1944 en zowaar ook nog op de 11de.

Pak Lurah zat weer eens tegen zijn manggaboom aangeleund zwaar te ronken,
toen er driftig een bezoeker op de klopper van het tuinhek zat te bonken.

"Bu !!! Iemand bij het hek. Doe 's even open, ik zit hier lekker."
En Pak Lurah kon nog net ontwijken de naar zijn kop gegooide wekker.

Mopper mopper mompel deed Pak Lurah het hek open en daar stond een nabije buurman
van de naburige wijkkampung en aan zijn hand een grote zwarte ram en wat thee in een thermoskan.

"Mag ik binnenkomen en u wat vragen?" kreeg Pak Lurah een vraag naar zijn slaperige kop
en de buur zette zich meteen neder op de dingklik en deed een graai in Pak Lurah's zak met drop.

"Ik heb een vriend Yasses BenBangvoordeKlud, die woont in een ver woestijn land
en hij had gelezen, dat de Indonesische bevolking zo arm en ellendig is en reikt zijn helpende hand.
Hij heeft nogal wat centen uit een erfenis en wil het spenderen aan de arme mensen hier.
Mag hij bij u logeren, kan van u wat leren en voor hem is daarom dit meegebrachte dier."

En de buur vervolgde:" Hij heeft wel andere gewoontes en waardes en is daarom bij uw hulp gebaat.
Stoort u zich echter hier totaal niet aan, ook niet als dit dier heel de dag mekkert en blaat.
Verder vraag ik u beleefd om niet aan te dringen op gebruik van water en hij wil graag een bak met zand.
Want water is hem vrijwel onbekend en het zand gebruikt ie voor en met zijn linkerhand."
(Doordenkertje.)

Explicatie:
Schreef er toch 's iemand recentelijk in een gratis krant over armoe en ellende in Indonesia en dat de mensen beter af zijn als ze ......
En dit dan op de foto hieronder? Ergens in een ver woestijnland waartoe de auteur van het gewraakte artikel deels van afstamt. Nog groter ellende. Hebben ze een beetje water in de woestijn en gebruiken ze het om de rotzooi te dumpen.

Linkerhand: Cebok/tjebok.... In Indonesia heb je tenminste water in plaats van woestijnzand om je pantat mee af te vegen. Met zand bau basin die pantat hahahaha. En de linkerhand ook bau basin.
Wat zeg ik: Linkerhand? Kijk 's goed met welke linkerhand de vrouw de thee inschenkt.

Zo, dat was de verklaring van bovenstaande satire van PL.

Pak Lurah was eindelijk weer eens thuisgekomen
en had van zijn verre reis een foto meegenomen.
Hij was druk bezig geweest met de herdenking van de Slag in de Javazee
en had de gelegenheid te baat genomen om iets te ontdekken van lang gelee.

Een poosje lang was hij na het aanschouwen ervan heel stil in gedachten;
Hij had iets gevonden waar hij zoveel lange jaren al op had moeten wachten.
Onzekerheid, in het ongewisse gelaten en zelfs op een dwaalspoor gebracht
door harteloze lieden; want Pak Lurah's toorn hadden zij ergens wel verwacht.

Pak Lurah was al decennia lang op zoek naar de rustplaats van zijn moeder;
en de leugenaar wist precies waar het was maar zweeg, zo gemeen was dit loeder.
Bang voor het afstaan van onrechtmatige eigendommen en verdoezeld met verspreide onwaarheden,
had hij doelbewust Pak Lurah telkenmale het verkeerde bos ingestuurd en aldus de waarheid vermeden.

Maar Pak Lurah is niet voor niets op straat opgegroeid en weet wat knokken betekent
en daar heeft de snoodaard totaal maar dan ook totaal niet opgerekend.
Daarom was het de laatste tijden rond Pak Lurah heel erg stil;
hij hield zich bezig met het uitvoeren van zijn lang gekoesterde wens en wil.

En vond iets wat hem heel dierbaar was en nooit uit zijn gedachten verdween.
Hij vond een graf, armelijk gelegen tussen rijken, maar gelukkig niet alleen.
Slechts hoog gras bedekt het graf en nog niet eens voorzien van een gedenksteen.
Ergens op de verste uithoek van het kerkhof te Surabaya ligt een moeder om wie ik ween.

In gedachten richt Pak Lurah daarom nu een monument op met de woorden:
Hier rust Odilia Nancy ten Cate, geboren en gestorven in warme Javaanse oorden.
Verdriet haar aangedaan door loze beloften en vrekkerige harteloosheid
is goedgemaakt en zij vindt nu eindelijk haar rust en vrede in eeuwigheid.
Roddelpraat rücksichtlos journalistiek neergeschreven, gehoord uit dementerende monden;
verspreide wartaal, niets weerhield Pak Lurah ervan om nu eindelijk zijn odysee af te ronden.


Foto: Walter Kessels d.d. febr/mrt 2012

Mam, rust in vrede en dank aan allen die mij hebben geholpen.

Pak Lurah zegt dank u wel voor het medeleven
die hem hartverwarmend hierbij steun hebben gegeven.

De kalender wijst vandaag de derde van de derde maand:
"Zoon, al mijn beenderen zijn nu door lange jaren bleek getaand,
vergeten ben ik je zoektocht echter niet; heden is mijn jaardag
en daarom voor jou mijn gift opdat je nooit meer wachten mag."

"En ik geef je nog iets extra's vandaag erbij voor je moeite en jarenlange geduldig wachten;
een berichtje over een andere verloren liefde waar jij over piekerde in donkere nachten.
Als binnenkort je dochter, mijn kleinkind, naar een ver land toe gaat,
zal ze daar iemand ontmoeten, die jou helpt en je piekerans ver achter je laat."

En wie nu nog van de lezers durft te beweren, dat er geen liefhebbende ogen op ons neerkijken, heeft het falikant totaliter bij het verkeerde end.
Amien.

ITU DIA!
Altijd al geweten dat het zo was en nu weer eens bevestigd.......
Er is meer tussen hemel en aarde



En die laatste regels voor En wie.., daar kom ik ook wel eens een keer achter

Henri,
Gaat Pak Lurah nog iets doen met het gevonden graf?
Een gedenksteen laten maken en dat plechtig neerzetten?
Ongelofelijk dat het tussen grote grafstenen ligt met alleen gras erop en toch gevonden!
Wens Pak Lurah veel sterkte van mij !

DK

Eindeloze jaren......en eindelijk na volharding gevonden.
Diep respect voor jou Pak Lurah...



Oeps.....wel groot uitgevallen, ha.ha.haa

Maggyjalan,

Je schrijft:

Citaat :

Oeps.....wel groot uitgevallen

Maar het is wel een heel mooie kembang sepatu!
Ik vind hem niet te groot, juist erg mooi, dat heeft Pak Lurah wel verdient!

DK

Pak Lurah zei "dank u, dank u" tegen het lezerspubiek, al zittend in het voorjaarszonnetje,
zich zelfve net volgestopt met lekkers en nu een buik zo rond als een rijsttonnetje.
En natuurlijk als gewoonlijk, duurde het niet lang alvorens hij naar Pulau Kapok vertrok,
zijn haren wapperend in een zeebriesje en dromend over piraten en piratinnen met een korte rok.

Hij toog naar onbekende verten met zijn historie boeken naast zich gelegen op een tafeltje,
zijn laptop, een scheepstoeter om slapende katten wakker te tetteren en een oudbakken wafeltje.
(Ingewijden weten dat Pak Lurah zijn onafscheidelijke kattebeesten altijd bij zich heeft,
ze lusten zalm, andere soorten vis, rund- en kipvlees, maar halen hun neus op voor kreeft.)

En zo landde Pak Lurah dus ineens in 1815 op de kusten met blanke duintoppen in de tijden van Franse overheersing,
toog aan wal maar maakte meteen rechtsomkeerts want men sprak daar officiëel deels Frans tot zijn verwondering.
Hij beheerste het Franzosentaaltje echter niet zo best, dus zette hij maar koers naar zijn thuisland Java;
landde weer veilig en ging maar op onderzoek uit in de bergen, welke ten dele waren bedolven onder lava.

Sloeg zijn boeken open om er iets in op te zoeken, want hij stootte zijn neus tegen een eenzame tempel,
geheten de Candi Sukuh en gelegen op een hoogte van 900 meter en blootgelegd door iemand van de oude stempel
Dat scheen Resident Johnson geweest te zijn in opdracht van zijn baas de Engelse Gouverner Generaal,
die zich meer met archeologie bezighield dan regeren, want dat laatste vond ie maar zeer banaal.

"Verhip", dacht Pak Lurah in zijn dromen. "Het is Nederland waar het om gaat en daar moeten ze Frans spreken,
terwijl de mensen hier in dit kolonieland alweer zo langzamerhand op de Engelsen zijn uitgekeken."

Ruw werd Pak Lurah wakker geschud door zijn gade; "Wat mompel je toch in je dromen over 1815?
Dat is 200 jaren geleden! We leven nu en dus rap de stofzuiger pakken en laat ik je voorlopig niet met slaapogen zien."

En al stofzuigend het huis door, overdacht Pak Lurah de vreemde situatie van Nederland 200 jaren geleden;
de koloniale overheerser, zelf overheerst en gedwongen tot de Franse taal, had een kolonie in het verleden,
waar men weer gedwongen werd om de Engelse taal te beheersen en dat gebeurde omdat de vijanden zich meden.


De Candi Sukuh op de westelijke hellingen van de Gunung Lawu,
eens het paradijs van Semar toen hij nog een arrogante god was,
alvorens voor straf een lachwekkende kleine man te worden in het wayangspel.

Pak Lurah verveelde zich en zat wat te surfen op zijnn lappie,
terwijl zijn gade iets aan het bereiden was: een middag happie.

Hij had net een ochtend studie achter de rug over invloeden in elkaars taal,
woorden meegebracht door lokale zeelieden van en naar Indië via Bengaal.
Maar ook op houten schepen afgezeild vanuit Holland en Zeeland op zoek naar fortuin
en de Noordzee wind in de zeilen en een laatste vaarwel blik op Holland's duin.

En zo brachten zij woorden mee uit het land waar zij vandaan kwamen,
leerden in den verre andere woorden en gebruikten die in oorden waar de mensen andere spraak uitkramen.
En dat ging ettelijke honderden jaren maar door en door en heden ten dage neemt men het voor lief aan
en zijn het originele woorden geworden, waarvan men bij lange niet vermoedt dat zij ook in een andere taal bestaan.



Als de lezer/-es geen goed taalgevoel/kennis van het Indonesisch heeft en ook niet van muziek houdt, heeft het geen zin om onderstaande link naar Youtube aan te klikken.
Is er wel taalgevoel en kennis aanwezig en houdt men van muziek buiten de grenzen van het Indische, Indonesische, Nederlandsche, Engelse gebeuren, dan loont het de moeite om 's een welwillend scherp oor te luisteren te leggen. Ik zeg niet waar, maar zelf ontdekken. Indonesisch/Hindi/Hindi/Indonesisch. Sleutelwoorden zijn "ver" en "broer" en 2:30 en 2:45 en "ga weg" en "gaan".

Uit deze zelfde fim is ook een andere clip te zien, waarin hollandse woorden met hun betekenis in het Hindi zijn opgenomen en nog steeds worden gebruikt.

Hieronder: Raat Hamari To..... Dood voordat je sterft.

https://youtu.be/hPoMb7l8Fx4